Nieuwe geluiden

Een keuze uit de poëzie van na den oorlog (1918-1923)

[p. 186]

J. Slauerhoff

De gouvernante

MORGENWIND verkilt de warme nacht.
Zij huivert, blootgewoeld, door losse haren
Niet toegedekt. - Voor 't bed in witte vacht
Liggen een paar natte groene blaren.

Onder 't raam, over de vensterbank
Hangen takken naar binnen: door het tochten
Bewegen gewaden, vreemd grijs in de ochtend.
Zij keert zich naar de nog donkre wand.

Doorsluim'rend voelt zij zich al gewekt,
In angstdroom van vallende trappen, blinde
Muren, en kleeren die niet zijn te vinden...
Ontwaakt, en weet terstond dat zij vertrekt.

't Soobre leven wordt nu warm weleer.
Waarom heengaan? Er was toch geen reden.
't Leek eentonig maar nu, vreemd, niet meer.
Moe en traag begint zij zich te kleeden,

Blootstaand aan de mistroostige morgen,
Als 't heel laat is gaat zij naar beneden,
Haakt haar blouse dicht, de laatste treden,
En zegt schor, niet opziend, goedenmorgen.

[p. 187]

 

Ontbijtend bepeinst zij, hoe ze verloofd

 

Geweest is, niet lang, zij zelf verstoorde 't.

 

Velen verzekerden: 't was goed geworden

 

Na de eerste tijd. Zij heeft het nooit geloofd.

 

- - - - - - - - - - - -

 

Reeds ingescheept voelt zij het medelijden

 

Van haar naasten nog, in 't uitgeleide,

 

Dat zij doen duren met aanhoudend wuiven;

 

Zakdoeken zijn lang zichtbaar; witte duiven

 

 

 

Van het afscheid, fladd'rend in de onzichtbre vlagen

 

Die haar weg voeren. Nu gaat het water open

 

Het rosse dorp verbleekt in 't eerste dagen.

 

Als een plaat waarover water loopt.

 

 

 

Onder veege sterren, walmende lantarens

 

Hangt de landingssteiger over 't wad,

 

Voor 't einde ligt de veerboot... en de stad

 

Aan de overkant na een paar uur varens.