Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 81]

De oude wilgetronk.

‘In eener welige beemdenstreke
Versleet ik mijnen jongen tijd,
Daar stond ik bij der heldre beke
Verrukt door 't rijkste bloemtapijt.

Een winterkoning

Had zijne woning

Uit wol en mos op mij gevest,

Die kweelde sussend

En streelde kussend

Zijn wijfjen tegen 't nest

Geprest.

[p. 82]

 

‘Mijn tiende lente deed me droomen

 

Van knop en bot en katjensvaag,

 

Daar zag ik eenen wreedaard komen

 

Met kapmes, ladder, bijl en zaag,

 

Om alle takken

 

Mij af te hakken;

 

Mij bleef niets over dan de tronk,

 

Geen dronk der wonne,

 

Geen lonk der zonne,

 

Die mij den levensvonk

 

Herschonk'!

 

 

 

‘Sinds heb ik mij veel droeve jaren

 

Het kranke hoofd omkranst met loof;

 

Pas ziet mijn vijand twijg of blaren,

 

Zij vallen allen hem ten roof.

 

'k heb sap en leven

 

Steeds opgedreven,

 

En leef nog zonder ingewand:

 

Nu bloode schorsen

 

Mij noode torschen,

 

Nu zink ik, laas, vermand

 

In 't zand!’ -

 

 

 

De wilg viel over 't golfgewiegel

 

En loosde luid den laatsten snik,

[p. 83]

 

Doch glom bij nacht der beke spiegel

 

In phosphorgloed voor aller blik.

 

De bleeke schichten

 

Des bastes lichten,

 

Al heeft de boom geen leven meer:

 

Zoo blikker' vrede,

 

Zoo flikker' rede,

 

Natuur en kunst en leer

 

Ter eer!

 

 

 

Zoo zing ik bevend, bang en banger,

 

Een grijze bij den wilgeboom.

 

De prille lente van den zanger

 

Verwaaide weg als wind en stoom,

 

En ach, des zieken

 

Verkleumde wieken

 

Ontvangt welhaast de zwarte vliet...

 

Wat glans verkwijne

 

Of thans verdwijne,

 

Des dichters zwanenlied

 

Toch niet?