Logo DBNL
Op zoek naar het hoogste goed (1987)

Op zoek naar het hoogste goed

(1987)–D.V. Coornhert–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

II. De denkbeelden van Coornhert

Het blijft de grote verdienste van de beste kenner van Coornhert, Bruno Becker, dat hij als eerste diens hoofddenkbeeld, de volmaakbaarheid, heeft herkend en onderzocht. In zijn voordracht, in 1925 voor de Maatschappij der Nederlandsche Letterkunde gehouden, noemde hij Coornhert de apostel der volmaakbaarheid.2 Dat de mens, na grote inspanning, geleidelijk opklimmend, met Gods genade in Christus, de hoogste treden van de zedelijke scala kan bereiken, waarop hij aan alle geboden Gods in het Oude en het Nieuwe Testament gegeven, kán gehoorzamen (de kern van het perfectisme) is niet te rijmen met de erfzondegedachte, die in bijna alle christelijke kerken tot het vaste geloofsbezit behoort. De Remonstrantse broederschap is een van de weinige uitzonderingen. Het is bekend, dat de joodse godsdienst en de Grieks-katholieke de erfzonde niet in hun leer hebben opgenomen.

De erfzonde

Omdat Coornhert ten diepste overtuigd is van de volmaakbaarheid, is zijn weerlegging van de erfzonde een hoofdthema in zijn oeuvre. In de Voorrede van zijn boek Van de erfzonde 3 schreef hij:

‘Ik was nog geen zestien jaar toen ik, door Gods genade, ijverig begon te zoeken naar mijn zieleheil. Mijn ouders waren roomskatholiek en lieten mij naarstig in de katholieke kerk opvoeden, maar omdat zij een bijbel in huis hadden, las ik daar dagelijks in en zo begon ik al vroeg enkele misstanden en dwalingen in de leer van de rooms-katholieken te merken en dit steeds meer, totdat ik omstreeks mijn 22ste jaar enkele boeken van Luther, van Menno en ook van Calvijn in handen kreeg, waardoor ik merkte dat er vier gemeenten waren, die met uiterlijke ceremoniën werkten. Zo begon ik mij vol zorg af te vragen of ik in de kerk, waarin ik gedoopt was, moest blijven of dat ik mij wenden zou - en daar deden hun aanhangers zeer hun best toe - tot een van de andere

drie kerken. Ik las in hun boeken, bestudeerde de bijbel of die daarmee overeenstemde en vond in al die boeken niet weinig dwalingen in mijn jonge ogen. Ik durfde geen vertrouwen te schenken aan hun opvattingen en daarom wilde ik de roomse kerk ook niet verlaten om een van de andere drie aan te nemen, omdat ik niet zeker wist welke dwalingen de verderfelijkste waren. Hierin begon ik mij meer en meer te verdiepen, vooral in het leerstuk van de erfzonde en ik ervoer dat al die vier genoemde kerken die zo belangrijk vonden, dat elk van hen de erfzonde zo tot het fundament van hun leer maakte, dat zij allen alle anderen, die het daarin niet met hen eens waren, de zaligheid ontzegden. Dit verwonderde mij in hoge mate, omdat ik noch de naam, noch de zaak zelf, zo zij die leren, nergens in de gehele bijbel had kunnen vinden.... Aldus begon ik, toen ik 35 jaar was, de Latijnse taal te leren, met als enige doel dat te weten te komen wat de oude kerkvaders over de erfzonde leerden, in de hoop daar het bewijs te vinden, dat hun opvatting van de erfzonde zou overeenstemmen met wat de heilige Schrift daarover zegt.’

Bij geen van de patres, op Pelagius en ten dele bij Ambrosius na, en bij geen van de theologen uit zijn tijd, op Ochino en Ficino na, vond Coornhert wat hij zocht, n.l. dat de erfzonde een menselijk bedenksel (een opinie) was en niet in de bijbel voorkwam. Hoe moeilijk, veelzijdig en ingewikkeld het theologisch probleem is (‘mogelijk boven mijn arm begrip uitstekend’, schreef Coornhert aan zijn vriend Hans de Ries), hij weet zeker dat het in de bijbel niet voorkomt en even zeker weet hij dat alle kerken die de volmaakbaarheid daarom ontkennen, alleen steunen op elkaar tegensprekende theologen.

Coornherts gereformeerde tegenstanders noemden hem herhaaldelijk een volgeling van Pelagius en ofschoon Coornhert dit ontkende en zichzelf alleen een christen-gelovige noemde, was deze benaming niet onterecht, want de Ierse theoloog (zijn leer werd in 418 veroordeeld) ontkende de erfzonde als straf voor alle nakomelingen van Adam na zijn ongehoorzaamheid. Coornhert ontkent dat de dood een straf is op Adams zonde, zij is een natuurlijke eigenschap. Adam en Eva waren, volgens hem, niet onsterfelijk geschapen en zij waren niet een beeld Gods, maar tot een beeld Gods geschapen. Als Adam als een beeld Gods had geleefd, had hij niet ongehoorzaam kunnen worden. Na zijn ongehoorzame daad was de band met God niet verbroken, Adam bleef God geloven. Indien God gewild had dat, na Adams zonde, het

gehele mensengeslacht zondig zou blijven, dan zou men, volgens Coornhert, ‘God niet kunnen van wrede dwang, macht of tirannie vrijpleiten’. Daarbij zou Adam dan sterker zijn dan Christus, die toch de zonde waarlijk heeft weggenomen.

Er mag op gewezen worden, juist nu hedendaagse theologen het probleem van de erfzonde nauwelijks, marginaal of psychologiserend behandelen, dat het tot diep in de zeventiende eeuw voor bijna allen en tot in onze dagen voor vele gereformeerden een centrale plaats inneemt en verweven is met de meeste ethische en theologische problemen.4 ‘Wat voor Adam straf was, is voor ons de menselijke natuur geworden’, schrijft bisschop Remigius in de achtste eeuw. Volgens Augustinus is de mens, na Adams val, een door de begeerte (concupiscentia) beheerst wezen geworden, en die begeerte wordt in de coïtus overgebracht.

