Lied-boeck

xxi. Ter liefden van een Maghet, wiens Bruydeghom ouer wegh deerlick was vermoort.

UAn lief te zyn verscheyden,

Is rechte lied' een dood:
Al machmen troost verbeyden,
Verlanghens druck valt groot.
Wat droefheyd zalt dan wezen
Daar lief wanhopigh derft:
Die liefste uyt ghelezen,
En zonder sterven sterft?

Al sterf ick alle vruechde,

Ick sterf myn droefheyd niet.
t'Ghedencken van liefs duechde,
Is my een doods verdriet.
Kond ick myn hart zo wachten,
Voor tschadigh trueren fel,
Als van des vruechds ghedachten:
Ghe-eyndt waar myn ghequel.

O wrede handen bloedigh,

Die deerlick hebt doorboort:

[fol. C6r]

 

Myns Bruyghoms herte ghoedigh

 

En my in hem vermoort:

 

Moght ghy oock zo vermoorden,

 

Myn liefde als myn lief:

 

Ick zocht v zuyd en noorden,

 

Zulck dood waar my gherief.

 

 

 

Maar ghy o God allene,

 

Vermueght dit in waarheyd.

 

Die toont door pijnlick wene,

 

d'Ellend en die waarheyd:

 

Van daartsche Creaturen,

 

Wanneermer t'hert opstelt,

 

Zo rooft ghy talder uren,

 

Elx afgod die hem quelt.

 

 

 

Ghy hebt o Heer met smerte,

 

V zoon, myn lief ghehaalt

 

Trekt oock myn liefd en herte

 

Tot u, dwelk was ghedaalt,

 

Van u op daarttsche mensche,

 

Met aardsche liefd verzot:

 

Wort ghy alleen myn wensche,

 

Myn hoop, myn troost, myn God.