Van de toelatinge ende decrete Godts

[fol.  550v]

Vande Erf-Sonde.
Of die in de H. Schrifture soo wert bevonden als inden Catechismus en by eenige Predicanten geleert wert.

Ondersoeck van D. V. Coornhert.
Ende Antwoorde daer op, als mede opte Replijcke vande Predicanten.

EErsame discrete voorsienige Heere. Het goet betrouwen in my tot V. E. liefde tot het gemeen beste, doet my dit mijn schryven aen V. E. dirigeren ende dat uyt hooge noot, te weten dese, my bedunckt groote dolinge in fondamentale articulen te wesen inden Catechismo diemen hier te lande leert. Ick presumere (mogelijck temerarie) dat ick de selve als dolingen immers als onschriftelycke saken te zijn mach bewysen. Daer op verbiet my die yver (die oock onwijs mach zyn) tot Godes eere, en̄ der menschen heyl, swygende ‘tselve aen te sien. Als ick nu wilde spreken ende aenmerckte dat de disputatien publijck niet wel konnen geschieden sonder beweginge onder’t curiose volck. Docht my dat het in alder stilligheyt, ende mette meeste vrucht soude moghen toegaen aldus op beter maniere, die wyser sullen mogē bedencken. Het gene de Catechismus leert met documenten uytter Schrifturen souden moghen sijn die positien ende soude also de Catechismus als leeraer het eerste schryven verstrecken: Daer op soude ick wederom leveren in handen van V. E. om gelevert te worden den genen diemen presumeert verstant te hebben om den Catechismum te defenderen, alsulcke articulen als ick daer inne voor dolingen judicere mitsgaders myn antwoorde: Dese soude ick fonderen op documenten, niet uytten Concilijs, Decretis, Patribus, of Neotericis, maer op sincere sententien ex ipsa Scriptura sacra (uytte heylige Schrifture selve.) Want dees is alleen suyver van alle erreuren of dolingen, maer gheen menschen schriften op aerden.

Dan mochten die Defensores des Catechismi maken een Replijck tot refutatie van myn Antw. en̄ tot defensie van heure positien of Catechismo. Die by my gesien, ick terstont soude acquiesceren in al ‘tgene ick soude vinden gecorroboreert metter H. Schrifturen. Op’t ander soude ick moghen Dupliceren ende dat weder leveren in handen van V. E. sonder meer schryvens hinc inde te verwachten.

Dit alles soude moghen geeffectueert werden in stilligheyt en̄ met meer vruchtbaerheyts dan montelicke colloquia. Want die penne is veel circunspecter dan die tonge, oock heeft die eensaemheyt prompter invallen dan ‘tveel t’samen-loop der menschen. Dan soude uyt die Schriften in die balance van een onpartydigh oordeel geleyt zynde mogen voortkomen (door Godes genade) eenige ware kennisse vande saken. En̄ dan soude oock lichtelyck mogen gesien worden ofte myn presumptueusheyt int aenvechten: ofte des Catechismi ignorancie in schadelijcke erreuren. Diemen dan voorts met alder stilligheyt soude mogē remedieren, of myn temerare sotheydt publijckelijck beschamen door den druck van dit werck. Wort de Catechismus aldus gestelt int fornays des beproevēs. So en mach daer niet quaets, maer niet dan goet uyt komen. Want is de Catechismus waerachtig en̄ louter gout in allen: wat sal de logen tegen die waerheyt of ‘tvyer tegen’t gout konnen effectueren? Maer is de Catechismus in eenige dingen onwaerachigh en̄ gemenget met schuym wat schade ist onwaerheyt om waerheyt te permuteren en̄ ‘tgout van den onreynen schuyme te purgeren?

Om V. E. nn hier by een proeve te doen dat het niet en is van kleene importancie, dat ick opten Catechismum heb te seggen. So seynde ick aen V. E. neffens desen missive een stuck op een poinct alleen, daer mede de Catechismus begint ende daer op hy principalyck is gefondeert. Daer by mogen V. E. conjectureren wat en̄ hoedanigh myn propoost is meer te tracteren, maer dat ick hier niet en stelle al dat ick vermagh, sal den uytgang vertoonen.