Overigens is de erfzonde-opvatting bij Augustinus, bij Thomas van Aquino en in de officiële leer van de kerk ingewikkeld, vaag en voor verschillende interpretaties vatbaar, hetgeen ook Coornhert al was opgevallen. In het synergisme ligt de mogelijkheid tot de volmaaktheid in nuce. Volgens Calvijn is de erfzonde een zware ziekte die, genetisch zich ontwikkelend, wilsvrijheid, verstand en geloof heeft aangetast. Van de rede is echter nog zoveel intact, dat de mens zich van het dier onderscheidt. Kleine kinderen hebben nog niet gezondigd, maar het zaad van de zonde hebben zij in zich. Als deze, toch ook gepredestineerde erfzonde gekoppeld wordt aan het algemene voorbeschikkingsgeloof, dan heeft God niet het heil van allen gewild en dit is voor Coornhert een blasfemische gedachte. Op veel plaatsen noemt hij de ‘troostrijke’ plaats van de bijbel (i Tim. 2,4): ‘God, onze Heiland, die wil, dat alle mensen behouden worden.’ Calvijns subtiele oplossing, dat het de mens niet past om Gods verborgen raadsbesluit, dat vanzelfsprekend rechtvaardig is, te onderzoeken of te beoordelen, maakt op Coornhert geen indruk. Hoe weten de gereformeerden, vraagt hij, dat het Gods raadsbesluiten zijn en niet de dwalingen van de gereformeerde theologen? In de bijbel is van dit ‘gruwelijk raadsbesluit’ niets te vinden.

Geen toegerekende rechtvaardiging

Omdat Coornhert de geijkte erfzonde-opvatting bestrijdt, is het niet verwonderlijk dat hij een van de centrale geloofspunten van het lutheranisme en het calvinisme, de justitia imputativa, de leer

van de toegerekende rechtvaardiging, waarbij de erfzonde blijft, maar door Gods genade niet toegerekend wordt, even krachtig afwijst. Christus, de ware medicijnmeester, heeft de zonde waarlijk, niet waanlijk, weggenomen; Adam is niet sterker dan Christus. De echte erfzonde is, volgens Coornhert, dat de mens Adam navolgt en dat kan een ‘kwade gewoonte’ worden, die tot in de derde of vierde graad kan blijven kwellen. Maar de kwade neigingen zijn ons niet aangeboren; door ons eigen onverstand zijn zij in ons gekomen en ‘door lange gewoonte zo versterkt, dat zij schijnen (maar niet zijn) tot een tweede natuur geworden’.5

Door zijn bestrijding van het vitium originis en zijn overtuiging dat de mens goed geschapen is, behoort Coornhert tot de optimistische denkers van de tijd der renaissance en is hij een verdediger van het begrip van de menselijke waardigheid. De ‘wet der nature’ (behandelt de mensen zoals gij behandeld wilt worden) past, zegt Coornhert, de ‘eerwaardigheid van de edele mens, met de rede getooid zijnde’.6 Ook in de middeleeuwen werd veelvuldig over de dignitas hominum geschreven, maar er is een groot onderscheid tussen het middeleeuwse en het renaissancistische begrip. In de middeleeuwen is de mens een waardig schepsel omdat God hem waardig keurde de genade te kunnen ontvangen, in de renaissance-periode is hij een waardig schepsel omdat hij opvoedbaar is tot deugd, omdat hij door de vrije wil tot zijn zaligheid kan bijdragen en omdat hij, scheppend, de cultuur kan verrijken.

Wat betreft de erfzonde staan het lutheranisme, het calvinisme, het zwinglianisme en toch ook het doperdom in de middeleeuwse augustinische traditie. De spiritualistische denkers, de filosofen van de Florentijnse academie om Ficino, de mystici en de mystiek-rationalistische filosofen als Castellio, de z.g. ‘stiefkinderen van het christendom’, wijzen vooruit naar de Franse encyclopedisten en de Engelse empirici van de achttiende eeuw. Hegler heeft het in zijn boek Geist und Schrift bei Sebastian Franck scherp gezien: ‘Der Spiritualismus hat überall eine natürliche Neigung die Sündlosigkeit der Gläubigen zu bejahen’.7

Ik veroorloof mij één algemene opmerking over de erfzonde. Het is na de Tweede Wereldoorlog, met de ervaring van de vernietigingskampen en hun SS-personeel, gebruikelijk om het mensdom als onvoorstelbaar slecht en wreed te beschouwen en veelal wordt de erfzonde bij dat oordeel betrokken. Ook al moet toegegeven worden dat een aantal mensen tot het allerlaagste in staat

is, heeft dat met de erfzonde niets te maken. Hoe zouden wij, vraagt Coornhert, over een rechter oordelen, die tot in alle eeuwigheid alle familieleden en nazaten van een delinquent zou straffen? Het is Coornherts vaste overtuiging dat God de mens de vrije wil heeft geschonken om zijn verantwoordelijkheid in praktijk te kunnen brengen. God heeft niet gewild dat Adam zondigde, Hij trok zich tijdelijk terug (heeft gerust) om Adam de vrije keus te laten en uit onverstand was Adam ongehoorzaam. Maar voel je dan zelf niet, zeggen de gereformeerde tegenstanders van Coornhert, hoezeer je telkens tekortschiet, hoe zondig je blijft ondanks je goede voornemens, hoe schuldig je bent als verworpen, gebroken mens? Coornhert antwoordt, dat hij nu juist voelt dat hij slechte eigenschappen heeft overwonnen en dat hij gestegen is op de ladder, hoewel hij weet dat hij nog lang zal moeten strijden en ook dat er geen sprake is van menselijke verdienste maar van genade. De deemoed is de moeder der deugden. Het is dan ook kenmerkend voor Coornhert en zijn vrienden dat er in de Opperste goedts Nasporinghe niet over de erfzonde wordt gesproken.

Perfectisme

Het perfectisme is de spil van Coornherts systeem. In vrijwel al zijn verhandelingen wordt het genoemd; de mens kan aan alle geboden gehoorzamen, als hij zich houdt aan wat in de bijbel ‘de wet en de profeten’ en algemeen in de ethiek de Gulden Regel wordt genoemd: ‘Alles nu wat gij wilt, dat u de mensen doen, doet gij hen ook aldus’ (Matth. 7,12; Luc. 6,31). Het in de praktijk brengen van deze regel is ‘niets anders dan Gode volkomen te gehoorzamen’.

De regel is dus identiek met de liefdewet. Coornhert is zo diep overtuigd van de waarheid van dit denkbeeld, dat hij aan zijn vriend Boomgaert kon schrijven: ‘Ofschoon nu alle mensen op aarde, niemand uitgezonderd, kunstig, met schone schijn en met dodelijk dreigen hier tegen riepen, zo kan ik leugenachtige mensen tegen, ja boven de waarachtige en getrouwe God niet geloven.’8 Hieruit valt op te maken dat de bijbel voor Coornhert de enige autoriteit is, maar daar dient bijgevoegd te worden dat niet de letter van de bijbel waar is, maar de geest, hoewel er voor Coornhert ook passages zijn, die letterlijk gelezen moeten worden. Coornhert is, wat zijn opvattingen over de kerk, de ceremo-

niën, de Christus-figuur en voor een deel de bijbel betreft, een spiritualist, maar niet zo uitgesproken als Franck en Schwenckfelt. De ‘wet der nature’ kan uit de bijbel geleerd worden, maar waar zij overal en altijd tot gelding komt, is zij ook uit de natuur te leren.

