Lied-boeck

xxvij.

ZY leven inder hellen,

Die Venus als Goddinne eren.
Hert zin en moed zy quellen,
Al die haar dolle min hanteren.
Want zy altyd begheren,
En werden nemmermeer verzaat.
Nochtans magh hen niemand daar af keren,
Dan die verzocht die zotheyd recht verstaat.

Bedrieght iemant hem zelven,

Dat hy met vrueghde waant te minnen:
Die zal hem heel bedelven,

[fol. D2r]

 

In droefheyd eer hyt kan verzinnen.

 

Zoet schynet int beghinnen,

 

Maar teynd' altyd met trueren plaaght.

 

Een willigh verdriet ist int bevinnen

 

Al levend dood is elck die minne draaght.

 

 

 

Al schynt het minnen lustigh

 

Behaaghlick in des jueghds aanschouwen:

 

Het valt int laatst' onrustigh

 

Ellendigh, pynlick en vol rouwen.

 

Want van die schalcke vrouwen

 

Meest wert bemint die tmeeste gheeft

 

Verblint is hy die haar kan betrouwen

 

Als die dontrouw met zotte trouw aankleeft.

 

 

 

Hert zin, o prins verheven,

 

Treckt van dees vrouwkens tzal u vromen.

 

Haar zoet fenyn doet sneven.

 

Hoedt uwen mond voor hare tomen.

 

Want die in haar net komen,

 

Verdwynen in haar bloed en ghoed

 

Haar woordekens schoon acht al voor dromen

 

Blyft vry, leeft bly en hout een kuysch ghemoed