Hier mede wil ick V. E. Niclaes vander Laen gebeden en̄ vermaent ja besworen hebben by die eere des Alderhooghsten, by alder menschen, oock u eygen saligheyt, ende by V. E. Liefde tot het ghemeen beste. Dat V. E. dit schrift niet en supprimere, maer met d’eerste oportuniteyt levert den ghenen diemen presumeert dat den Catechismum konnen mainteneren. Ick wil tot zynder tydt uyt V. E. vernemen watter af wert, in sulcker wysen dat ick dan niet en sal latiteren, maer met vrymoedigheyt erschynen. Vaert wel in den Heere, en̄ quiteert u hier inne te recht, soo icks betrouwe, gheschreven by my die gaerne niet is, ende onbekent op dat de Heere mach zyn omnia in omnibus ende bekendt over’t geheele Aertrijck, in Januarij 1579.

[fol.  551r]

Copie.

HOe wel het genoegh behoorde te wesen dat wy ondergetuyge te voren belooft haddē het schrift dat ons deur eenige overgelevert mochte worden teghen de Erf-sonde te beantwoorden, so hebben wy nochtans om te vollen genoegh te doen, dewyle men sulcks versoeckende was, onse schriftelijcke onderteyckeninge niet willen weygeren, Ende also belooven wy en̄ nemen aen met desen de redenen ende argumenten, die tegen de Erf-sonde ons schriftelijck overgegevē sullen worden, te beantwoorden, ende naer de afhandelinghe van desen tot ander poincten te komen, daer in eenighe andere een ander gevoelen mochten hebben als wy, als vande vrye wille, vande Predestinatie, Justificatie. Item vande sichtbare kercke, de sendinghe der Dienaren der selve, hoe verre men de wet Godts mach onderhouden in dit leven, vande macht des Overigheyts tegen de verstoorders der Kercke. En̄ om bequamelijcker, kortelijcker, en̄ tot meerder stichtinge der leseren de voorsz stucken te verhandelen, so sullen wy alleen de bloote en̄ naeckte redenen die eygentlijck tot de voorgestelde questie dienen voornemē sonder verbonden te willen zijn op al het gene dat daer tusschen loopen mochte tot den voorgenoemden handel niet dienende te antwoordē, want onse intentie met dese presentatie anders niet en is dan d’onpartydighe met simpele wederlegginghe der contrarie argumenten sonder aen te sien van wien datse komen tot kennisse der waerheyt te vorderen, en̄ sullen met dit eerste stuck versoecken, hoe wy’t best aenlegghen sullen, indien zy dan heur over de ordonnantie die wy dencken te houden, hebben te beclagen soo salmen sulcx mogen remedieren ende eenen anderen voet nemen, wy zyn oock wel te vreden dat de voorsz argumentē met de wederlegginge van dien tot profijt en̄ nuttigheyt der leseren in druck uyt gegeven worden. Ende ghelijck onse intentie noyt geweest en is yemant (die Christelijck en̄ behoorelijck met ons aengaende de leere begeerde te spreken en̄ overleveringe der redenen onse leere contrarie zijnde, eenighsins directelijck ofte indirectelijck, of by mijn Heeren de Staten of by eenighe andere Overigheden te beswaren, ofte beclaghen sullen. Achten oock dat haer van des wegen vander Overigheyt geen perijckel te bevreesen en staet, soo verre zy haer (als oock wy beloven te doen) van lasteringen, achterclappingen, naem-schendingen ende diergelijcke tot verstooringhe dienende onthouden. In kennisse der waerheyt hebben wy Dienaren des Goddelijcken Woordts uytter naeme van onse Ghemeente, met wete ende bewilliginghe des Kercken-raets, dit onderteeckent, aldus gedaen binnen Delft, den xxvij. Junij Anno 1580. Ende was onderteeckent aldus. Arent Cornelisz, noch Peter Jansen, ende noch, Reynerus Donteclocke.

Naer Collatie gedaen tegens zyne principale ondergeteeckent als boven, is desen den vij. Dec. Anno 1584. daer mede bevonden accorderende. By my ondergheschreven, Der Stadt Haerlem Secretaris ende geadmiteert Notarius publijcke.

De Woerden.

Volght het schrift daer op overghelevert aenden Predicanten, den 27. Junij. 1580.

[fol.  551v]

Voor-redenen D. V. C.