In de Heidelbergse Catechismus wordt (uit Matth. 22) overgenomen: ‘Gij zult liefhebben God uwen Here van ganser harten, van ganser zielen, van gansen gemoede en met alle krachten, dit is het eerste en grootste gebod, dat andere is hieraan gelijk: gij zult uw naasten liefhebben als u zelf.’ Op de vraag of de mens aan deze geboden geheel kan voldoen, antwoordt de Catechismus: ‘Neen, want ik ben van nature geneigd God en mijn naasten te haten.’ Door de zonde van het eerste mensenpaar was die tweede natuur ontstaan. Volgens de Catechismus kunnen zelfs de wedergeborenen, ja zelfs de allerheiligsten dit niet. Zij hebben maar ‘een klein beginsel van deze gehoorzaamheid’. De volmaaktheid, zegt het antwoord op de 115de vraag, zal pas na de dood bereikt kunnen worden.

Ook deze eschatologische zienswijze bestrijdt Coornhert. Na de dood is er geen bijbel, zijn er geen geboden, geen profeten. De bijbel heeft haar werk ‘in der tijd’ en ‘hier in de wereld of nergens.’ Met de hem eigen drastische humor zegt Coornhert dat de eschatologische zienswijze net zo vreemd is als een verordening in Ethiopië, dat men zich niet op het ijs mag bevinden.

Volmaaktheid

Hoe beschouwt Coornhert de menselijke volmaaktheid? Vanzelfsprekend is er voor hem een groot verschil tussen de goddelijke en de menselijke perfectie. God is uit zichzelf eeuwig volmaakt en daar kan niets afgaan of bijkomen. Bij de mens kan dat wel. Hoe kan, volgens Coornhert, de mens de volmaaktheid bereiken? Geen bijbelplaats haalt hij in dit verband meer aan dan Matth. 5,48: ‘Weest dan gijlieden volmaakt, gelijk uw Vader, die in de hemelen is, volmaakt is.’ In de inleiding van de Ladder Jacobs schrijft Coornhert dat hij ‘deze middelen als trappen uit de hel naar de hemel’ bij geen schrijver zo heeft aangetroffen.

De zes trappen

Op de laagste trede van de ladder staat de goddeloze mens, die het

zondigen niet kan laten en geen berouw heeft. Hij weigert Gods genade. Het is niet helemaal duidelijk of Coornhert meent dat deze zondaar zijn staat beseft en daarover treurt, zodat berouw mogelijk wordt, of dat hij werkelijk goddeloos is. Naast hem, op de onderste trede, staat de zondaar die wel onrust en smart voelt door b.v. zijn drinken of hoereren, waardoor de rede hem tot het inzicht kan brengen dat God zo'n leven niet bedoeld kan hebben. Zijn wil begint zich van het kwaad af te wenden en zo komt hij op de tweede trede en wordt een ‘slagvrezende knecht’, die het zondigen nalaat uit vrees voor straf. Hij blijft een zondaar, want hij handelt niet uit liefde voor God. De vrees voor straf kan afnemen, de hoop op beloning komt in haar plaats. Dan, op de derde trede, wordt hij een ‘loonzuchtige huurling’. Maar ook als hij het goede doet om in de hemel te komen blijft hij een zondaar, die egoïstisch en niet uit liefde voor God handelt. Als de liefde tot God oprecht gaat worden en het geloof sterker is geworden, wordt de oude Adam afgelegd en wordt de mens wedergeboren. Dan is hij een kind Gods. De gehele opklimming gebeurt nooit plotseling, steeds geleidelijk: ‘allengskens’. Op de vierde trede gekomen zal de mens niet meer zondigen, maar als ‘zwak kind’ mist hij de kracht om aan alle geboden te gehoorzamen. Groeit het kind op tot ‘sterke man’ of ‘sterke jongeling’, dan heeft hij de macht om het kwaad te overwinnen. Enkelen van hen kunnen de hoogste trede bereiken, zijn dan ‘ouderlingen’ of ‘wijze vaders’, die aan alle geboden (ook aan het zwaarste: hebt uw vijanden lief) volledig gehoorzamen.

Coornhert zegt, terecht, dat zijn theorie ook zou gelden als niemand de hoogste trede zou bereiken, maar hij noemt wel een paar namen van ‘ouderlingen’, o.a. Mozes, Abraham, Sara, Jacob, Johannes, Paulus en Maria. Nooit heeft Coornhert beweerd dat hij zelf de volmaaktheid had bereikt. ‘Niet, dat ik het reeds zou verkregen hebben of reeds volmaakt zou zijn, maar ik jaag ernaar’ (Phil. 3,12). De wijze zou overigens ook de bescheidenheid en de deemoed hebben ontwikkeld.

Geen mysticus

Nu is het opklimmen in trappen tot de eenwording met God of Christus uit de mystiek bekend, maar er zijn zoveel verschillen tussen de weg naar de mystieke eenwording en Coornherts ladder, dat het verantwoord is Coornhert niet tot de mystici te

rekenen. Ten eerste is de ladder van Coornhert uitsluitend van ethische makelij, de gehele persoon doet niet mee bij het opklimmen. Ten tweede gaat bij de unio mystica het zelfbewustzijn van het subject verloren, terwijl bij Coornherts ladder de bewustheid en de zelfkennis niet alleen blijven, maar bij elke trede gescherpt worden. Ten derde - daar nauw mee verbonden - zal de mystieke eenwording bijna altijd in de extase en op één kort moment plaatsvinden, terwijl op Coornherts ladder de opklimming geleidelijk en nooit in vervoering zal gebeuren. Ten vierde zal, bij de mystiek, de weg naar de unio een weg van onthechting en versterving, een bewuste verbreking van alle aardse banden zijn, terwijl de ethische ladder die eisen niet stelt; de natuurlijke neigingen zijn geen belemmeringen voor het bereiken van de hoogste treden. Ten vijfde en ten slotte wordt bij Coornherts ladder de medemens, dus ook de samenleving, ingeschakeld, terwijl de mystici en de mysticae uitsluitend belangstelling hebben voor de eigen ziel, die door de aardse, maatschappelijke banden alleen maar belemmerd wordt.

Coornherts kennis van de geschriften van Tauler, van Matthijs Weijer en zijn grote bewondering voor de Theologia Deutsch zijn geen aanwijzingen dat Coornhert tot de mystici gerekend moet worden, maar eerder dat de grens tussen mystiek en spiritualisme vaag en moeilijk te trekken is. Misschien ligt een aanwijsbaar verschil hierin, dat volgens de mystici de mens, in de diepste laag van zijn persoon, blijvend een goddelijke vonk heeft, terwijl volgens de gelovigen van het ‘Inwendig Woord’ Gods of Christus' geest in de mens kan komen als hij deugdzaam is. Dat Coornhert toch ook een mystieke trek heeft, bewijst zijn herhaaldelijk gedane uitspraak dat in ieder mens altijd een vonk van Gods vuur is.

