Romantische werken. Deel 14: Frederik Hendrik Hendriks, Het oude en het nieuwe orgel en De reus van Antwerpen

[p. 250]

De ziende.

Ik bin moar 'en errebeidsjongen,
Meesttieds met geen cent ien de zak,
Geen ouwers, geen bruurs en geen zusters,
Verechtig nog korts ook geen dak.

Ik bin moar 'en schrumpelig kerlje,
Ze zeggen as pompwoater schroal,
Pokdoalig en lillik van tronie,
Kleedoazie - zoo'n klein bietje koal.

Ik bin moar 'en errebeidsjongen,
'k Dien Hannes den boer op zien land,
Boer Hannes die geeft er de kost veur;
Boer Hannes het schoon zien verstand!

Boer Hannes! wa'n mins tegen ikke:
Hie 'n os; ik 'en mugske, niks meer;
Heel riek, joa, schatriek mot ie wêzen,
Hie zit wel 'en duum-dik ien 't smeer.

Boer Hannes, wat hei'j toch 'en bouwing!
Wat bargen vol heuj! en wat vee!
Wa'n land! en wa'n korn op oe zolder!
En 't mot - as ie starft - moar ien twee.

Jong minsen, wat hei'j toch van alles;
Moar, wa'k er nog 't mooiste van viend
- 'k Wor altied zoo roarig en oolik -
Boer Hannes, 't is Mieken oe kiend.

[p. 251]

 

Mooi Mieke, wa'n doessig poar eugskes!

 

Wa'n stemmeke zuut in oe mond!

 

Niet éen geet zoo helder en proper,

 

Al zuuk ie de Bêtuw ook rond.

 

 

 

Mooi Mieken! Och, loa'k ervan zwiegen -

 

Ze vrijt er niks preutsig of stief;

 

En - stêkt ze soms 't munje noar veuren

 

Dan is z'as 'en engeltje lief.

 

 

 

Dan kiekt ze zoo minnig en oarig,

 

En lacht z'ien 'et vroolik verschiet,

 

Dan roept ze: ‘Gelukkig za'k wêzen

 

Met Kobus!’

 

Nee, ikke heit Piet.

 

 

 

Ik bin moar 'en errebeidsjongen,

 

En lillik, en moager, en koal;

 

En Hannes, boer Hannes de dikke,

 

Heeft alles nog meer as rejoal.

 

 

 

Moar, vroag ie of ik hum benije

 

Zien landes of hofstee misschien?

 

Och nee, as Gods zunneken opgeet,

 

Kan ik - krek as hij - alles zien.

 

 

 

Ik zie dan: de hoeve en de bargen,

 

En 't vee dat zich dik vrêt ien 't land;

 

De peerds, flinke ruins, veur de woagen

 

In 't tuug; alles kloar as 'en brand.

 

 

 

Ik zie gunds hoe Teunes de schêper

 

De schoap op de diekhelling huujt;

 

En hoe rondum Hannes' priëelken

 

'Et rood kamperfuulieken bluuit.

 

 

 

Ik zie, en ik kan 'et en mag 'et:

 

Mooi Mieke, met blozend geloat,

 

Gunds lochtig oan 't karnen van - tjing-tjong,

 

En 't vuutje dat tript op de moat.

 

 

 

Boer Hannes, da's alles ou hebben,

 

Ou alles, geen voet gronds veur mien!

 

Moar wa'k ervan heb, kiek dat heb ik,

 

Ik kan 'et met kloar oogen zien.

[p. 252]

 

En Mieke ....? Nou geet z'ien 't priëelke;

 

En Kobus, die kumt hoar opzied;

 

En ikke - ik stoaj hier ien 't duuster ....

 

Ze kussen.... en kibbelen niet.

 

 

 

En heur.... Kobus zeit: ‘Mieke, liefste,

 

Ge wordt gauw gelukkig met mien.’

 

En ikke.... ik bid van den Hemel:

 

Da'k ze altied gelukkig mag zien.

 

 

 

Ik bin moar 'en errebeidsjongen,

 

Ze zeggen as pompwoater schroal,

 

Moar - wat mien ontbrêkt ook in 't leven

 

Mien oogen die hebben 't rejoal!

Febr. 1859.