ICk was noch beneden myne sesthien jaeren als ick door Godts ghenade yverigh began te speuren nae mynder zielen saligheydt: myne Ouders waren Roomsch Catholijcken die my naerstelijck inder Catholijcken deden op-voeden: maer want sy eenen Bybel hadden binnen heuren huyse, las ick dagelijcks daer inne, also began ick vroegh eenighe misbruycken ende dolingen te mercken inde leere vande Roomsche Catholijcken, dit so langher so meerder, tot dat my (ontrent twee-en-twintigh Iaren oudt wesende) ter handen quamen eenighe boecken, van Luther, van Menno, ende oock van Calvino, daer merckte ick datter waren vier gemeynten uytterlijcke oeffeningen van Gods-dienste ghebruyckende.

Alsoo bestont ick my anghstelyck te beraden of ick inde Kercke daer inne ick ghedoopt was blyven, dan of ick my tot een van d’ander drie Kercken, welcke voorstanders my naerstelijck aensochten, begeven soude. Ick las heurluyder boecken eensdeels, ondersocht die Schrifture of die alsoo hielt, ende bevant in elck der selver niet weynigh dolinghen in myne jeuchdelijck oogen. Welcks oordeel ick geensins en dorste betrouwen ende mitsdien oock niet die Roomsche kercke verlaten om een van d’ander drie aen te nemen. Also ick niet versekert en was welcker dolingen die verderffelijckste waren.

Hier na began ick meer ende meer te trachten: Onder’t welcke my voortquam het stuck vande erf-sonde, ende bevant dat alle die voorsz vier kercken so veel daer af hielden, dat elck van haer soodanigen grontfeeste haerder leeringen daer van maeckt, dat elck van haerluyden allen anderen anders dan zyluyden daer af ghevoelende, sluyten buyten die saligheyt. Dit wonderde my hoogh overmits ick den name oock den nature des dinghs soo zy dat leeren nergens hadde konnen besporen inde gantsche Bybele. Oock bevant ick dat elck der vier voorsz gemeynten een sonderlingh gevoelen op sich self daer af hadde. Alsoo die Roomsche Catholijcken houden dat die aengheboren erf-sonde, een straffinge sy van Adams sonde, maer geen sonde self, gemercktmen met Gods gratie die aengeboren genegentheyt ten quadē magh wederstaen. Die Broederen of Dooperen houden dat d’erf-sonde door den doodt vanden tweeden Adam Christo sulcks is gheswackt dat sy niemanden meer en magh verdoemen. Doch bekennen zyluyden daer beneven die aengheboren genegentheyt ten quaden, immers oock vele als Menno ende andere dat die aengeboren genegentheyt self sonde zy. Die Gereformeerde houdens oock voor sonde ende oock sulcken by-blyvenden quaet, dat oock die Heylighen ende weder-boornen hier inder tydt daer af niet en moghen verlost worden, maer door die kracht van der aengheboren quaet, noch totten lichamelijcken doot toe alle dage moeten sondigen: Dese meyninge is mede byden Lutherschen: Iae eenige onder dese als die Flaccianers houden d’erf-sonde niet alleen voor een verdoemelycke qualiteyt ofte ghedaente maer oock voor een substantie ofte een wesen selve. Somma ick sagh die verscheydenheyt ende die hatelycke twistingen onder henluyden in desen seer groot ende daer beneven oock die dolingen die daer uyt voort zyn gecomen niet seer cleyn te wesen: want eenige onder die voorsz vier gemeenten verdoemen die suygende kinderkens, die sonder doope comen te sterven, alleenelijcken om deser erf-sonden wille, andere sonderen dese daer uyt der gelovigen kinderen sonder doope stervende. Andere bouwen op dese erf-sonde heure opinie vande Predestinatie: houdende dat God niet onrechts en doet, dat hy den meestē hope der menschen niet krachtelijck uyt haer quaetheyt treckende, hunluyder laet blyven in hare verdoemelijckheydt die zy alle in Adam verschuldet hebben: welcke verdoemenisse Godt hunluyder heeft gepredestineert alleenelijcken om zynder eeren wille: Eenige lochenen daer deur dat die gelovigen hier inder tyt waerachtelick mogen op houden van sondigē: gemerckt zy vastelicken houden dat ons mits dese erf-sonde het quade en̄ het sondigen aengeboren ende onse nature

[fol.  552r]

is, soo dat het mitsdien den menschen soo onmoghelijck is het sondighen te laten, alst den vyere moghelijck is zyn hitten te verlaten, alsoo hitte een aengheboren ende on-af-scheydelijcke qualiteyt is des viers, maer niet des ghemeynen waters, ‘twelck warm ghemaeckt zijnde, zijn hitten verlaet alst van den vyere kompt.