Bepaald moeilijk is het te verklaren hoe en waarom Coornhert herhaaldelijk het spiritualistisch-mystieke begrip gelatenheid (Gelassenheit) gebruikt. Waarschijnlijk bedoelt hij het verlaten van de eigen wil, de wending naar Gods wil.

Het wezen van het kwaad

Het ethisch-theologische vraagstuk van de oorsprong en het wezen van het kwaad, van de zonde, heeft vanzelfsprekend de moralist Coornhert ernstig beziggehouden. Als geloofd wordt, zoals door alle spiritualisten, dat Gods wezen de liefde, de goedheid is,

dan is het probleem van het kwaad onoplosbaar. Het geloof aan de duivel mag geen oplossing genoemd worden, want zijn optreden moet toch met Gods goedkeuring gebeuren, anders zou God niet almachtig zijn.

Een oplossing voor dit kardinale probleem is, dat de zonde wordt beschouwd als een ‘ijdel niet’, zonder substantie, ongeschapen. De zonde is de privatio boni, de afwezigheid van het goede. Wat hier wordt meegedeeld over Coornherts denkbeelden hierover, gebeurt aan de hand van een doctoraal-scriptie van A.J. Gelderblom, Een verkenning naar het begrip ‘zonde’ bij Coornhert .9 De privatio boni-traditie is oud. De namen van o.a. Augustinus, Lombardus, de mysticus Tauler, de spiritualisten Sebastian Franck en Hans Denck zijn ermee verbonden. Zij ontkennen allen de substantie van het kwaad. Ook de filosofen van de Florentijnse academie ontkennen de substantie van de zonde. Ficino zegt dat blindheid ontstaat door het ontbreken van het licht in het oog, blindheid heeft geen substantie. Zo ook is het kwaad een ontbreken van het goede. Ook Coornhert meent dat de zonde een ‘ijdel niet’ is, een afwezigheid van het goede, maar hij spreekt, ook in de hier volgende verhandeling, van een ‘schuldig niet’ en dat moet betekenen dat de mens niets gedaan heeft met de hem door God geschonken gaven, dat hij met zijn pond niet gewoekerd heeft en zo niet heeft gedaan wat God van hem gewild heeft, waardoor de mens zich van God verwijderde. Anderzijds echter is een van de hoofdthema's uit Coornherts oeuvre, dat de zonde altijd het gevolg is van een wilsdaad (de ziel kan niet zondigen) en daar de mens niet door externe factoren, zoals erfzonde of predestinatie, noodzakelijk moet zondigen, richt de vrije wil zich, na geadviseerd te zijn door de raadslieden rede, kennis, keuze en oordeel, bij het zondigen op het ‘ijdele niet’ en hoe dat mogelijk is, was voor Coornhert een onoplosbaar vraagstuk. De zonde zou dan geen substantie hebben maar als ‘werking’ wel macht.

Ook volgens Coornhert is de oorsprong van het goede transcendent: het goede komt van God, de oorsprong van het kwaad zou immanent zijn, van de mens komen. Dat lijkt een coherente redenering, maar Coornhert ondermijnt die zelf met zijn opvatting dat ook het ‘ijdel niet’ van buiten komt.

Na lange geestelijke worsteling, getuige de brieven aan Spiegel hierover,10 komt Coornhert ertoe in de Ladder Jacobs te schrijven dat het kwaad ‘niets is dan een dervende wezen en een schuldige ontbering van het goede wezen Gods, dat de mens uit genade

had kunnen hebben’.11 In de Zedekunst definieert hij de zonde als een ‘onterechte habitus of kwade gewoonte van het gemoed waardoor de zondaren slecht leven’.12 Als de dwaze wil, slecht of onvoldoende geadviseerd door haar raadslieden, zondigt, maakt die een muur tussen Gods licht en de zondaar.

Nederste en overste reden

Op de vraag hoe het mogelijk is dat de ratio slecht kan adviseren, is het antwoord dat de ‘nederste reden’ misbruikt kan worden door zich op aardse goederen en zaken te richten. Over de rede zal hierna gehandeld worden.

Het is al ter sprake gekomen dat het woord ‘geleidelijk’ in Coornherts ethische systeem het sleutelwoord is. ‘Allengskens’ kan de deugd in de mens komen. Een kind doolt, doet dwaze en verkeerde dingen, maar niemand zal dat het kind kwalijk nemen, want het inzicht in goed en kwaad is er nog niet. Dat er bij de opvoeding gestraft moet worden, heeft als reden de goede habitus te ontwikkelen. En ook het straffen bij de opvoeding kan in de privatio boni gepast worden, want het kind heeft niets goeds gedaan. Volgens Coornhert is in een twintigjarige de rede in zoverre tot ontplooiing gekomen, dat de mens voor zijn gedragingen verantwoordelijk mag worden gesteld. Zo krijgt Coornherts stelling haar plaats in het ethische systeem, dat onverstandig blijven de enige zonde van de mens is en de wortel van alle dwalingen. In zijn eigen woorden: ‘Want wij allen buiten ons toedoen en schuld onverstandig zijn geboren maar niemand blijft buiten zijn toedoen en schuld onverstandig.’13

Het is duidelijk in Coornherts systeem: de rede onderscheidt goed en kwaad en als de ratio ontbreekt of zwak is kan er geen wil zijn, dus ook geen zonde. Coornhert koppelt, op socratische wijze, de deugd aan de kennis van het inzicht in goed en kwaad. Hier ligt een groot verschil met de opvatting van Sebastian Franck, die meende dat de mens juist onbewust het goede kan doen. De deugd is zo teder en is zichzelf zo onbekend, zegt Franck, dat zij alles eerder ziet dan zichzelf. Volgens Coornhert dient de mens, bij het zich oefenen in het ‘wel-leven’, de rede te gebruiken. En dit is het goede moment om over de plaats van de rede in Coornherts denken te handelen.

De plaats van de ratio

De ratio is, volgens Coornhert, ‘zo'n heerlijk geschenk van God, dat iedereen die zich onderwerpt aan haar bestuur, de heer en bestuurder van alle andere dieren wordt’.14 Coornhert definieert de rede ‘als een kracht van het gemoed vele verschillende door elkaar liggende zaken aanschouwend en onderscheid makend tussen het een en het ander zodat zij alle, geen van alle of enkele goed keurt. Wat zij als waar erkent, keurt zij goed, wat vals is, verwerpt zij.’15 Direct laat hij hierop volgen dat er een groot verschil is tussen verstand en rede; verstand richt zich op één object, de rede op vele, die zij tegen elkaar houdt. Natuurlijk noemt hij herhaaldelijk het meest gebruikte kenmerk, dat de mens boven de dieren ‘geëdeld is met de rede’.

