Nieuwe geluiden

Een keuze uit de poëzie van na den oorlog (1918-1923)

[p. 60]

Martien Beversluis

Stervende vogel (Fragment)

VAN takken tot takken verstorend gestort viel hij neder,
verward in zijn sterven, de vogel, met schortenden veder,
in ijdel vastklampen aan 't loover rondom zich, voor 't dalen op 't pad.
Zoo zinkt in October
verenkeld en sober
een blad.

Nog poogden zijn vleugeltjes schuw en beangstigd in 't weren,
met telkens opstrevend gefladder ten hemel te keeren,
of schuiling te zoeken - o reddeloos reppen! - in 't vreemde gebied
der donkere aarde
die hij immer omwaarde
en verstiet.

De wieken tot steun aan den bodem gespreid en optierend,
als een blad op een kringenden windvlaag den grond overzwierend,
vond hij eindelijk verwilderd van vreeze een schuilplaats, waar klein en devoot,
zich sloten zijn ved'ren
te saam in den teederen
dood.