De legende van Uilenspiegel

XXII

Dien dag was 't kermis op de vloot van de Geuzen. Trots den scherpen wind van December, trots den regen, trots de sneeuw, waren alle de Geuzen op het dek van de schepen. De zilveren halvemanen flikkerden vaalrood op de Zeeuwsche hoedekens.

En Uilenspiegel zong:

Verlost is thans Leiden, duc d'Alve vergaat!
Dus luiden de klokken op tripp'lende wijzen;
De beiaarden zingen blij klepelgepraat,
En tinglende klinglen om Geuzen te loven...

Als nijdige doggen eens worden gerost...
Den staart in de pooten, dan janken ze luide;
Zoo jankt ook duc d'Alve en verlaat hier het land:
't Is uit met het rad, met zijn branden en hangen!

[p. 633]

 

Hij schreeuwt aan den duivel: ‘Kom, koop mijne ziel,

 

Mijn' hondsziele geef ik voor 'n uur nieuwe krachten,

 

Maar Satan die wil niet, en grinnikt hem uit,

 

Uw' ziele of een boestring is net om het even!’

 

 

 

De honden der straten, vol vuil en vol slijk,

 

Met schurftige leden, en loopende oogen,

 

Met stinkenden adem: ze heffen den poot

 

Op hem, die maar doodde, uit lust en uit vreugde.

 

 

 

Hij minde noch vrouwen, had vrienden noch maag,

 

Noch vreugde, noch zonne, noch blijheid, noch meester;

 

Hij minde steeds eenig zijn liefste boelin:

 

‘De Dood’ die hem brak, in een druk, beide beenen.

 

 

 

En honden, zoo schurftig, van allerlei aard,

 

Ook die van de Vlaandren, van Braband en Namen,

 

Ze heffen omhoog hunnen achtersten poot

 

En sproeien op Alba wat heets en wat zouts.

 

 

 

En droevig met schuim op den rottenden muil,

 

Moet d'Alve gaan sterven, terug bij zijn' meester,

 

Daar krijgt hij van hem nog een schop op het lijf,

 

En zinkt dan ter Hel, bij ‘De Dood’, zijne vrouwe!