Minder vanzelfsprekend is het dat Coornhert de ratio de hoofdrol geeft bij het opklimmen tot het ‘wel-leven’. De rede is n.l. volgens hem de mens gegeven om naar het goede te speuren, opdat de wil om het goede te bereiken resultaat zal hebben, zodat de mens goed wordt en daardoor het heil kan bereiken. De rede geeft door haar werking aan wat de mens heeft te doen of na te laten, want waar de ratio werkt, richten de gedachten zich erop om uit bekende onbekende zaken op te sporen. Meer dan aardig bedacht is wat Coornhert verder over de rede schrijft. ‘Zij springt of huppelt van het een op het ander, daar ziet zij dit, dan dat, onderzoekend wat goed is en waar. De rede bestuurt de gedachten als een huisvrouw haar dienstboden, die anders zo maar zouden rondlopen.’16 Men ziet het, gaat Coornhert verder, aan de droom die, als het schip van de gedachten zonder stuur ronddrijft, vreemde monsters toont.

Met zijn beschouwing over de ‘overste’ en de ‘nederste’ reden staat Coornhert in een middeleeuwse traditie. Becker zegt in zijn uitgave van de Zedekunst, dat Coornhert het onderscheid tussen de ratio superior en de ratio inferior heeft overgenomen van Petrus Lombardus. De ‘overste rede’ is de ingeschapen natuurwet, die voorschrijft dat ieder mens God in alles moet gehoorzamen en dat men anderen moet behandelen zoals men zelf behandeld wil worden: de Gulden Regel van het gedrag. Deze rede is een zielskracht, die de goddelijke en de menselijke zaken bestuurt en niet aan slechte hartstochten onderworpen is. De ‘nederste rede’ is middelbaar, zij kan zich op uiterlijke dingen, die de mens slechter maken, richten, maar ook op zaken die de mens beter maken. Als de rede de mens lange tijd als leermeesteres gediend heeft, als de slechte

hartstochten getemd zijn, dan is zij een ‘leidster van het leven’, de volmaaktste raadgeefster van de wil.

De indruk zou hierdoor gewekt kunnen zijn, dat Coornhert tot de rationalistische spiritualisten behoort, maar net zoals hij geen spiritualist als Franck of Schwenckfeld is, is hij ook geen rationalist als Castellio. Coornhert gelooft de canonieke bijbelboeken volledig, ‘al gingen zij dwars tegen de rede en het verstand in’.17 Dit neemt niet weg dat voor hem het godsgeschenk van de rede het hoofdinstrument is om tot het ‘wel-leven’ te komen. Fraai formuleert hij dat in de volgende passage:‘...dat het hongerig zoeken, met de hulp van de goddelijke rede en van het geestelijk zaadje, dat wij hebben gekregen, zonder de minste hulp van de letterlijke Wet des Heren, macht heeft gehad om de mens van goede wil tot de kennis van de deugd te brengen, tot Christus en door Christus tot God.’18

Door de plaats van de rede, het verstand en de wil in zijn denkbeelden behoort Coornhert tot de christen-humanisten. Door zijn opvatting omtrent het weten moet hij niets hebben van de, zoals hij ze noemt, ‘verderfelijke paradoxen’ van Montaigne. Met alle kracht tracht hij Spiegels bewondering voor de Franse scepticus weg te nemen.

Weet of rust

Uit Coornherts overtuiging omtrent de zekerheid van het weten stamt de levensspreuk uit zijn latere leven: ‘Weet of rust’. In zijn boek Van de vreemde sonde schrijft hij: ‘Iedereen kan, ja moet weten hetgeen hij weet, want niemand kan iets weten buiten zijn weten om. Hij die weet wat hij allemaal weet, kan ook weten wat hij allemaal niet weet. Zo weet zo iemand niet alleen de dingen die hij weet, die weinig en gering zijn, maar hij weet ook wat hij nog niet weet, die oneindig veel en groot zijn. Zulk weten zal niet pronken met zijn wetenschap of wijsheid maar met Socrates ootmoedig moeten zeggen dat hij niets of ten minste zeer weinig weet behalve zijn grote onwetendheid.... en die wijze kennis van zijn onwetendheid maakt dat hij berust bij de onbekende dingen, omdat hij niet weet of die goed of kwaad zijn.’19 Samengevat heet het elders, ‘dat alles weten een eigenschap van God is, maar te rusten in de zaken die men niet begrijpt, is een eigenschap van wijze mensen; daarom weet of rust’.

Deze levensspreuk is, in de eerste plaats, een wapen in de strijd

met alle theologen die zich bezighouden met onoplosbare godsdienstige vraagstukken, die niets bijdragen tot de zedelijke verbetering van de mens, b.v. het doorgronden van de drieëenheid of van de predestinatie. Het is begrijpelijk dat Coornhert zich vooral keert tegen de scholastiek en tegen de wijze waarop van gereformeerde zijde de theologie beoefend werd. In de tweede plaats geeft de levensspreuk aan dat de moralist Coornhert geen belangstelling of waardering had voor de natuurwetenschappen. De beoefenaren van b.v. de astronomie of de biologie lijden, volgens hem, aan ‘curieuze weetzucht’, die niemand deugdzamer maakt. In dit opzicht staat Coornhert niet in de renaissance-traditie van het trotse onderzoek van de mens en de wereld. Met zijn tijdgenoot Simon Stevin zal hij weinig of geen contact hebben gehad; hij schrijft nergens, bij mijn weten, over hem of zijn onderzoekingen. Trouwens, Coornhert zal geen kritiek hebben gehad op de wiskunde en de ballistiek, die nuttig zijn voor de maatschappij. Maar wat betreft de activiteit en de veelzijdigheid past hij geheel in de renaissance-periode. Hij kon schermen en zwemmen, bespeelde fluit en klavecimbel, was lyrisch dichter, toneelschrijver en vertaler uit het Latijn en het Frans, hij was etser en graveur, verdiende jaren lang de kost als notaris, was adviseur van prins Willem, was ethicus, theoloog, bewuste taalvernieuwer en vernieuwer van het penitentiaire systeem.

Het actief bezig zijn, het woekeren met het door God gegeven pond was een levensbehoefte. In het tweede gesprek in de Opperste goedts Nasporinghe , met Stuver gevoerd, over de rust of de activiteit komt dit duidelijk naar voren en in de dialoog met zijn vriend Ortelius zijn ook de rust en de activiteit het thema.20 Van Eck heeft het mooi geformuleerd: ‘Niet 't middeleeuwse schouwen van God, maar 't dienen van God heeft voor Coornhert waarde; niet 't overpeinzen maar 't beoefenen van deugd.’21

Voorvechter van de verdraagzaamheid

Was de volmaakbaarheid de spil van Coornherts denkbeelden over het ‘wel-leven’ en namen de uiteenzetting en de verdediging van het perfectisme een groot deel van zijn oeuvre in beslag, als zijn levenstaak beschouwde hij de strijd tegen de onverdraagzaamheid. Hij vond dit, in zijn eigen woorden, ‘een hoognodige zaak, te weten mij door God te laten gebruiken ... als een bewust breekijzer van de moorddadige gevangenis van het geweten’.

