Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 17]

Dorpsavond.

Nu glimt het mollige avondrood,
Nu rust het dorpsche zwoegen,
De zuigeling spartelt op moeders schoot
En zwelgt er van genoegen.

Keurig is 't veld

Alomme besteld,

De sikkels vervangen de ploegen.

Het nachtegaaltjen zingt niet meer,
Maar zorgt veur zijne kleenen,
De krekel trommelt heen en weer
Met zijnen sjirpenden beenen.

[p. 18]

 

Hij weet zijn geluid

 

Met des herders fluit

 

Stil landelik te vereenen.

 

 

 

De mane schiet door het blauwe ruim

 

De zilverheldere stralen,

 

Om uit der beke murmlenden schuim

 

Diamanten op te halen,

 

Deshalve ziet

 

Men tot den vliet

 

Alavonds meisjens dalen.

 

 

 

Die plassen er spelend de voetekens in,

 

En hebben zij rondgekeken.

 

Of geene kiemend ruwere kin

 

Zich ergens kon versteken,

 

Dan duiken zij snel

 

In de frissche wel

 

Der kniekens hoogere streken.

 

 

 

Nu gaan zij in vreugde huizewaart

 

Met frisch gesterkten leden,

 

En zijn de knapen ginds vergaard,

 

Licht wordt om een dansjen gebeden.

 

Men mint den dans

 

Bij der mane glans

 

In dorpen, niet in steden.

 

 

[p. 19]

 

Want daar heeft men natuurgevoel

 

En God in hart en zinnen,

 

Daar stroomt een zuiver heilgejoel

 

Uit menigen kiel van linnen:

 

Daar slaapt men zacht

 

Den ganschen nacht,

 

En droomt van niets dan minnen.