Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 73]

De spin.

Zij heeft een net geweven zoo fijn,
Dicht voor den lachenden wingert,
Een schoon doorzichtig kristallijn,
Dat blij in der zonne slingert.
Vrouw Spinne houdt er de middellijn,
En ziet er en spiedt er en vingert -
Van verre naakt met schuchteren tred
Een zuchtende minner ten lokkenden net.

[p. 74]

 

Hij ziet èn boven èn beneden

 

Een muggen-, een vliegenvel,

 

Geraamten, vleugels en andere leden

 

Van keverken, spin en kapel;

 

Nu durft de minner niet nader treden

 

Uit vrees voor hetzelfde spel,

 

Doch 't Spinneken schijnt te wenken, te groeten,

 

En 't manneken laat niet te spinnevoeten.

 

 

 

Ja, de minner rent in het opene net,

 

Denkt enkel aan lust en genuchten;

 

Maar minnen is juist niet des lievekens pret,

 

De waaghals moet het verzuchten...

 

Hij wordt in des wijfjens armen verplet,

 

De dood is niet te ontvluchten! -

 

En telkens, wanneer ik denk aan de min,

 

Dan schiet mij te binnen 't exempel der spin.