Volgens Coornhert was de algemene mening in de Nederlanden, dat de opstand tegen het Spaanse regime de afkeer van de Inquisitie tot motief had. De Inquisitie en de verbranding van ketters was dan ook een van de belangrijkste redenen waarom Coornhert zich niet als een rooms-katholiek beschouwd wilde zien.

In dit verband een opmerking over Erasmus. Het is in ons land een cliché, zelfs tot de troonrede doorgedrongen, dat Nederland, land van vrijheid en tolerantie, daarin vooral door Erasmus is beïnvloed. Nu werd Erasmus door katholieken en protestanten als de grootste geleerde beschouwd; ‘de Phoenix van heel Europa’ noemt Coornhert hem, maar hem als de vader van de tolerantie te zien is onjuist. Zijn tolerantie bleef beperkt tot het aanraden van gematigd optreden tegen ketters. Zijn antwoord aan Béda over het onkruid en de tarwe gaat tegen de ketterverbranding. Zeker was Erasmus een zachtmoedig, weinig dogmatisch denkend man, verlangend naar een vreedzaam, harmonisch godsdienstig leven, maar toen het lutheranisme om zich heen greep, zei hij zuchtend dat het strenge optreden tegen de ketters misschien wel nodig was. Geen spoor van het recht op de dwaling, geen spoor van godsdienstvrijheid bij ‘het wonder van gans Europa’. En juist omdat hij, ondanks zijn kritiek, zich ten slotte als een gehoorzame zoon van de kerk gedroeg, verweet Coornhert hem zijn ‘scrupuleuze onderdanigheid’ aan de kerk van Rome. En dan: wie las in de Nederlanden Latijn? Prins Willem, de kampioen van de godsdienstvrijheid, hoogst waarschijnlijk niet. Dan is het, terloops opgemerkt, een misverstand om Nederland als het land van de tolerantie te zien. Er was censuur (maar niet vooraf), de rooms-katholieke eredienst was verboden, alleen gereformeerden waren benoembaar in overheidsambten. De Nederlanden waren tolerant in vergelijking met b.v. Spanje en Genève, verder mag men niet gaan. En, nog een ogenblik op Erasmus terugkomende, door de invloed van de Lof der zotheid , die wel gelezen en vroeg vertaald werd, is Nederland niet een verdraagzaam land geworden. Om de tolerantie na te speuren moet men bij de dopers, de visionaire spiritualisten, de franckisten, de volgelingen van Castellio en bij Coornhert zijn.

Gereformeerde intolerantie

Toen grote delen van de Nederlanden het Spaanse juk hadden afgeworpen, werd, wat Coornhert noemde, de ‘duurgekochte

vrijheid’ bedreigd door de veldwinnende gereformeerde onverdraagzaamheid, die duidelijk werd in het optreden tegen de rooms-katholieken, de dopers en, later, tegen allen die met de naam remonstranten werden aangeduid. De gereformeerden, zei Coornhert, trokken de oude versleten schoenen van de rooms-katholieke kerk aan. Om de ‘duurgekochte vrijheid’ te verdedigen nam Coornhert tegen Calvijn, Beza en hun Nederlandse volgelingen de pen op. Het werd zijn belangrijkste levenstaak, de godsdienstvrijheid te verdedigen. In zijn vele boeken en traktaten heeft hij alle toen bekende tolerantie-motieven gebruikt. In de Synodus van der Conscientien Vrijheydt , in 1582 anoniem en zonder drukkersnaam uitgegeven, komen zij alle aan bod.22

Coornherts onwankelbaar vertrouwen dat de waarheid, zonder menselijke hulp, zal overwinnen, heeft wellicht een wortel in de mystiek, maar het is niet verantwoord om de uitspraak van Gamaliël uit Hand. 5,38-40 van mystieke aard te noemen. ‘Laat u niet in met deze mensen en laat hen geworden; want indien dit streven of dit werk uit mensen is, zal het vernietigd worden, maar indien het uit God is, zult gij het niet kunnen vernietigen; het mocht eens blijken, dat gij tegen God strijdt.’ Dit motief is voor Coornhert zo belangrijk dat hij in de Synodus zijn eigen denkbeelden Gamaliël in de mond legt. Nauw verbonden met Gamaliëls raad is het motief dat gesymboliseerd wordt in de parabel van de tarwe en het onkruid uit Matth. 13,24-30, volgens Bainton de kerntekst voor de tolerantie: ‘Heer, hebt gij niet goed zaad in uw akker gezaaid? Hoe komt hij dan aan onkruid? Hij zeide tot hen: Dat heeft een vijandig mens gedaan. De slaven zeiden tot hem: Wilt gij dan, dat wij het bijeenhalen? Hij zeide: Neen, want bij het bijeenhalen van het onkruid zoudt gij tevens het koren kunnen uittrekken. Laat beide samen opgroeien tot den oogst.’ Deze parabel is de literaire vorm van Paulus' woord uit i Kor. 4,5: ‘Daarom, velt geen oordeel vóór den tijd, dat de Here komt.’ Coornhert citeert uit Calvijns Institutio dat, als iemand meent dat hij doen kan wat Christus' taak is, het oordelen over de ketterij en de dragers van ketterse gedachten, dit hoovaardige hardnekkigheid en verwaandheid is. Hieruit blijkt dat Calvijn en Beza niet over de ketterij wilden oordelen maar wel over blasfemie, maar wie de blasfemeerders waren en op welke gronden maakten zij uit.23 Het is voor Coornhert overduidelijk: er zijn ketters, maar mensen kunnen niet uitmaken welke leer de ware is. Is Christus in de toenmalige kerk niet als een ketter beschouwd?

En dan, iedere aardse misdadiger weet dat hij een misdaad heeft gepleegd, een ketter denkt het ware geloof te hebben. ‘Niemand doolt willens.’ Ketters zijn verdoolden. Het recht op de dwaling begint zichtbaar te worden. Het motief ‘oordeelt niet voor de tijd’ moet vastgekoppeld worden aan de door Coornhert herhaalde vraag wie de rechter is in godsdienstige zaken. Ieder meent dat zijn geloof het ware is, wie maakt dat op aarde uit? Mensen past ootmoed, ‘de enige bron, wortel en moeder, ja ook de voedster van alle goddelijke deugden’.24 Als men, zoals de rooms-katholieke kerk tot voor kort deed, de topos uit Luc. 14,23: ‘Ga de wegen en de paden op en dwing hen binnen te komen, want mijn huis moet vol worden’ als rechtvaardiging van het ketterdoden neemt, dan zullen gehuichelde bekeringen uit angst het gevolg zijn.