Men vinter oock onder eenighe die lesende dat die Heere Christus ons in allen ghelijck is gheworden, uytghenomen die sonde, ende daer by noch vast gheloovende dat alle vleesch uyt Adam geboren natuerlijck quaet is, ten quaden ghenegen, quaet doen ende sondighen moet, hem self bevonden hebben ghestelt te zyn in soodanigher benautheydt aen beyden syden, dat zy verlaten moesten sulcks haer ghevoelen vande erf-sonde, ofte houden dat Christus als mede van Adams vleesche na zyn menscheyt ghekomen zynde oock self mede quaet was van natueren ende sondighen moeste: maer niet konnende een van beyden ghelooven, hebben sy een uyt-komste (soo hun dochte) ghebonden daer aen, dat sy seyden dat Christus zyn menscheydt van Maria niet en heeft aenghenomen. Dit heeft oock den Minne-broederen teghen den Iacopinen doen houden dat Maria niet en was ontfanghen of ghebooren in die Erf-sonde alleen oock om Christum (dat doch behoordt) te vryen van de sonde.

Als ick nu sulcks aenmerckte quam ick in grooter bekommernisse mijnder zielen badt den Vader des lichts om verstandt ende wijsheydt, ende en dorste also in myn bekende onverstant van desen den eenen noch den anderen toestemmen, sonderlinghen overmidts ick hier af so weynigh uytghedruckt bescheyts vandt in de H. Schrifture, die nerghens en spreeckt, maer doorgaens weder-spreeckt dat d’een des anders lasten draghen of den Soon des Vaders misdaet boeten soude.

Alsoo begaf ick my om die Latijnsche sprake te leeren verstaen als ick nu al oudt was vijf-en-dertigh Iaren, tot gheen ander eynde, dan om te moghen sien wat die oude Vaders vande erf-sonde leeren hoopende daer by bewys te vinden, soodanigh dat dese voorsz meyninghe vande erf-sonde gelijckmatigh soude zyn het verstant der H. Schrifturen. Ende hebbe naer veel lesens by Augustinum (die boven allen d’anderen Vaders meest van dese sake handelt) onder meer anderen oock gevonden dese woorden.

Maer alsmen komt aen de straffe der kinderkens, soo worde ick Ogelooft my) in grooter benautheydt ghedrongen, ende en vinde niet wat ick sal antwoorden, ende noch elwaerts handelende van de erf-sonde (libr. 3. de baptismo parvulorum) belijdt Augustinus opentlyck ende schrijft: Al hoe wel ick heur lieder bewijs-redenen niet en mach weder-spreecken, soo sie ick nochtans datmen moet blyven in dese dinghen die alderclaerlijckste te zijn inde H. Schrifture.

Dese ende meer andere deser ghelijcke dinghen lesende by Augustinum dachte ick by my self alsoo: Waerde Vader, zyn dese dinghen so klaer inde H. Schrifture als ghy seght: wat gebreeckt u dan doch dat ghy uwer wedersaken meyninghe niet en kont wederleggen: konst en ghebreeckt u niet, die om u subtyliteyts wille genaemt wert dan hamer der ketteren: Of soude die waerheyt der Godlijcker Schrifturen veel onkrachtigher zyn (ende dat noch inden mont van uwe gheleertheyt) dan der ketteren logen.

Also noch meer in desen dan ick te voren was bekommert ghelaten wesende van Augustino, keerde ick my totte gheleertheydt vande Doctoren vande Lovensche Vniversiteyt, onder welcke ‘thooft was Ruardus, diens boeck nam ick ter handen ende vandt dat hy neven meer andere dinghen schrijft aldus van de erf-sonde.

