Nieuwe geluiden

Een keuze uit de poëzie van na den oorlog (1918-1923)

[p. 112]

Wies Moens

Knielen zal ik....

KNIELEN zal ik
tussen Uw simpele luiden.
Het tempo van hun hart
is de rustige regelmaat
van koperen slingers,
in antieke klokkasten
van eikehout.
Ik zal het jagen stilleggen
van mijn hart,
met kalme riemslag
roeien naar Uw meren van licht.
Daar is geen rimpel
in het meervlak,
lijk daar geen rimpel groeft
door Uw effen gelaat.

Knielen zal ik
tussen Uw simpele luiden.
Zij dragen ruige baard
en spuwen op de vloer van Uw heiligdom;
maar in hun ogen is
de eenvoud der kleinen,
terwijl zij luisteren naar Uw woord.

[p. 113]

 

Ik zal de wortel der ijdelheid

 

rukken uit mijn oogappel,

 

de hooge pracht der begeerlikheid

 

wassen van mijn netvlies:

 

dat mijn oogen worden gewijd

 

voor het aanschouwen van wintermisère

 

en de bespotting

 

van dompelaars langs de straatweg.