Dit tolerantie-motief speelt vanzelfsprekend een rol bij Coornhert, maar meer gewicht heeft bij hem het spiritualistische motief dat, als men de ketterij, immers een geestelijke zaak, met materiële middelen wil straffen, men twee werelden op een heilloze wijze door elkaar haalt. En, natuurlijk, het geloof zelf onttrekt zich aan iedere uiterlijke dwang. Daarom zal de onderzoeker geneigd zijn het woord gewetensvrijheid niet te gebruiken, want het geweten kan geen object van dwang zijn, maar het woord is nu eenmaal ingeburgerd. Gewetensvrijheid, tolerantie en godsdienstvrijheid worden door elkaar gebruikt.

Gewetensvrijheid

Maar met de gewetensvrijheid is toch iets meer aan de hand. Voor de gelovigen van de dogmatische kerken (naar Williams' benaming de Magisterial Reformation ) is de openbaring een objectivum, eens en voor goed woordelijk in de bijbel gegeven. De ketter verwijdert zich, uit onedele motieven, van de ware leer en hij mag zich niet op zijn geweten beroepen, want hij heeft een vals geweten. Voor de spiritualistische gelovigen is de openbaring geen objectivum en God spreekt in de gewetens der mensen en, daar zij niet gelijk zijn, niet op gelijke wijze. De bijbel is niet, volgens hen, letterlijk en onveranderlijk waar, maar naar de geest, en wie de beste interpretatie geeft, weten mensen niet. Ook voor Coornhert is het geweten de hoogste getuige, onaantastbaar. Volgens deze spiritualistische opvatting van het geweten kon Castellio Calvijn, die in 1553 Servet had laten verbranden, ver-

wijten dat hij Servet, die de waarheid sprak, had laten doden, want als iemand zijn overtuiging uitspreekt, is die waar. Bainton drukte het fraai uit: ‘Error is not the goal, but honest error is nearer to the truth of religion than dishonest correctness.’25

Geloof is godsgeschenk

Voor alle christen-gelovigen is het geloof een godsgeschenk, niet aan allen altijd even krachtig aangeboden, maar voor weinige theologen was dit een zwaar wegend tolerantie-motief. Voor Coornhert woog het wel zwaar. In de inleiding van zijn verslag Vande Leydtsche Disputatie warachtige vertellinghe schreef hij: ‘Sedert de tijd dat ik begreep, dat het ware geloof een gave Gods is, dat geen mens een ander kan geven, nog minder opleggen met uiterlijk geweld - dat niemand immers hetgeen door God nog niet uit genade gegeven is de almachtige God kan afdwingen - heb ik steeds voor de grootste wreedheid, gemeenheid en tirannie gehouden, dat de ene mens, in de waan het ware geloof te hebben, de ander, die dat nog ontbeerde, daardoor haat, vervolgt en doodt, alsof een mens, door God begiftigd met het gezichtsvermogen, een geboren blinde, omdat die dwaalt, struikelt en valt wilde verbannen, arresteren of doden.’26 De mens heeft, volgens Coornhert, als een bedelaar niets anders te doen dan de hand ophouden en daarin is hij vrij om de gave te accepteren of te weigeren. Weigert hij de gave (die God niet móet geven), dan zondigt hij, maar als de gave niet of ‘slappelijk’ wordt aangeboden, is de bedelaar niet schuldig. En God kan nooit gedwongen worden de gave te schenken.

De consequentie van deze gedachten is, dat Coornhert ook de atheïsten (die er, hoe weinig ook, blijkbaar wel waren) ongemoeid wil laten. Vanzelfsprekend heeft hij geen enkel begrip voor hun denkbeelden, maar hij vindt het een ‘openbare onrechtvaardigheid’ om mensen te straffen, die de gave van het geloof (nog) niet ontvangen hebben. Hierin gaat Coornhert verder dan de door hem zo bewonderde Castellio en de beroemde Acontius, die de godloochenaars wel willen straffen, maar niet met de doodstraf; de godloochenaars zondigen tegen de natuurwet, die alle volkeren leert God te vereren.

De ware kerk

In de laatst genoemde tolerantie-motieven wordt de kern van Coornherts verdediging van de godsdienstvrijheid zichtbaar. Voor hem als spiritualist is de ware kerk een onzichtbare gemeenschap van gelovigen uit het verleden, het heden en de toekomst die, in Christus' geest levend, aan de eis van liefde hebben voldaan, voldoen of zullen voldoen.

Alleen God weet wie tot deze onzichtbare kerk behoren. De ceremoniën en de sacramenten van de zichtbare kerken (en wanneer daarover wordt getwist, ontstaan afscheidingen en verkettering) zijn wegwijzers naar het heil, nuttig voor de zwakken in het geloof, niet nodig voor de sterken, en het is beter ze niet te hebben dan ze te misbruiken. De gelovigen van deze godgewilde gemeenschap zijn in alle geloven, in alle kerken te vinden. Er mag hier opgemerkt worden dat Coornhert ook de joodse gelovigen noemt en dat er in zijn geschriften geen antisemitische passages, zoals bij Erasmus of Luther, voorkomen.

Als de volmaakbaarheid de spil is van Coornherts geloof en ethisch systeem, moet het perfectisme ook een motief leveren voor de godsdienstvrijheid. In het Proces van 't Ketterdooden , de uitvoerigste verdediging van de godsdienstvrijheid, gericht tegen Lipsius en het tweede deel tegen Beza, staat: ‘Alle volwassen mensen, goed bij hun verstand, zijn het volstrekt met elkaar eens over de zaken, die uit de wet der natuur voortkomen, dat men anderen behoort te doen, wat men gaarne van anderen zou willen ondervinden.’27 Ieder mens wil zijn geloof vrij en onbelemmerd belijden, dan mag hij die vrijheid anderen niet misgunnen. In een brief aan een vriend schrijft hij: ‘Voorwaar vriend, omdat ik goed weet, dat ik niet graag door iemand in mijn godsdienst gedwongen of gehinderd wil worden, zou het een lelijk stuk zijn als ik iemand anders in zijn religie zou willen hinderen.’28 Half raillerend vraagt de rooms-katholieke vriend Spiegel aan Coornhert of dan maar iedereen mag geloven wat hij wil, waarop Coornhert antwoordt: ‘Kan niemand geloven wat hij wil, dan moet hij geloven wat een ander wil.’29

Het speuren naar het oudste mensenrecht houdt een aantal historici nog steeds bezig. Het kan een bijdrage aan het onderzoek zijn te vermelden dat er bij Coornhert sprake is van een mensenrecht: de godsdienstvrijheid. In de Synodus staat: ‘dat God toekomt ... de heerschappij over de gewetens en ... dat de mens toekomt...

gewetensvrijheid en dit zowel in het geloven als in het belijden van ieders godsdienst.’30

Scheiding van kerk en staat

Vanzelfsprekend leiden Coornherts tolerantie-argumenten tot een scheiding van kerk en staat. Ofschoon de regeringen wel de taak hebben om de wet der nature zoveel mogelijk bij hun burgers te bevorderen, mag een regering geen voorkeur geven aan één godsdienst en die ‘voor staan met het zwaard om alle andere te vernietigen’. De enige taak die de overheid heeft, is te zorgen dat alle kerken en groeperingen in vrijheid hun geloof kunnen belijden, zodat ook de rust in de staat gegarandeerd is.

