De legende van Uilenspiegel

XIX

Zij trokken eene afspanning binnen, en men gaf er hun te eten in eene kelderkamer. Uilenspiegel opende het venster en zag van daar eene lochting, in dewelke een minnelijk, poezel meideken wandelde, met ronden boezem en gouden lokken.

Zij had anders niet aan dan een rokje, een wit linnen jak en een gescheurd zwart voorschoot.

Hemden en ander vrouwenlinnen hingen te bleeken op koorden; het meisje dat steeds naar Uilenspiegel gekeerd was, trok de hemden van de koorden en hing ze weder op, en glimlachte en wendde gedurig heure blikken naar Uilenspiegel.

In de nabijheid hoorde Uilenspiegel eenen haan kraaien en zag hij eene voedster met een kind spelen, hetzelve met zijn gezicht altijd keeren naar eenen man die daar omtrent stond, terwijl zij zeide:

- Boelkin, trek oogskens naar vader, toe.

Het kind schreide.

En het aanvallige meideken bleef in de lochting ronddrentelen en het linnen afnemen en van her ophangen.

- 't Is eene die aan den hertog verkocht is, sprak Lamme.

Het meideken dede heure handen voor heure oogen en tusschen de vingeren loerend, keek zij lachend naar Uilenspiegel.

Vervolgens ging zij op eene der gespannen koorden zitten en

[p. 374]

schommelde zij, zonder met heure voeten den grond aan te raken. In het nederkomen zag Uilenspiegel heure blanke, ronde armen, die bloot waren tot aan hare schouderen en die de bleeke zonne bestraalde. Op en neer schommelend, bekeek zij hem gestadig. Hij ging buiten om heur te vervoegen. Lamme volgde hem. Aan de haag van de lochting, zocht Uilenspiegel eene opening om er in te geraken, doch te vergeefs.

Als het meideken hem bezig zag, blikte zij nogmaals glimlachend tusschen hare vingeren.

Uilenspiegel beproefde het, door de haag te geraken, terwijl Lamme, die hem met alle geweld terugtrok, sprak:

- Ga daar niet binnen, 't is eene bespiedster, in dienst van den Spanjaard, wij zullen levend verbrand worden.

Toen wandelde het meisje rond in de lochting, met haar voorschoot over heur gezicht, doch ze keek door de gaatjes om te zien of haar nieuwe vriend nog niet kwam.

Uilenspiegel wilde met eene forsige wip over de haag springen, doch hij wierd wederhouden door Lamme die hem, bij zijn been grijpend, dede vallen en zeide:

- Koord, zweerd en galg, 't is eene bespiedster, ga er niet bij, zeg ik U.

Ten gronde gezeten, verweerde Uilenspiegel zich zoo goed als hij kon. Het hoofd over de haag stekend, riep het meideken:

- Vaarwel, heer, dat de Liefde Uwe Lankmoedigheid onderhoude.

En hij hoorde een spottenden schaterlach.

- Ha! sprak hij, in mijne ooren steekt dat als duizend speldeprikken!

Vervolgens wierd eene deur luidruchtig gesloten.

En hij was gansch weemoedig.

Lamme, die hem nog altoos vasthield, zeide tot hem:

- In uw zelven somt gij al de schatten op, die aldus tot uwe schaamte verloren gaan. 't Is eene bespiedster, die U in hare spionnen-netten zou lokken. En gij merkt het niet: ik ga bersten van lachen.

[p. 375]

Uilenspiegel zeide geen woord en beide de gezellen stegen weder op hunne ezels.