De legende van Uilenspiegel

[p. 395]

XXV

In dien tijd kwamen eenige vrouwlieden en meidekens van Damme vragen aan Nele of zij de Meibruid wilde zijn en zich wilde verbergen in het struikgewas, met den bruidegom dien men zoude vinden; want, zeiden de vrouwen, niet zonder jaloerschheid, geen enkel jongeling van Damme en 't ronde zoude U versmaden; allen zouden willen trouwen met U, die zoo schoon, zoo braaf, en zoo frisch blijft: gave van tooverheks, zeker.

Nele antwoordde:

- Zegt tot de jonge lieden die mij tot huisvrouw zouden willen dat Neles hart hier niet is, maar verre van hier, bij hem die ronddoolt om den grond der vaderen te verlossen. En zoo ik frisch ben, gelijk gij zegt, is dit geene gave van tooverheks, maar wel van gezondheid.

De vrouwen antwoordden:

- Katelijne wordt nochtans verdacht.

- Hecht geen geloof aan de woorden der boozen, antwoordde Nele. Katelijne is geene tooverheks. De heeren der vierschaar hebben werk op heur hoofd doen branden en God heeft haar met uitzinnigheid geslagen.

En Katelijne, die in een hoek op de hurken zat, schuddebolde en sprak:

- Doe het vuur uit, hij zal terugkomen, Hansken, mijn liefste.

De vrouwen vroegen wie dit Hansken was, van hetwelk Katelijne sprak.

Nele antwoordde:

- De zoon van Klaas, mijn zoogbroeder, dien zij waant verloren te hebben, sedert dat God haar zoo wreedelijk trof.

En de goede vrouwlieden gaven zilveren oortjes aan Katelijne.

[p. 396]

En de nieuwe die er bij waren, toonde zij aan een wezen dat niemand zien konde, zeggende:

- Ik ben rijk, ik heb veel blinkend geld. Kom, Hansken, mijn liefste; ik zal uwe koozerijen betalen.

En als de vrouwen henen waren, weende Nele in de eenzame hut. En ze dacht aan Uilenspiegel die in verre landen doolde en dien ze niet volgen mocht, en ook aan Katelijne, die akelig zuchtte: Doe het vuur uit! en veelal beide de handen op heure borst drukte, om te bedieden dat het vuur der uitzinnigheid koortsachtig brandde in het hoofd en in 't lijf.

En intusschen verborgen Meibruid en -bruidegom zich in het hooge gras.

De jongen die de Meibruid vond, was de koning van het feest; was het integendeel een meisje dat den bruidegom vond, dan was zij de koningin van het Meifeest.

Nele hoorde van verre de vreugdekreten van knapen en meisjes, als de Meibruid aan den boord eener gracht, in het hooge gras, wierd gevonden.

En zij weende bitter als zij dacht aan den zoeten tijd, toen men heur zocht met heuren vriend Uilenspiegel.