Daarover gaat de felle polemiek met Lipsius. Volgens hem kan er slechts rust in een land zijn als er één godsdienst heerst, volgens Coornhert kan er alleen rust zijn bij volledige godsdienstvrijheid. Bij een aantal historici is het niet ongebruikelijk om de relatief verdraagzame houding van de regenten uit economische motieven te verklaren. De handel is bij vrijheid gebaat, de kooplieden, die in contact kwamen met andere volkeren en andere godsdiensten, gingen het geloof relativeren (de onverdraagzame wil geen contact, wil zich isoleren) en zo werd ons land, in vergelijking met minder handeldrijvende landen, het gastvrije, tolerante Nederland. Wellicht is er een kern van waarheid in het economische motief, maar bij Coornhert en evenmin bij Castellio, Schwenckfeld, Acontius en de andere protagonisten van de tolerantie speelt het economische, opportunistische motief een belangrijke rol. Zij verdedigen de godsdienstvrijheid op grond van hun geloof. Eénmaal zegt Coornhert, terloops, dat godsdienstvrijheid gunstig is voor de handel.

In de Synodus handelt Coornhert uitvoerig over de drukpersvrijheid omdat hij, scherper dan de meeste theologen van zijn tijd, inzag dat de onderdrukking van het vrije woord het kenmerk is van elke vorm van tirannie.

Een aantal onderzoekers van Coornherts geschriften verwijten hem, de strijder voor de godsdienstvrijheid, een gebrek aan verdraagzaamheid, omdat hij niets over zijn kant liet gaan en fel schreef tegen allen die zich onverdraagzaam betoonden of die zich, als David Joris, Hendrick Niclaes en andere visionaire profeten, gaven toedichtten, die alleen God kan bezitten, zich zelfs godgelijk achtten. In mijn ogen is hier sprake van een misver-

stand. Nooit zou Coornhert, als hij de macht daartoe had, de gereformeerden, de rooms-katholieken, de joristen, de aanhangers van Niclaes, verenigd in het Huis der Liefde, de mond willen snoeren. Zij mochten schrijven en publiceren wat zij wilden, hoe verwerpelijk Coornhert hun gedachten ook vond. Zij die Coornhert onverdraagzaamheid verwijten, menen blijkbaar dat alleen indifferentisme tot werkelijke tolerantie leidt.

Coornhert als democraat

Coornhert heeft, ofschoon hij een uitstekend latinist was, principieel zijn boeken en traktaten in het Nederlands geschreven, niet in het geleerden-Latijn van zijn tijd. De reden is niet alleen dat hij zijn moedertaal liefhad en koesterde, maar dat de mensen wie het aanging, zich zijn denkbeelden konden eigen maken. Dat geeft een aanwijzing van zijn democratische gezindheid. Als zijn gereformeerde vriend Van der Laen in Vanden aengheheven dwangh in der conscientien zegt dat het volk in alle zaken de godsdienst betreffende een onverstandige beoordelaar is, antwoordt Coornhert: ‘maar een noodzakelijke rechter. Het gaat het gehele volk aan ... alle mensen hebben hier dan ook zeggenschap in.’31 Het spreekt vanzelf dat hij een overtuigd aanhanger van de volkssoevereiniteit was en een krachtig bestrijder van de denkbeelden van Machiavelli over het regeren en over de geregeerden. Zijn afschuw van elke vorm van tirannie, zijn minachting voor bijna alle vorsten, zijn optimistisch mensbeeld en zijn - terloops gedane - uitspraak over het maatschappelijk verdrag zijn voldoende aanwijzingen om Coornhert een democraat te noemen. Hij is, in mijn ogen, in vele opzichten een progressief denkend mens, ondogmatisch, open voor vernieuwingen. Toen Spiegel c.s. in de Twespraack van de Nederduitsche Letterkunst ofte vant spellen ende eygenschap des Nederduitschen taals een nieuwe spelling hadden ontworpen, was Coornhert ogenblikkelijk bereid die toe te passen. Die progressieve trek heeft hij zelf indrukwekkend geformuleerd in een brief aan een ons onbekende: ‘Hij die niet twijfelt leert niet, want blijvend op zijn oude plaats gaat hij niet vooruit, komt niet waar hij nooit eerder was geweest, ziet niet wat hij nooit eerder had gezien, waaraan zou hij dan twijfelen?’32

 

Ten slotte een enkele opmerking in verband met de volgende tekst. Een van de, niet zo dikwijls, gebruikte argumenten voor de

handhaving van de klassieke talen bij het onderwijs is, dat de leerlingen (hoe moeilijk het vertalen ook is) o.a. in de dialogen van Plato kennis kunnen maken met langdurige, tot de bodem gaande gedachtenwisselingen, pas eindigend als een der partijen met argumenten gewonnen heeft. Socrates en de gesprekspartners hadden de rust en de tijd om te spreken en te luisteren. Als men dat soort van filosofische gesprekken vergelijkt met het behandelen van wijsgerige vraagstukken b.v. op conferenties en congressen van onze tijd, dan wordt daar alles in de vlucht geschoten, in alle haast afgewerkt, omdat series andere zaken wachten. De vijf gesprekken in de Opperste goedts Nasporinghe zijn op de rustige, grondige, alle tijd nemende wijze geschreven en het zal misschien voor een aantal lezers een verademing zijn zulke rustige betogen te volgen. Maar ik moet mij geen illusies maken dat dat ook zo zal zijn. Of deze gesprekken in een haastige, nerveuze en in veel opzichten oppervlakkige tijd de aandacht kunnen vasthouden, is niet zeker. Een aantal lezers zal ongeduldig worden, anderen zullen zich misschien ergeren aan de eindeloze morele lessen, weer anderen zullen geen belangstelling kunnen houden voor mensen die de scheiding tussen goed en kwaad precies weten, maar er zullen, vermoedelijk, ook lezers zijn, die de problemen waarover gesproken wordt actuele waarde toekennen. Ik denk wel dat allen die de verhandeling gelezen hebben, zullen inzien of toegeven dat Coornhert een van de werkelijk grote geesten is geweest, die in ons land geleefd hebben.


Vorige Volgende

Over het gehele werk

organisaties