Kompleete dichtwerken. Deel 3

[p. 186]

Aan mijne egade op haar verjaarfeest.

Wederom, geliefde Gade!

wordt de luister van een dag,

Waar het hart van die u lief heeft

God op nieuw voor danken mag,

Dan getemperd door een onweêr,

over huis en land gebracht,

Maar, wat zielesmart ons drukke,

door uw leven my verzacht!

Ja! wy loven in de tranen,

onder 't somber van een tijd,

Ernst en jammer-, schoon ook hoopvol

in zijn teeknen wijd en zijd. -

Ja, wy zwijgen en aanbidden

by 't herdenken van een zoon,

Ingegaan na bange worstling

in de rustplaats van Gods doôn, -

[p. 187]

 

Van een zoon, die, was zijn leed ons

 

lang een bron van zielsverdriet,

 

In dat woord: ‘Hy is mijn Heiland!’

 

ons zoo vol een troostbron liet, -

 

Van een zoon, die door uw zorgen

 

vier en twintig jaar gekweekt,

 

Om volzalig te herleven

 

in uwe armen is verbleekt!¹

 

Ja, wy zwijgen en berusten

 

by 't ontvallen van een Vorst,²

 

Van wiens leven onze liefde

 

zich zoo veel beloven dorst

 

By verwachting en verzuchting,

 

thans verijdeld hier beneên, -

 

Nooit vergeefs toch neêrgeworpen

 

voor den Hoorder der gebeên.

 

Midden in den diepen weemoed,

 

in den dubblen harterouw,

 

Geeft ons God nog feest te vieren,

 

Uw verjaarfeest, dierbre vrouw!

 

Weder dan een jaarkring verder

 

op dees doornenteelende aard,

1 Onze oudste zoon, Willem Daniel, ontslapen 5 Dec. 1848.

2 17 Maart 1849.

[p. 188]

 

Onder wiss'lend leed en vreugde

 

voor het lievend hart gespaard

 

Van het teder, aan uw zijde

 

zich steeds vaster klemmend kroost,

 

Van den gade, wien uw aanblik

 

steeds bemoedigt, staâg vertroost,

 

Lieve levensgezellinne

 

naar een hooger levensdoel!

 

Ach! tot kwijting van 't aandoenlijkst,

 

hartvervullend vreugdgevoel,

 

Wat beteekent keur van woorden,

 

wat, geschenken rijk en schoon,

 

Ter erkenning van die liefde,

 

of die moederzorg ten loon,

 

(Neem dit luttel feestvereering

 

toch met welgevallen aan!)

 

By een enkle zucht des harten

 

door het uw' zoo wel verstaan, -

 

By een enkle zucht des harten

 

tot den Gever alles goeds,

 

Tot dien Gever van Zich zelven

 

en van alle vrucht Zijns bloeds?

 

Zulk een zucht, geliefde Gade!

 

rijst op dezen vreugdedag,

[p. 189]

 

Rijze op elken dag des levens,

 

die ons hier beschijnen mag,

 

By de dankstof onzer zielen

 

uit mijn binnenst op tot God!

 

't Zij wy leven, 't zij wy sterven,

 

kalm of stormig zij ons lot,

 

Vast te blijven, wat ook schudde,

 

met elkander, met ons zaad,

 

In den Heiland die ons vrijkocht,

 

en wiens liefde nooit vergaat.

2 April, 1849.