Lied-boeck

xxij.

DOor wissel van liefde myn leven verhueght,

Ick hebse begheven, daar alle myn juecht
In druck om is verloren:
Een minlick ghenuecht,

[fol. C6v]

 

Een Vrouken vol dueghd:

 

Heb ick daar voor verkoren.

 

 

 

Die ick eerst minde, en achte my niet,

 

Al toochd ick haar ionst, zy konst met verdriet

 

In trueren my bedelven:

 

Daart hart nu op ziet,

 

Haar liefden my biet:

 

Zy mint my als haar zelven.

 

 

 

Haar liefde myn klaghen en trueren afsnyd,

 

Van zorgh en droefheyd heeft zy my bevryt:

 

Wy zyn een met ons beyden,

 

Gheen wereld, gheen tyd,

 

Gheen dood, gheen nyd,

 

En zal ons moghen scheyden.

 

 

 

Daar liefde door jueghde schoon neemt beghinne

 

Ruymt zy in leelicke oudheyd den zinne,

 

Myn liefd wast talder uren,

 

Hoe ickse meer kinne,

 

Hoe ickse meer minne:

 

En dat zal eewigh duren.

 

 

 

Zy blyft ghetrouw oock na de dood

 

Haar harte staat open haar zinnen bloot.

 

Daar met zy wel kan raden,

 

In jammer in noot,

 

In wederstoot:

 

Blyken haar eedel daden.

 

 

 

Haar wysheyd myn leven in rusten voedt,

 

Haar schoonheyd my altyd verblyden doet:

 

Haar kennis doet my erven

[fol. C7r]

 

Het opperste ghoed,

 

Een oprecht ghemoed:

 

Dat nemmermeer magh sterven.

 

 

 

Princesse, u name staat zeker en pleyn,

 

Al in myn ziele, u ghoedheyd certeyn,

 

Lost my van alle smerten,

 

Levende ghemeyn,

 

Als Korenhart reyn,

 

Zyn wy in een twee harten.