Romantische werken. Deel 14: Frederik Hendrik Hendriks, Het oude en het nieuwe orgel en De reus van Antwerpen

[p. 247]

Een toast aan mijn vriend Jan van Beers^*)
met een Overbetuwsch praatje tot Inleiding.

Huibert's oudste jong goeng trouwen,
Met lief Mieken uut de stad;
Mieken die 'en snuuprig munje,
En ook oarig schijven had.

Knilles had niet slecht gekeken,
Moar ook Knilles was niet kwoad,
Went 'en hofstêj had ie eiges,
En 't pestuur, knap, metterdoad!

't Sprak vanzelf dat trouw- en feestmoal
Gunds ien stad te wachten stond,
- Woar de bruud woont, - dát wist ieder -
Dóar hoal je ook den vetten mond.

Vort! met sjês en boerenwoagen,
't Volle kastentuug oan 't lief,
Trok 't, al 's-mergens vroeg, op stad oan;
Knilles, Huibert en z'n wief.

En 't goeng al noar d' eisch van trouwen
Op Stadhuus en ien de kark,
En 'en ieder zei, noa 't oamen!
‘'t Is: 'en oogenblik moar wark!’

Knilles is de stad te riek af;
Mieke schreit en bloost en lacht;
Moar, boer Huibert kiekt verwonderd,
Sander sprêkt hum toe - heel zacht.

*) Na het hooren voordragen van een drietal zijner gedichten uit den bundel Levensbeelden.

[p. 248]

 

‘Proat wat harder!’ zeit boer Huibert:

 

‘'k Kan oe fluustren niet verstoan.

 

Hoe! da'j hier in stad gewoon bint

 

Um oan toafel 't oost te sloan!?’

 

 

 

‘Wafferdink!?’

 

Ien 't eind, hie wiest 'et:

 

As 'et moal op 't leste liep,

 

Most ie, met 'en glasvol, drinken

 

Toost. Eenvoudig, 't hoeft niet diep.

 

 

 

't At en dronk oan toafel lustig,

 

En 't gewunsch liep onverpoosd;

 

Huibert kreeg 'et werm, went Sander

 

Zei: ‘Veuruut nou met den toost!’

 

 

 

Trillend as 'en éennachts kelfke

 

Greep nou Huibert noar zien glas;

 

Zei: ‘Ik heb;.... ik mot;... ik wil ook;....

 

Wiest ik ik moar hoe 't ook weer was.’

 

 

 

Hoa! gezêgend! 't woord dat was er;

 

En, noa diepen zucht geloosd

 

Zei boer Huibert: ‘Mieke, dernje,

 

'k Drink oe dan alêvel 't Oost!

 

 

 

't Oost doar geet de zon op; weetje;

 

En uut d' Oost kwiem wiesheid oan;

 

'k Wunsch oe zonneschien met Knilles

 

Ei! nou he'k dan 't Oost gesloan.’

 

 

 

Ziet, Mijnheeren, 'ik heb verplichting,

 

Aan boer Huibert, want deez stond,

 

Vraagt ge ook mij een toast; en toasten

 

't Is iets wat ik nooit verstond.

 

 

 

Ja, hij dronk, verward maar hartlijk,

 

't Oost ter eere van de bruid;

 

Ik, Mijnheeren, drink met warmte,

 

En met vollen beker 't Zuid!

 

 

 

't Zuid! Ja, heil u, Vlaemsche Broeders,

 

Wien der Vaadren erfenis,

 

't Recht der eigen schoone tale,

 

Onuitspreeklijk dierbaar is.

[p. 249]

 

Die voor haar ten strijde u aangordt

 

En der zanggodinnen staal

 

Flikkren doet met reuzenkrachten,

 

Tot verwinning onzer taal.

 

 

 

En Gij, Veldheer! hebt ge uw lauwren

 

Reeds verworven in den strijd;

 

Vlamde uw zwaard, in Jonglingsdroomen

 

't Frankiljonsche bloed ten spijt;

 

 

 

'k Drink dat zwaard!

 

thans: Levensbeelden,

 

Jan Van Beers! en 't blij verschiet

 

Dat eens 't Zuiden gansch zal juichen

 

In zijn tale, door Uw lied!

1858.