|
| |
| |
| |
De oude.
Ja kom, loa'k 'en bietje goan zitten,
Lang kui'ren dat geet zoo niet meer,
En 't zunneke schient hier zoo lekker
Stoa kruksken, ik zet mien wat neer.
Da's rusten! wel jong, nou bekom ik;
Dat duut er 'en mins nog is goed,
Rondum ien de bluumpkes te zitten,
En 't zand as 'en stoof oan de voet'.
Jong, jong, 'k had mien lêven geen plekske
Woar 'k mien zoo is koesteren kon;
Moar - toen 'k ook nog jong was van joaren,
Toen hiew ik zooveul van geen zon.
'k Bin oud! joa, al tachentig keeren
He'k bloaj oan de boom' weer gezien,
Moar altied al mooier en gruuner,
Zoo gruun as van 't joar - nooit misschien.
‘Verbeilding!’ zeit ouwe buur Harmen,
‘'t Is altied weer krek en allins;’
Moar ik zeg, dat gruun wordt al mooier,
Hoe ouwer 't gezicht van 'en mins.
'k Bin oud! moar 't is doarum niet slechter,
De zurgen die kniepen niet meer,
Mien kienders ze lêven gelukkig,
Heur voader veurgoed bij den Heer.
Mien Koatje, ze het er krek zeuven,
Héur oudste, die rêkent St. Jan,
As dát kumt, dan bin'k overgrootje,
- Wa'n oud mins niet wêzen al kan!
| |
| |
Wa'k bin, joa, dat bin'k 'k deur Gods goedheid,
En - zin ook de been' niet zoo ree,
'k Goaj Zundags toch altied noar kark toe,
En 't krukske dat helpt mien gedwee.
Kumt Dolmans met tweespan gevoaren,
Dan keert ie egoal wat opzied;
Dat duut ie veur ouwen met krukskes,
Veur springfluuters duut ie dat niet.
‘Hê jong zin!’ zei Harmen nog giester,
Moar ik zeg: dat hawwe ien 't verleen.
En - jong zin kent iedere mins wel,
Moar gries hoar, dat kriegt niet ielkeen.
Dan proat ie - nou mein ik buur Harmen -
Van vroeger 'en bêteren tied.
Moar nee, doar kan'k heel niet mee instoan
Went - 't is nou al wonder wa'j ziet.
Doar krieg ik - um éen dink te nuumen -
Van Kee, die noar stad is gegoan:
Zoo'n glêsken - woar zij met heur kienders
En man, krek as lêvend op stoan;
Dat dink in 'en ummezien verdig,
Geet boven 'en minsen begriep,
Geteikend, en toch niet geteikend,
Ze nuumen 'et Dagérotiep.
Was dàt er ien vroegere joaren,
Dan ha'k er zoo mennig en een
Die dood zin, nou ook op zoo'n glêsken;
Oudtieds zeg ik kos er dat geen.
En dan nog - al lês ik geen kranten,
We heuren hier egoal toch wat, -
Geen peerds trekken nou meer de woagen,
Moar vuurspul - tenminsten ien stad.
Gezien he'k 'et niet, moar ze proaten,
Van Oarem tot heel Amsterdam,
Ien dardehalf uur. Hoe is 't meuglik!
Oudtieds da'j 'en dag doarveur nam.
| |
| |
Dan zeggen ze - moar 't kan wel wêzen
Dat doar de vergrooting wat liegt -
Da'j nou langs 'en iesder kunt proaten
Zoo wied a'j moar wilt, krek of 't vliegt.
Ik mocht er beveurbeild is vroagen:
Hoe geet 'et Cornelis of Mie,
Dan heur ik - zoo zonder da'j 't zien kunt -
Uut Zutphen weerum: wat en wie.
Dat alles dat he'k moar van 't zeggen,
Wa'k zie hier, dat zeit nog veul meer,
Oudtieds zonk de kar ien de kleiweg,
't Rolt nu over griendwêges heer.
Dan sprêkt ie - nou mein ik weer Harmen -
Van onrust en duurte over 't land;
Maar ik zeg: Wel menneke, gleuf toch
Niet alles wa'j lêst ien de krant.
Denk Harmen, - dat zei 'k hum nog giester -
Denk dan is aan vroegeren tied,
Toen hier de Fransoos ons temtierde
En 't mansvolk moar doodvechten liet.
Joa, 'k weet niet hoeveul uut de Bêtuw
In Rusland krepierden van kou,
En hoeveul d'r uut is gegeven,
Allinnig veur pluksel en rouw.
Denk - zei 'k hum, denk toch oan dat alles,
En duurte! Mins, sprêk met verstand,
Wat kostte de sukker en koffie
Toen hier de Fransoos was ien 't land?
Toen! toen kon geen mins ze betoalen,
En nou - 'k drink ze driemoal per dag,
De koffie ze proat as ze pruttelt,
En ruuken! jong, wa'k ze gern mag.
'k Bin oud, moar, 't is doarum niet slechter,
De kienders die he'n mien besteed,
En dukkels ook kumt er een kieken,
En vroagen hoe 't moeder hier geet.
| |
| |
Dan zeg ik: Wel Jan, of wel Koatje,
Of wie ook - Goddank nog gezond,
'k Heb meer as 'en mins hier kan vroagen,
En nou al krek tachtig joar rond.
En - kan 'k 'et dan bêter nooit kriegen?
Joa, 't zunneke lonkt met zien oog:
Wa'j goeds hebt dat kumt er van boven,
Wat goed is dat keert noar umhoog.
En Boven.... joa, Boven is 't reiner,
Moar hoe ....? Zie dat weten we niet:
Oan God hier moar dank en moar eere.
Kom, krukske, 'k verbeuzel m'n tied.
Juli 1860. |
|
Auteursrechtvrij