De legende van Uilenspiegel

[p. 368]

XVII

In de maand Maart kwam Uilenspiegel te Namen. Hij vond er Lamme die liefhebber geworden was van visch uit de Maas en hoofdzakelijk van forellen. Hij had eene boot gehuurd en vischte in den stroom met toelating van de gemeente. Maar hij had vijftig gulden moeten betalen aan de nering der vischverkoopers.

Zijne vangst at hij op en verkocht hij, en bij dat ambacht kreeg hij een nog dikkeren buik en een zakje karolussen.

Als hij zijn vriend en makker op den oever der Maas naar de stadspoort zag stappen, was hij aangenaam verrast; hij stak zijn bootje naar wal, klaverde den oever op, niet zonder blazen, en kwam naar Uilenspiegel.

Stamelend van genoegen, sprak hij:

- Daar zijt gij, mijn zoon, want ik mag U zoo noemen: mijn buik is tweemaal zoo dik als de uwe. Waar gaat gij? Wat doet gij? Gij zijt toch niet dood? Hebt gij mijne vrouw niet gezien? Gij zult visch uit de Maas eten, de beste die in deze treurige wereld bestaat; hier maken ze sausen dat men zijne vingeren tot aan den schouder zou opeten. Gij zijt schoon en fier, met uwe kaken gebruind door 't gevecht. Daar is hij eindelijk, mijn zoon, mijn vriend Uilenspiegel, de lustige zwerver.

En stille vroeg hij hem:

- Hoeveel Spanjaarden hebt gij gedood? Hebt gij mijne vrouw niet gezien in hunne karren met loddegen? En gij zult wijn van de Maas drinken, hij is heerlijk en bevordert de spijsvertering. Zijt gij gekwetst, mijn zoon? Gij blijft dus hier, frisch, gezond en wel te pas als een jonge arend. En de paling moet gij proeven! Geen de minste grachtsmaak. Omhels mij, dikzak! Leve God, wat ben ik tevreden!

En Lamme danste, sprong, blies en dwong ook Uilenspiegel te dansen.

Toen stapten zij op naar Namen. Aan de poort van de stad,

[p. 369]

Uilenspiegel wierp zich op hem en streek den bezem over zijn aangezicht. (Blz. 362.) 24

[p. 371]

toonde Uilenspiegel zijn reispas, geteekend door den hertog van Alva. En Lamme leidde hem mede naar zijn huis.

Terwijl hij den maaltijd bereidde, dede hij hem zijne lotgevallen verhalen en vertelde hij ook zijn eigen wedervaren. Hij had, zeide hij, het leger verlaten om een meisje te volgen dat hij zijne vrouw dacht te zijn. En zoo was hij tot in Namen geraakt. En gedurig vroeg hij:

- Hebt gij ze niet gezien?

- Ik heb er andere gezien die zeer schoon zijn, antwoordde Uilenspiegel, en dat wel in deze stede, waar allen verliefd schijnen.

- Om de waarheid te zeggen, sprak Lamme, kan ik er krijgen zooveel als ik wil, maar ik blijf trouw aan mijne vrouw, want mijn jammerend hart is vervuld van haar aandenken.

- Gelijk uw buik van menigvuldige gerechten, antwoordde Uilenspiegel.

Lamme hernam:

- Als ik verdriet heb, moet ik eten.

- Is uw verdriet eeuwigdurend? vroeg Uilenspiegel.

- Laas! ja, sprak Lamme.

Meteen trok hij eene forel uit eene kuip.

- Zie eens, sprak hij, hoe schoon en hoe vast. Het vleesch is rooskleurig als dat mijner vrouw. Morgen verlaten wij Namen, ik heb een vollen zak guldens: wij zullen elk eenen ezel koopen en naar Vlaanderen reizen.

- Gij zult er veel bij verliezen, sprak Uilenspiegel.

- Mijn hart trekt naar Damme, naar de plaats waar zij mij vurig beminde. Misschien wacht zij mij daar.

- Vermits gij het wilt, sprak Uilenspiegel, zullen wij morgen vertrekken.

En inderdaad, 's anderen daags kochten zij ezels en reden zij naast elkander de stad uit.