De legende van Uilenspiegel

XIV

Het was het einde van October. Geld ontbrak aan den prins, zijne soldaten hadden honger. Zij morden, de prins marcheerde naar Frankrijk en bood den hertog 't gevecht aan, maar deze weigerde hetzelve.

Uit Quesnoy-le-Comte vertrekkende om naar het land van Kamerijk te gaan, ontmoette hij tien compagniën Duitschers, acht vendels Spanjaards en drij kornetten ruiterij, aangevoerd door don Ruffele Henricis, zoon des hertogs, die te midden des gevechts was en riep in het Spaansch:

- Ter dood! ter dood! Geen kwartier! Leve de Paus!

Don Henricis was toen tegenover de compagnie busschutters, waar Uilenspiegel tiendenier was, en hij wierp zich op hen met zijne mannen.

Uilenspiegel zeide tot den bentserjant:

- Ik ga dien beul zijne tong in twee snijden.

- Snij maar op, zei de serjant.

En Uilenspiegel verplette, met een goed gerichten kogel, de tong en het bekkeneel van don Ruffele Henricis, zoon van den hertog.

Uilenspiegel schoot den zoon van den markies Delmarès van zijn peerd.

De acht vendels en de drij kornetten wierden verslagen.

Na die zegepraal zocht Uilenspiegel naar Lamme, in het kamp en in 't ronde, maar hij vond hem niet.

[p. 364]

- Laas! sprak hij, hij is weg, mijn vriend Lamme, mijn dikke vriend. In zijn strijdvuur, zal hij het gewicht van zijn buik vergeten en de Spaansche vluchtelingen achternagezeten hebben. Buiten adem, zal hij op den weg gevallen zijn als een zak. En zij zullen hem opgeraapt hebben, om er het rantsoen van te trekken, het rantsoen van een christenmensch. Vriend Lamme, waar zijt gij toch, waar zijt gij, mijn arme, dikke vriend?

Uilenspiegel zocht hem overal, en, hem niet vindende, was hij treurig gestemd.