Nieuwe geluiden

Een keuze uit de poëzie van na den oorlog (1918-1923)

[p. 108]

Het stille lied

VOOR de zoveelste maal heb ik Botticelli over
het land zien gaan
die bloemen zaait.
En weer strekken de bomen hun geweldig bottende
takken,
levensdrift die de Japanners begrepen.

De avond weerhoudt zich te vallen, de mensen
haasten zich in dit jong getij,
arme schelpvissers met de wilde hoop:
tans zal de vloed hun rijkdom zijn.
De huizevlakken en hun toonprojekties, die zijn
de afstand tussen hen en mij,
verdringen mij naar 't diepst van mijn geweten.

Doch niet meer een roes is tans de Lente die van
mij gaat, niet meer het zwak geloof: dit is zich geven
Mocht het mij tans worden het bruidsgetij der
wijze maagden;
God in mij moet ik wekken, - Jezus en Lazarus
tevens, -
moesten ook mijn nagels in mijn vlees de vreselikste
beproeving enten:
de snik, het ‘alles is volbracht’ en de drie-dagen-
dood.

[p. 109]

 

Nog niet heb ik het leed, het grote godsgeschenk,

 

begrepen.

 

Noch sta ik dwaas vòòr al de wonderen en ben

 

nog steeds mijn eigen demoed zoekend,

 

die mij de sleutel geven moet.

 

Tans zal ik enkel daarvoor zorgen:

 

olie te hebben ten allen tijde, want wanneer de

 

bruidegom komt weet geen.

 

 

 

Een ieder hoeft gereed te zijn,

 

want plots kunnen lichten de schaduwen van de

 

bomen doen zinken,

 

dan is de bruidegom dichtbij.

 

Hij die de bruidegom van het Leven vòòr de poort

 

laat staan,

 

zal blijven onbevrucht een ganse leven.

 

 

 

Doch hij, - o mocht ik reeds een ver Hosannah

 

horen! -

 

die olie had, de bruidegom zal in hem de lichten

 

omzetten

 

en hij zal zijn hooglied mogen zingen, de klare

 

stem van God.

 

Dit lied dat staan zal in de werkelikheid der dingen

 

als de gebeurtenis van een ruimere Lente, na de

 

hopeloze wentelingen van een lange jarereeks.