40 jaar n.P. Pé Hawinkels 1942-1977, Nijmeegs schrijver, dichter, vertaler

[p. 54]

Herfst in het oosten
Fragmenten
- Thomas Verbogt

In 2010 was de van oorsprong Nijmeegse schrijver Thomas Verbogt artist in residence in het Besiendershuis in Nijmegen. Door de stad lopend herinnerde hij zich veel van zijn jeugd en studiejaren in de stad. Het resultaat was het boek Herfst in het Oosten (2011). Met toestemming van de schrijver publiceren wij enige aan Pé Hawinkels gerelateerde fragmenten uit dit boek.

Uit hoofdstuk ‘Mr. Franckenstraat’, p. 57 e.v.

[...] Lopend door de Mr. Franckenstraat denk ik natuurlijk aan hem. In het grote huis op de hoek met de Berg en Dalseweg dat ooit een studentenhuis was, woonde hij, ook toen hij al lang niet meer studeerde. Frans Kusters woonde er ook, ook toen hij al lang niet meer studeerde. Was het eigenlijk wel een studentenhuis? Over de dood van Pé schrijf ik in het volgende hoofdstuk meer. Ik dacht aan iets anders toen ik voor het huis stond. Een heldere herfstmiddag in 2010 werd de middag van Goede Vrijdag 1976. Ik ben in de kamer van Pé. We luisteren naar de Matthäus Passion die op vol volume staat. Dat hadden we de avond daarvoor afgesproken in café Trianon.

De deur gaat open en daar staat Herman Brood, over wie Pé me weleens verteld heeft. Ik wist dat hij ooit bij Cuby + Blizzards had gespeeld en ook dat Pé teksten met hem en voor hem schreef. Hij heeft een pyamabroek aan, een ouderwetse gestreepte

Pé naast zijn DS in de Mr. Frankckenstraat

[p. 55]

die hem veel te groot is, en een rafelig colbert, verder niets. Hij houdt een fles Bokma onder zijn arm geklemd, oude jenever, zo'n vierkante fles dus, en zegt: ‘De heren zitten hier wel erg veel lawaai te maken.’ En voorts dat hij die fles zojuist aan de overkant in de slijterij van Jetta de Groot heeft gehaald. ‘Er moet wel nog even afgerekend worden.’ Hij sluit zijn ogen en steekt dan zijn vinger omhoog: ‘Dit is dus het mooiste wat er is.’ Hij schudt langzaam zijn hoofd: ‘Wie dat niet hoort, kan net zo goed ophouden.’ En hij draait zich om en sluit de deur achter zich. Waar hij naar toe ging, geen idee. Die middag zag ik hem niet meer. [...]

Uit hoofdstuk ‘Always On My Mind’, p. 63 e.v.

[...] Vanavond treedt Herman Brood & His Wild Romance op. Hun plaat Street is pas uit. Die vind ik erg goed. Ik verheug me op het optreden. Het is niet eens stampvol in Diogenes. Brood loopt tussen het publiek door naar het podium. ‘Pérsoneel!’ roept hij lacherig. Hij heeft een glas in zijn handen waarin een lichtgroene drank zit. De rest van de band staat al klaar, gretig, energiek. Ze beginnen met het stomende titelnummer van hun eerste plaat. Daarna loopt Brood naar de rand van het podium. Hij zegt: ‘Ik betreur vanavond twee doden. Elvis Presley en Pé Hawinkels.’ Van Elvis wist ik natuurlijk. Mijn vrienden en ik hadden het er de afgelopen dagen bijna voortdurend over gehad. Pé Hawinkels, de dichter en vertaler, befaamd local hero in Nijmegen, ken ik, niet goed, maar wel een beetje. Ik zat vaak in een café bij hem om de hoek. Soms ging ik mee naar zijn kamer in het studentenhuis waar hij al ik weet niet hoe lang woonde. Daar draaide hij platen, veel jazz, veel vluchtige hitjes, joint erbij of jonge jenever. Ook veel Elvis, hoewel hij, meen ik, alleen maar in de vroegere Elvis geïnteresseerd was, wat ik wel snapte, want dat was ik ook. [...]

De band treedt een kleine twee uur op. Daarna fiets ik naar de Mr. Franckenstraat, naar het huis waar Pé Hawinkels woont. Dat huis ziet er onrustig uit. Ik bel bij Frans aan. Hij vertelt dat een andere huisgenoot het raar vond dat de post voor Pé's deur zich bleef ophopen. Die opende de deur van zijn kamer om de stapel op zijn bureau te leggen. En daar zat Pé. Hij was dood. Al een paar dagen, dat was goed te zien. Voor hem lag de krant waarin stond dat Elvis was overleden. Dat was dus het laatste wat hij had gelezen. Ik vind het allemaal erg veel. Ik merk dat ik niet goed kan denken. Ik zeg iets onbenulligs als: ‘Dan kan hij nu teksten voor Elvis schrijven.’ Frans: ‘Ik weet niet of Elvis daar iets mee kan.’ [...]

Uit hoofdstuk ‘Onder de dekens’, p. 103 e.v.

[...] Hank the Knife & The Jets kwamen in april 1975 met een dijk van een single: Guitar King. Ik hoorde het nummer voor het eerst in d'Olde Heerd. Pé Hawinkels zat aan de bar toen ‘Guitar King’ op de radio werd uitgezonden. Ik vond het lekkere, stampende muziek. De bas dreunde in je lichaam. Het was natuurlijk wel vaker vertoond, maar toch vond ik het spannend: een bas in de hoofdrol. Pé stak zonder zijn ogen af te wenden van het boek dat hij las zijn vinger op en zei: ‘Hoor je? Arnhem.’ En hij schudde nauwelijks merkbaar zijn hoofd. Pé kwam uit de diepte van Zuid-Limburg en was in Nijmegen een local hero. Zij meningen had je wel te respecteren. [...]