De legende van Uilenspiegel

[p. 635]

Vijfde boek

I

Als Lamme zijn monnik gewaar wierd dat de Geuzen geenszins zijne dood wilden, doch een rantsoen voor hem eischten, begon hij den neus op te steken op 't schip.

- Ziet, zeide hij, met woede op het dek stappend en schuddebollend, ziet in welken afgrond van vuile, zwarte en afgrijselijke gruwelen ik gevallen ben, toen ik den voet in deze leelijke kuip zette. Zoo ik thuis was, zoude ik, gezalfd door den Heer...

- Met hondenvet? vroegen de Geuzen.

- Honden zijt gij zelven, antwoordde de monnik, zijne rede vervolgend, ja, schurftige, drekkige straathonden, met eene magere ruggegraat, die het vette pad van onze moeder de heilige Roomsche Kerk hebt verlaten om de droge wegen van uwe havelooze Hervormde Kerk in te slaan. Ja! ware ik hier niet in uwen klomp, lang reeds hadde de Heer Onze God hem doen verzwelgen in den diepsten afgrond der zee, met U, uwe vermaledijde wapenen, uwe duivelsche donderbussen, uw zingenden kapitein, uwe heiligschennende halvemanen, ja! tot in

[p. 636]

het diepste van den onpeilbaren bodem van het rijk Satans, waar gijlie niet zult branden, o neen! maar vervriezen, beven en sterven van koude, gedurende de eeuwigheid der eeuwigheden. Ja, de God des hemels zal aldus het vuur uitdooven van uwen goddeloozen haat tegen onze zoete moeder de heilige Roomsche Kerk, tegen de genadige Santen, de genadige bisschoppen en de gezegende plakkaten, die zoo zachtmoedig en rijpelijk doordacht zijn. Ja, en van het hoogste des hemelrijks zoude ik U zien, paars gelijk beeten of wit gelijk rapen, van koude. 't Zij! 't Zij! 't Zij!

De matrozen, soldaten en scheepsjongens spott'en met hem en schoten, met windgeweren, droge erwten naar hem. En met zijne handen beschermde hij zijn gelaat tegen die kogels.