De legende van Uilenspiegel

XXXIX

Schrijlings op hunne rijdieren gezeten, kwamen zij te Oostkamp, alwaar een groot bosch is, hetwelk aan de vaart paalt.

Op zoek naar lommer en naar liefelijke geuren, traden zij er in, zonder iets anders te zien dan lange dreven die in alle richtingen naar Gent, Brugge, Zuid- en Noord-Vlaanderen liepen.

Eensklaps sprong Uilenspiegel van zijnen ezel.

- Ziet gij daar niets?

Lamme sprak:

- Ja, ik zie iets.

En bevend vervolgde hij:

- Mijne vrouw, mijne goede vrouw! Zij is het, mijn vriend. Ha! ik zou naar heur niet kunnen loopen. Wie had ooit gedacht dat ik heur aldus zoude terugvinden?

- Waarover klaagt gij? sprak Uilenspiegel. Zij is schoon, zoo half naakt, in dat uitgebekte neteldoeksch wambuis dat heur

[p. 489]

vleesch zoo liefelijk doet uitkomen. Die vrouw is te jong, zij kan de uwe niet wezen.

- Mijn zoon, sprak Lamme, zij is het, mijn zoon; ik herken ze. Draag mij, ik kan niet meer gaan. Wie had dit van heur gedacht? Alzoo dansen, in Egyptische deerne verkleed, zonder schaamte! Ja, zij is het; zie maar heure schoone beenen, heure tot den schouder ontbloote armen, heure ronde lichtbruine borsten, die half uitkomen uit heur neteldoeksch wambuis. Zie eens hoe zij dien grooten hond plaagt met een rood vlaggetje, en hoe hij er naar toe springt.

- 't Is een Egyptische hond, zeide Uilenspiegel; die soort hoort hier niet te huis in de Nederlanden.

- Of het een Egyptische hond is, weet ik niet juist... Maar zij is het... Ha! mijn zoon, ik sta het niet langer uit. Zij licht heur kleed nog hooger op, om heure ronde beenen nog hooger te laten zien. Zij lacht om heure witte tanden te toonen, en schatert om den klank heurer zoete stem te laten hooren. Zij opent heur wambuis van boven en werpt zich achterover. Ha! die zwanenhals, die bloote schouderen, die heldere en stoutmoedige oogen! Ik loop er naar toe.

En hij sprong van zijnen ezel.

Doch Uilenspiegel hield hem tegen en sprak:

- Dat meideken is uwe vrouw niet. Wij zijn omtrent een kamp van Egyptenaren. Pas op. Ziet gij den rook tusschen de boomen opstijgen? Hoort gij 't geblaf van de honden? Daar, hier zijn er eenige die ons bezien en misschien lust gevoelen om ons te bijten. Laat ons terugkeeren, Lamme.

- Ik wil niet terugkeeren, sprak Lamme; die vrouw is de mijne, zij is uit Vlaanderen vandaan gelijk wij.

- Uitzinnige blinde! zei Uilenspiegel.

- Maar ik ben niet blind, sprak Lamme. Ik zie ze, halfnaakt, dansen, lachen en joelen met dien hond. Zij gebaart mij niet te zien. Maar ik verzeker U dat zij ons ziet. Thijl! Thijl! zie, de hond werpt zich op heur en smijt ze ten gronde, om het roode vlaggetje te hebben. En zij valt met een smartvollen kreet.

[p. 490]

En eensklaps vloog Lamme er naar toe, heur zeggende:

- Mijne vrouw, mijne vrouw! Waar hebt gij zeer, mijne liefste? Waarom barst gij in eenen schaterlach uit? Uwe oogen staan verwilderd in uw hoofd.

En hij kuste, streelde heur, en sprak:

- Dat geboortevlekje dat gij onder den linkerboezem hadt, zie ik niet! Waar is het? Zoudt gij mijne vrouwe niet wezen? God van den hoogen hemel!

En zij hield op met lachen.

Eensklaps riep Uilenspiegel:

- Pas op, Lamme.

En Lamme keerde zich om, en zag een grooten duivel van een Egyptenaar met een mager gezicht voor zich staan, die bruin was als peperkoek.

