De legende van Uilenspiegel

XIV

Doch Lamme at of dronk schier niet meer, maar dacht standvastig aan den zoeten droom op de trap van de Blauwe Lanteern. Zijn hart trok naar Brugge, doch Uilenspiegel nam hem mede naar Antwerpen, alwaar hij jammerend voortzocht.

Uilenspiegel ging in de taveernen, en zeide tot goede hervormde Vlamingen, ja zelfs tot vrijheidsminnende katholieken, sprekende over de plakkaten:

- Zij brengen ons de inquisitie mede, zoogezegd om ons van

[p. 288]

de ketterije te zuiveren, maar 't is voor onze beurze, dat die rabarber zal dienen. Wij, wij nemen niets in tegen onze goesting; wij zullen grammoedig worden, muitmaken en de hand aan de wapenen slaan. Dat wist de koning op voorhand. Als hij ziet dat wij zijne rabarber niet willen, zal hij afkomen met lavementpijpen, 't is te zeggen met groote en kleine kanonnen, falkonetten, slangen met wijden mond. Een koninklijk lavement, kortom. En in het op dier wijze gepurgeerde Vlaanderenland, zal geen enkele rijke Vlaming meer overblijven. Gelukkige landen die zulk een koninklijken geneesheer hebben.

Maar de poorters lachten.

Uilenspiegel sprak: ‘Lacht maar; doch vlucht of wapent U op den dag, als er in Onze-Lieve-Vrouwekerk iets wordt gebroken.’