Lied-boeck

xi. Cantic. Canticorum. I.

Zwyght Hemel ende Aarde,

Gheen schepsel maack gheluyd
Elck lied hoe groot van waarde.
Verstom en blyf in muyt
Myn keel wil nu voortbringen.
Een zang van hoghen toon:
Gods gheest zal door haar zingen,
Het lied der lieden schoon.

Myn ziel met zang moet loven,

Haar Bruyghoms liefde zoet:
Door wien zy heeft verschoven,
Al d'aartsche liefd onvroed
Alleen om te ankleven,
Gods zone naakt en bloot,
Die hem tot haar verheven,
Verneert tot inder dood.

Myn hart verlangt van binnen

Om worden met hem een:
Hy kusse my uyt minnen,
Met een zoet kusken reen:
Van zynen lieven monde,
Zyn zalighmakend woord:
Dat werd mensch in myn ghronde,
En breng zyn vrede voort.

[fol. B5r]

 

Zo magh ick rusten veyligh

 

Op zyn borsten na wensch.

 

Dat zyn Fonteynkens heyligh,

 

Van liefd tot God en mensch.

 

Die beter zyn dan wynen,

 

Van zorghs onrusticheyd:

 

Oock dan des ruex venynen,

 

Vant vleeschs wellusticheyd.

 

 

 

Oly breed uytgheghoten

 

Is zyn lief name klaar:

 

uyt zyn wonden ghevloten,

 

Heelt zy myn wonden zwaar.

 

Myn duysterheyd lichtghierigh,

 

Verlicht zy door haar brand.

 

Die doet my minnen vierigh,

 

Zyn ghoedheyd met verstand.

 

 

 

Zyn liefds weldaad ghemeyne

 

Tot zyn vianden quaad,

 

Baart nieuwe liefde reyne

 

Int hert dat zulx verstaat:

 

Daarom hem oock beminden,

 

De Meyskens jong en schoon:

 

Die min zyn waarde kinden,

 

Dan dueghds gheschonken loon.

 

 

 

Nu maakt my oock begheerlick,

 

Naar u te lopen snel.

 

Trekt my, O prince, heerlick,

 

uyt mynder zonden hel.

 

Trekt my tot u met dueghden,

 

Ick heb om ghaan gheen maght:

[fol. B5v]

 

Zo lopen wy met vrueghden,

 

In u, niet in myn kracht.