De legende van Uilenspiegel

XXI

Nadat de Geuzen Rammekens, Geertruidenberg, Alkmaar hadden genomen, kwamen zij weder naar Vlissingen.

Nele, die genezen was, wachtte Uilenspiegel af aan de haven.

Hem ontwarende, zeide zij:

- Thijl, mijn vriend Thijl, zijt gij niet gewond?

Uilenspiegel zong:

Mijn vendel draagt ‘Leven!’ als opschrift heel klaar.
In 't zonlicht steeds leven, dat doe ik gestaag;
Mijn huid is van leder, van leder heel zwaar,
Van staal glimt daarboven een stevige laag.

- Laas! zeide Lamme, trekkebeenend: de kogels, granaten, kettingkogels regenen rondom hem, en hij voelt er niets van, dan den wind. Gij zijt zeker een geest, Uilenspiegel, en gij ook Nele, want ik zie U altijd jeugdig en opgewekt.

[p. 632]

- Waarom trekkebeent gij? vroeg Nele tot Lamme.

- Ik ben geen geest en zal het nooit wezen, sprak hij. Ik heb dan ook een bijlslag gekregen in mijne bil, - mijne vrouw had er zulke ronde en schoone! - zie, ik bloed. Laas! waarom is ze niet hier om mij te verzorgen?

Maar Nele antwoordde grammoedig:

- Wat hebt gij eene meineedige vrouwe van doen?

- Spreek er geen kwaad van, antwoordde Lamme.

- Neem, zeide Nele, hier is balsem, dien ik meebracht voor Uilenspiegel; strijk hem op uwe wond.

Als Lamme zijne wond verbonden had, was hij blijgeestig, want de balsem stilde de bijtende smart; en zij klommen alle drij op het schip.

Als zij den monnik met gebonden handen op het dek zag wandelen, zeide Nele:

- Wie is die? Ik zag hem reeds en meen hem te herkennen.

- Gelijk hij waait en draait, is die honderd gulden rantsoen weerd, zeide Lamme.