Phantazy
(1837)–Hendrik Conscience–
Auteursrechtvrij
[pagina 59]
| |
aant.Aen vrouw WappersMoeder van 's konings schilder.Kom feestbazuin van 't hemelsch heir Bilderdyk. Rubens was lang in Godes woon,
Den dood ten prooi gerezen.
Van Dyck kreeg ook de gloriekroon,
En zocht zyn' meester by den troon
Van 't eeuwig Opperwezen.
| |
[pagina 60]
| |
En d'harde steen ontfing hun' naem,
Waer menig een voor knielde;
Doch nooit kwam nog een, zoo bekwaem
Als Rubens, lieveling der faem,
Dien kunst zoo zeer bezielde.
Vernuft en geest verbleekte en zonk
Op Scheldes ryke wallen.
Soms kwam er één die tydig blonk;
Maer wat zyn naem ook hevig klonk,
De kunste bleef steeds vallen.
Dan sloeg Rubens zyn oog ter neêr
En zag zyn' school verbleeken.
Hy knielde zuchtend voor den Heer,
En bad en weende: - ho zoo zeer!
En God hoorde zyn smeeken.
Rys op myn zoon! sprak Hy met kracht,
Gy Englen bidt en luistert!
Ik weet wat gy van my verwacht.
Ja, 'k scheur om u den donkren nacht,
Die schilderkunst verduistert.
Den adem die myn geest ontwykt,
Is Godlyk als myn wezen:
Een' ziel, die uwe ziel gelykt,
Met vuer en scheppingskracht verrykt,
Uit Godes woord gerezen.
| |
[pagina 61]
| |
Nu droogde Rubens zyne traen,
Die pynlyk had geblonken.
Nu was zyn' laetsten wensch voldaen;
Een schildergeest was God ontgaen
En reeds ter aerd gezonken.
*
De geest die Godes hand ontviel,
Was vurig vlammend rood.
En gy Vrouw - gy ontfingt die ziel
In uwen moederschoot.
|
|