‘Nee, ome Lee, dat ken niet. Ik wil Sime niet wegjage. En ik wil veul liever fare.’
‘Nou, dan is er niks an te doen.’
En, zijn vrouw aankijkend, voegde hij er aan toe: ‘Dan moet jee er maar foor zorge, Annie, dat 't buitje een jonge is - dan hewwe we deer later een goeie knecht an.’
‘Welja,’ meende Sijp, ‘zoo hoort het: boerekienders worre boere en visserskienders gane visse.’
‘Maar de boere visse ok wel ers,’ zei Lee. ‘En dan fange ze de dochters fan de vissers.’
‘'t Was een goeie vangst,’ bromde Sijp.
En weer, als lang geleden, liep Annie naar hem toe en zoende hem op z'n rimpelwangetje. Hij greep deze keer niet naar zijn zakdoek. Toen Aai 't grote huis in de Peperstraat verliet, droeg hij een zakmes met een anker mee als cadeau van tante Annie en Sijp had hem gracelijk een rijksdaalder geoffreerd.
Bij Oppa Vonk kreeg hij een tabakszakje van zeehondenhuid.
‘'k Hew die rob zelf skote,’ zei de oude man. ‘Je mag nag wel niet rooke, maar as je een poosie an boord bent, begin je vanzelf te prume. En dan ken je 't mooi gebruke. Ik hew er al puur wil fan had.’
Grootje had een kostbaarder geschenk: een nieuw testament.
‘Je moet ok op sien tied an ons lieve Heer denke.’ zei ze met haar bevende stemmetje, ‘je het Him op zee nag meer noodig as an de woal.’
Oppa Visman gaf niks. ‘'k Hew gien geld,’ zei hij, ‘en ok gien spulle.’
Maar tante Engeltje kwam met een nieuwe rooie zakdoek op de proppen. En zo was Aai volledig ingespannen, toen hij de kant rond was geweest.
's Avonds snapte hij nog even de deur uit. En hij had geluk: precies op dat moment kwam Jannie naar buiten.
Auteursrecht onbekend
