Nieuwe geluiden

Een keuze uit de poëzie van na den oorlog (1918-1923)

[p. 96]

Meisje

SOMS is zij vrouw en groot, als God zelf, en mijn armen gaan open van geluk. Soms is zij meisje en klein, als een naaistertje, en ik trek mijn dasje recht en bepeins het vraagstuk, waarom ze niet liever een coupeur van Kreijmborg genomen heeft.

Als ik haar niet begrijp, is het altijd, omdat ik niet eenvoudig genoeg ben.

Zij kuste me opeens, op een donkeren straathoek. Ze trok mijn hoofd naar zich toe en kuste maar, fel en onstuimig. Alleen, éventjes eerst keek z' over mijn schouder, of niemand het zien kon.

We gingen samen langs het Rokin, van winkel tot winkel. We rekenden, hoever we nog af waren van een schrijftafel en we praatten huishoudelijk naar aanleiding van een broodplank. Haar stem was rustig en vertrouwelijk en we praatten zacht over gewone dingen. Toen stond daar opeens de wieg, hoog voor een raam, als een kleine troon, wit en glanzig en zacht en dadelijk ging zij er recht op af. Maar toen we voor het raam stonden, zeide ze, dat ze er heen gegaan was, om te zien, of de bloemen in de étalage wel echt waren.

We stonden 's avonds op een brug, in de Utrechtsche straat. Ze keerde mij naar de stille gracht, waar het donker was en rustig van water en groote

[p. 97]

boomen; ‘dit is ons’, zei ze trots, ‘en’, - ze keerde me naar de rammelende étalagestraat, - ‘dit is de rest’.

We kochten een beenen waaiertje bij een Joodsche mevrouw, die van ‘voordeelig’ sprak, om ons met ‘goedkoop’ niet te kwetsen.

Zij gaf mij een oud visitekaartje, waar ik om gevraagd had, een van haar eerste. 't Was kleintjes en weifelig en de letters stonden gecalligrafeerd met en stijf-zwierig zwaaitje, als burgerheertjes op Zondag.

Toen heb ik er bijgeschreven, heel fijntjes en eerbiedig, haar titel: ‘Meisje’.

Zij kan niet schrijven, haar briefjes zijn wat onbeholpen. ‘God verhoede het’, schreef zij vanochtend, maar ze bedoelde het goed; en als ze ‘neen’ zet, schrapt ze de laatste u weer door, omdat dit te stijf is.

Ik kus haar oogen, twee teere, warme schulpjes, en fijntjes kriebelen de haartjes aan mijn lippen: ‘voorzichtig! voorzichtig!’

Ze moest naar huis en voor het laatst sloeg zij haar armen om mij heen, langzaam en woest onontkoombaar, haar kopje naar mij op, zwijgend en roerloos, als een beeld, de lippen streng en vroom van hartstocht. Maar haar oogen spraken, haar wilde

[p. 98]

halfgesloten oogen, haar verschrikkelijke oogen spraken.

Toen zag ik, dat het Godzelf was, die leed in mijn armen.

Het is stil in het leege huis nu. De middag is hoog en licht over de stad en het is klaar en koel in mijn kamer. Haar bloemen staan op tafel.

Het is zoo stil in mijn kamer als het bloeien van bloemen.