Wyluyden spreeckende metten vaderen gheloovens meer dan wy verstaen konnen om der saken swarigheyts wille. Want S. Augustinus spreeckende vande seden der Kercken, seyt: ¹Niet en isser lichtelijcker te predicken, niet en isser oock swaerder om te verstaen dan die oude sonde? De selve Ruardus schrijft noch: ende daer inne is ghelegen een groote verho-

1 Artic. 20. fol. 62. Nota Tom. 1. fol. 66.

[fol.  552v]

lentheyt des gheloofs, d’welck het menschelijcke jae oock der Engelen verstant te boven gaet, ende is een on-nae-speurlijck ende strengh oordeel Godes, dat wy door die sonde onser ouderen niet alleen berooft worden vande goederen, die wy door zijn afcomste ende voorteelinge ghenoten souden hebben gehadt (want wy dagelijcks sien ghebeuren inden menschelijcken oordeelen, dat die kinderen om der ouderen misdaet willen, van hare erffenisse berooft worden, ende dat het al den Heere wert toegeeygent sonder nochtans dat die naecomelinghen deur haer ouders misdaet besmet ofte schuldigh werden.) Maer dat wy (segghe ick) niet alleen berooft worden vande goederen die wy door Adam souden hebben verworven, maer oock die boosheydt becomen. Door welcke wy in ons self schuldigh, ende voor Gode grouwelijck worden overmits die vaderlijcke boosheydt ons overghestort, ende in ons blyvende, tot dat wy door’t bloet Christi inden Doope ghesuyvert worden. Dit gaet alder creatueren verstant te boven, &c.

Dese inde meer andere deser gelijcke dingen van dese sake by soodanighe hoogh-gheleerde mannen lesende moeste ick met verwonderen by my self dencken alsoo gaet die kennisse vande erf-sonde het verstant van de menschen vanden Engelen, ja van alle creatueren te boven: So en magh oock het verstandt Ruardi, Augustini noch van gheenen menschen als mede al te samen creatueren wesende, ‘tselve niet begrypen ofte verstaen, na hare eyghen belydinghe self. So wil hy oock bedroghen zijn die in so hoogh-wichtigen sake den leytsluyden nae volght die hen selfs bekennen daer inne blindt te zyne. Van welcke tydt af ick by geen menschen eenigh vernoegen in desen ghevonden hebbende ende aende menschelijcke verstanden vertwyfelende oock die (om redenen voorsz) mistrouwende began ick van nieus met aendachtigher op mercken in’t lesen vande Goddelycke Schriftuere op dese saecke te letten. Ende want ick daer inne niet altoos en kan ghevinden (mogelyck door schult van myn eyghen duysterheyt) dat in mijn oogen over een stemt met die ghemeyne meeninge in desen, hebbe ick oock niet dorven eyntlijck yet besluyten in desen so sorgelijcken sake.

Also ist ghevallen dat ick inden Iare 1578. quam te lesen den Catechismum diemen nu leert in Hollant. Daer sagh ick int voorste die selve leeringe ghebouwen op dit fondamendt vander voorsz erf-sonde soo Calvinus die leert. Des ick vermoedende dat die Predicanten der selver Religien sulcks daer niet en spreken sonder oorsaecke, heure aenghetogen bewysinghen nae sagh inde H. Schrift, maer en conde gheensins verstaen dat die spreucken te recht daer toe ghebruyckt waren. Dit veroorsaeckte my om heurluyder voorder bewijs, of beter verclaringhe van sulcke hare leeringhe af te vragen. Ende om ‘tselve te beter te doen oock van heurlieder te becomen, stelde ick eenighe redenen om mijn ongenoegen van henluyder bewijs, ten eynden so zyluyden verstandt hebben, zy mijn wonde of quale te recht kennende, des te bequamer plaester of salve tot ghenesinghe van dien soude moghen ghebruycken ende my nut zijn.

Daer toe opene ick dan hier door dese naeckte biechte myn kleyn verstant twijffelen, ofte moghelijck dolinghe. Hopende dat die versochten van hare eyghen voorleden kranckheden haer daer meer oorsake sullen hebben omme met my te lyden te zijn, ende middelen soecken om my te helpen, dan om my te lasteren, te verdoemen, my een Pelagiaen te schelden, ende my voor den menschen tot een grouwel te maecken. ‘Twelck soo sy doen, ick hoope hebbe opten Heere alsulcks gheduldelyck te lyden, ende Gode voor henluyder, oock voor my te bidden.