Kompleete dichtwerken. Deel 2

[p. 430]

Aan dezelfde, in antwoord op een geschenk van fijnen wijn.

Wat voert het edel druivenbloed

Uit vriendschaps milde hand ontvangen,
(Den lof wel waard van dichterzangen!)

Voor beeld of denkbeeld me in 't gemoed,

Opdat ik met een trek der pen

't Vereerend dischgeschenk erkenn'?

Een sap, van allen smaak beroofd,

De als waterdroppel neêrgezegen,
Ten wortel ingezogen regen

Wordt, door den zonnegloed gestoofd

Tot malschen wijn. Aan Cana's disch

Hernieuwt zich die geheimenis.

[p. 431]

 

Zoo is wat de aard verkwikkendst biedt,

 

Waar 't hart zich voelt, slechts smaakloos water,

 

Dat met gemurmel of geklater

 

In d' Oceaan der eeuwen vliet.

 

Maar heiligt Christus eens ons zijn,

 

Zoo wordt dat water hemelwijn.

 

 

 

Wordt zelfs de traan, tot Hem geschreid,

 

Hoe zilt, niet zoet en balsemvloeiend,

 

En ja (Zijn bloed ons hart besproeiend!)

 

Een voorsmaak van de zaligheid? -

 

Zijn bloed? de vrucht der wijngaardplant,

 

Werd van dien zoen het onderpand.

 

 

 

Waardeeren we, edele Vriendin!

 

Elk voorrecht, hier van God gegeven,

 

En zij de bittre kelk van 't leven

 

Aanvaard met d' eigen' dankbren zin! -

 

De reine hemelbruiloftswijn

 

Zal, voor 't geloof, de Liefde zijn.

1843.