De legende van Uilenspiegel

XVI

Als Uilenspiegel, in de maand October, te Gent was, kwam hij Egmond tegen, die gegastreerd had in het edele gezelschap van den abt van Sint-Baafs. Neurend, dede hij droomerig zijn peerd op stap gaan. Eensklaps keek hij op, en zag hij eenen man die met eene brandende lanteerne naast hem ging:

- Wat wilt gij mij? vroeg Egmond.

- Goed, antwoordde Uilenspiegel, zooveel goed, als eene brandende lanteerne kan geven.

- Ga heen en laat mij, sprak de graaf.

- Ik zal niet gaan, antwoordde Uilenspiegel.

- Moet gij dan van de zweep hebben?

- Ik wil er wel tienmaal van hebben, als ik in uw hoofd zulk eene lanteerne kan steken dat gij klaar ziet tot in 't Escuriaal.

- Ik heb zaken met uwe lanteerne noch met 't Escuriaal, antwoordde de graaf.

[p. 297]

- Hewel, antwoordde Uilenspiegel, ik kan mij niet houden U een goeden raad te geven.

Hij greep het peerd des graven bij den teugel en, terwijl het sloeg en steigerde, sprak hij:

- Heere, gedenk toch dat gij thans goed op uw peerd danst en dat uw hoofd ook zeer goed op uwe schouderen danst; maar de koning wil, naar men zegt, dien schoonen dans onderbreken, U uw lijf laten, maar uw hoofd nemen om het zoo verre van hier te doen dansen dat gij het nimmermeer krijgen kunt. Geef mij een gulden, ik heb hem verdiend.

- Van de zweep, als gij niet wegkomt, slechte raadgever.

- Heer, ik ben Uilenspiegel, zoon van Klaas, die levend verbrand wierd voor het geloof, en van Soetkin die stierf van verdriet. De assche die klopt op mijne borst zegt mij dat Egmond, de dappere krijgsman, met de gendarmerie die hij aanvoert, tegen den hertog van Alva zijne drijmaal zegevierende troepen kan stellen.

- Ga heen, antwoordde Egmond, ik ben geen verrader.

- Red onze landen, gij alleen vermoogt het, sprak Uilenspiegel.

De graaf wilde hem slaan met zijne zweep; doch Uilenspiegel bleef op de slagen niet wachten, vluchtend riep hij nog:

- Eet lanteernen, eet lanteernen, heer graaf. Red onze landen.

Op een anderen dag hield Egmond stil voor de afspanning het Bont Verken, gehouden door eene lieftallige bazinne van Kortrijk, het Muizeken geheeten.

De graaf stond recht op zijne stijgbeugels en riep:

- Is er iemand?

Uilenspiegel, die bij 't Muizeken diende, kwam voor met eenen tinnen beker in eene hand en in de andere eene bottel vol rooden wijn.

De graaf herkende hem:

- Ha, zijt gij daar, ongeluksvoorspeller, sprak hij.

[p. 298]

- Heere, antwoordde Uilenspiegel, kunt gij mij zeggen wat het roodst is, óf de wijn die door de keel vloeit óf het bloed dat uit den hals stroomt? Dat was wat mijne lanteerne vroeg.

De graaf antwoordde niet, dronk, betaalde en vertrok.