Nieuwe geluiden

Een keuze uit de poëzie van na den oorlog (1918-1923)

[p. 61]

Aan mijn gestorven vriend Jan van den Broek

I

EN nu deez stilte en dit staande teeken,
de grauwe steen slechts tusschen velen in,
je naam, die velen zullen zien en spreken
gedachtenloos, voorbijgaand als de wind.

En hoe we zelf eens met de vingers streken
als in verveling, langs een naam, als kind,
waarvoor bij 't zien in tranen uit zal breken
een enkle, die dien klank zòò heeft bemind.

Ik kwam deze avond aan het hek en staarde
de koude leegte in dezer eenzaamheid.
En wierp de bloemen die 'k voor jou bewaarde
verloren, in een snik van bitterheid.
Wat geven kleuren hier, op deze aarde?
Nog wanhoop meer en meer verlatenheid.

[p. 62]

II

DIEN regennacht! hoe klaar weer voor mijn oogen
zie ik ons drijven tusschen d'oevers heen.
Wij beiden donker, aan de plecht gebogen
en de lantaarn die over 't water scheen.

Een rustig windwaas hield het zeil bevlogen
wij vlotten kabblend door de duisterhêên,
toen een paniek plots in een looverhooge
rivierwild òpstònd, bruischende, als één

wegvlucht van vogels door opeens verstoren!
Je sprong óp, schreeuwd' iets, wat ik niet verstond.
En als verlamde vleugels op den grond
vielen de zeilen, bonzend, van hun toren!
het licht vloog uit... en door het angstig rond
klonk de gerekte uitroep van den horen.

[p. 63]

III

O stroom van dagen, die maar eender waren!
O troosteloosheid! o weemoedigheid!
ik zwierf langs d' ijsbaan tusschen lange scharen
eens een namiddag van dien eersten tijd.

En langs en met mij met gelijk gebaren
ruischte 't gerij op de bevrorenheid,
alsof het niets dan mijn gedachten waren
in eendre rondgang en verlorenheid.

En rondom roerloos lagen wit de landen,
eindloos besneeuwden in doorroosden schijn.
En dicht bij d' aarde stond de zon te branden
straalloos maar helder als doorglansde wijn,
en o! de naglans op gelaat en handen!
en o! de weemoed van alleen te zijn!