Dat des Duyvels wet swaar is ende lastigh

xj. Capittel.
Vanden Deurbrenghers.

Voorwaar hebben de voorgaende wijs-geachte Luyden groote moeyten ende sorghen om heure groote goeden te beschermen, te beteren, de vruchten te vercoopen ende de incomsten te manen ende innen: Dese en hebbens nyet minder met heure groote goeden te verquisten, te verarghen, financien te soecken, den Boom self om te houwen, te vercoopen ende d’ontfanghen hooftsomme by nacht ende by daghes onder eenighen ruste te verslinden. Wie en soude nyet liever een verstandigh, nuchteren ende matigh leven, dan een zot, rasend’ ende overdadigh leven leyden? Daar volght dan noch uyt een ghewisse armoede, die (als deur hun selfs schuldt veroorsaeckt) verachtelijck is, ende een ellendigh leven, twelc (als uyt weelden gheboren) boven al ondraghlijck is. Want onmaat vergaat, ende onghewoont is lebrekinghe. Voeght hier noch by de lichamelijcke quaden, diemen ghemeenlijck als een bittere staert in’t eynde by den Deurbrengers vindt. Want ledighen sy heure buydelen met Hoeren; de pocken, leemten ende Lazarije vullen ghemeenlijck heuren Lichamen met etter, vuylheyt, stanck ende smerte. Of jagen sy Huys en Hof, Landt ende Zandt deur heure gulsighe, leckere ende dronckene kelen: men merckt aan de lickteeckenen dat het nyet al met ghesondtheyt verdouwet en wert: maar dat by-na in elck van den leden wat ghequelt blijft steken. Int hooft blijft pijne ende drayinghe, in d’ooghen druypinghe ende blindtheyt, ende inden mondt eenen stinckenden athem. De wanghen zijn bleyck, de lippen hanghen, de handen beven ende de voeten wancken. Inwendigh brandt de Lever met eenen ghestadighen dorst, de maghe is rauw ende altijdt bereyt tot braken, de beenen zijn gichtigh, ende alle de leden des Lichaams zijn swaar ende hun self een last. Ick swijghe hier noch de moeyelijcke swarigheyden die sy hebben int pleghen van dien, als daar de Hoereerder herteloos jaaght, sorghelijck by nachte loopt, ende hem een catijvighe slave maackt om eender Hoeren wille, ende daar de Dronckaarts inden beghinne Zotten, in’t midden bloedighe Crijghsluyden,

[fol. 234v]

ende in’t eynde verwoede beesten personeren. Laat ons noch t’alderswaarste (dats de felle wroegher) achter rugghe stellen (Leser) wat dunckt u van’t leven der gheenre die alsoo boven nootdruft ende boven vermoghen teren? Ist nyet moeyelijck, lastigh, ellendigh ende verdrietigh? Nochtans belooft henluyder Heere (ick meyne den Duyvel), der Loghenen vader) henluyden deur sulcx een licht, lustigh, weeldigh ende gheneuchlijck leven. Gaat nu heen ende ghelooft desen valschen bedriegher voort, tot een gewis bederven van Lijf en̄ Ziele. Maar op dat de Gierige siende met valcken ooghen inden ghebreke vanden ghenen die in eenigh vanden twee boven verhaalde manieren van levens begrepen staan, die selve nyet en verachten: ende daar beneven met mols ooghen in heure selfs ghebreken (die niet klynder en zijn) siende, die selve nyet voor goet oordeelen ende daar mede smeecken? soo laat ons nu oock heuren state wat ondersoecken, om te besien, of die mette minste moeyten ende sorghen de lichamelijcke nootdruft kan benaerstighen.