Nieuwe geluiden

Een keuze uit de poëzie van na den oorlog (1918-1923)

[p. 37]

III

IK had aan U gebiecht al mijne zonden,
Ik joeg de duistre vogels van hun nest
Wier bek en klauw mijn eigenst leven konden
Verscheuren - zie, hoe mij nu niets meer rest,

Zoo ben 'k. - ‘Niets meer?’ Klaar als der heemlen gronden
Schouwde ik Uw oogen, stil op mij gevest.
De liefde lacht, - toen sloot uw mond mijn mond en
Hieldt gij mijn hoofd dicht tegen U geprest.

O Liefde, die een altijd door vergeven
Zijt, hoe maakt gij ook dezen einder wijd
Als nooit en 'k leef uw goddelijke leven.

Gij wascht mijn oogen rein en Uw genade
Ontzondigt mij van zielsverderf en schade -
En in mij, Liefde, is Uw oneindigheid.