Lamme raapte zijnen stok op, stelde zich te weer en riep:

- Ter hulp, Uilenspiegel!

Uilenspiegel was daar met zijn goed zweerd.

De Egyptenaar zeide hem in het Hoogduitsch:

- Gieb mir Geld, ein Reichsthaler ob zehn. (Geef mij geld, een rijksdaalder of tien.)

- Zie, sprak Uilenspiegel, het meideken gaat schaterlachend henen en keert zich gedurig omme, om te vragen dat men heur volge.

- Gieb mir Geld, sprak de man. Betaal uwe minnarijen. Wij zijn arm en willen U geen kwaad.

Lamme gaf hem eenen karolus.

- Welk bedrijf voert gij uit? vroeg Uilenspiegel.

- Alle bedrijven, antwoordde de Egyptenaar: zeer bedreven in de goochelkunst, doen wij wonderbare en bovennatuurlijke toeren. Wij spelen op de tamboerijn en dansen de Hongaarsche dansen. Onder ons zijn er die schoone vogelkooien maken en andere die roosters verveerdigen om vleesch op te bakken. Doch allen, Vlamingen als Walen, zijn benauwd voor ons en jagen ons weg. Daar wij niets kunnen verdienen, zijn wij wel gedwon-

[p. 491]

gen, groenten, vleesch en kiekens bij de boeren te stelen, mits zij ons die niet willen geven of laten verdienen.

Lamme vroeg hem:

- Van waar komt dat meideken, dat zoo goed op mijne vrouw gelijkt?

- Dat is de dochter van onzen hoofdman, antwoordde de zwerver.

Vervolgens zeide hij stiller, als iemand die benauwd is voor onbescheidene ooren:

- Zij wierd door God getroffen met minnekwaal en kent niets van de vrouwelijke eerbaarheid. Zoodra zij eenen man ziet, wordt zij blijgeestig en minziek, en lacht zij gedurig. Zij is weinig van zeggen, langen tijd meenden wij dat zij doof was. 's Nachts blijft zij in alleenigheid voor het vuur, soms zit zij te weenen, of zonder reden te lachen, en wijst zij naar heuren buik, waar zij zeer heeft, naar zij zegt. 's Zomers, rond het middaguur, na het eten, is ze 't ergst gefolterd door heure kwaal. Toen gaat ze, schier teenemaal naakt, dansen omtrent het kamp. Zij wil anders niets dragen dan kleederen van gaas of van neteldoek, en 's winters hebben wij alle moeite om heur een opperste kleed van geitenlaken te doen omslaan.

- Maar, sprak Lamme, heeft zij dan geen enkelen vriend, om heur te beletten aldus aan een iegelijk heur lichaam ten beste te geven?

- Neen, sprak de man, zij geeft geenerlei vriend, want als de wandelaars die zij tot zich lokt, heure uitzinnige oogen zien, krijgen zij meer schrik dan liefde voor heur. Die dikke man was tamelijk stout, sprak hij, naar Lamme wijzend.

Lamme fronste de wenkbrauwen, bij die toespeling op zijne dikte.

- Laat hem maar zeggen, Lamme; 't is de stokvisch die kwaadspreekt van den walvisch.

- Gij zijt spotziek, dezen morgen, sprak Lamme.

[p. 492]

Doch zonder te luisteren, vervolgde Uilenspiegel tot den zwerver:

- Wat doet zij, als anderen zoo stout zijn als mijn vriend Lamme?

De Egyptenaar antwoordde droefgeestig:

- Toen heeft zij genot en profijt. Zij die heur krijgen, betalen hun pleizier, en het geld dient om heur te kleeden en ook tot de behoeften der grijsaards en vrouwen.

- Zij gehoorzaamt dus niemand? vroeg Lamme.

De bruine man antwoordde:

- Laat hen, die God treft, hun zin doen. Aldus beteekent hij zijnen wil. En zijn wil is onze wet.

Uilenspiegel en Lamme vervolgden hunnen weg naar Brugge. En de Egyptenaar ging ernstig en fier terug naar het kamp. En het meideken danste, schaterlachend, in eene opene plaats van het bosch.