Phantazy
(1837)–Hendrik Conscience–
Auteursrechtvrij
[pagina 178]
| |
[pagina 179]
| |
aant.Goud! roept de wereldling; voor goud verkoop ik bloed.
'K verruil voor goud myn' vorst, myn vaderland en broedren.
Ik geef myn' lage ziel voor heerschappy en stoet;
Voor slechts een' handvol aerdsche goedren.
Zóó spreekt die doemeling - en bidt en buigt en sluipt
Met zelfverloochening, zoo diep hy maer kan vroeten;
Vóór een die hem gelykt; en soms nog lager kruipt,
In 't vuile stof van andrens voeten.
*
En zouden we ook, als slaef van s'werelds schat en eer,
Het nietig slyk der aerd bejagen!
Dit dient geen' hemelzoon, geteekend by den Heer,
Om 't heilig vuer in 't hart te dragen.
Wat geeft ons, Dichtren, toch de koude en strenge lucht,
Den Paria ten deel beschoren;
Waersteeds, in wangekrysch, een schreeuw, een klacht, een zucht
De galmen onzer zangen stooren?
aant.Voor ons geen Oazis by 's werelds zandig pad;
In 't dorre dal geen' murmelende beken.
De rustplaets is voor ons, een luisterryker stad
Door God gebouwd in hooger streken.
Wy wandlen hier op aerd, als onbekenden voort,
En zoeken steeds naer wyder sferen;
Waer Serafs heil'ge schaer door 't onmeetbare boort,
En zachtjes dryft op glinsterende veêren
| |
[pagina 180]
| |
aant.Dáér woont de maegdenschim, die onze droomen streelt,
En 'snachts met ons komt weenen en komt zingen.
Dáér, by Jehova's troon, is ons een' plaets bedeeld
Te midden in der Englen kringen.
Wanneer den dood in 't hart ons zyne zyssen stelt.
Dan worden wy van aerdschen dwang ontbonden;
Dan zy de warme zucht, die onze ziel verzelt,
Nog een gezang den Schepper toegezonden.
|
|