Logo DBNL
De leeuw van Vlaenderen (1838)

De leeuw van Vlaenderen

(1838)–Hendrik Conscience–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

V.

 
Ik val, dus sprak hy, als een offer van 't vertrouwen
 
Rampzalig die op 't woord eens vuigen dwinglands bouwen!
 
H.H. Klyn, Philips van Egmond.

Het was diep in den avond als Johanna van Navarre te Compiegne aenkwam. Terwyl zy met list en bedreigingen het vonnis der Vlamingen aen den wankelbaren Koning onttrok, zat de Graef Gwyde met zyne

edele Leenmannen in eene zael zyner wooning. De wyn werd er menigmael in zilveren schalen rondgeschonken en men deelde zich onderling de blyde hoop en de troostende vooruitzichten mede.

Reeds hadden zy het voorwerp hunner rustige redekaveling dikwyls veranderd, wanneer Diederik die Vos, die als boezemvriend van Robrecht in het huis van den Graef geherbergd was, in de zael kwam en by het gezelschap naderde.

Hy bleef zonder spreken staen, en bezag beurtelings den ouden Graef en zyne twee zonen. Er was op zyn gelaet eene diepe smart en innig medelyden geprint. Mits hy steeds vrolyk en gulhartig was, verschrikten de ridderen niet weinig by het gezicht dier mistroostigheid; want zy dachten wel dat eene kwade tyding zyne wezenstrekken dus had verduisterd.

Robrecht van Bethune was de eerste die zyne aendoening door woorden te kennen gaf. - Hy riep:

‘Is u de tong uitgevallen Diederik? Spreek! - en zoo gy ons moet bedroeven, laet dan uwe boertige tael achter, ik bid u.’

‘Het heeft geen nood, Mynheer Robrecht’ antwoordde Diederik; ‘maer ik weet niet hoe u die tyding aen te kondigen; want het pynt my dat ik een ongeluksbode zyn moet.’

De vrees drukte zich op de aenzichten der toehoorders uit; zy bezagen Diederik met angstige nieuwsgierigheid. Deze nam eene schael, schonk ze vol wyn en sprak na gedronken te hebben:

‘Dit zal my den noodigen moed geven. Luistert dan, en vergeeft het uwen trouwen dienaer die Vos, dat zyn

mond u zulk nieuws brengen moet. - Gy hebt geloofd dat Philippe le Bel u in genade zou ontvangen, en gy hadt er rede toe; want hy is een edelmoedig Vorst. Hy achtte zich eergister gelukkig u de grootmoedigheid zyns harten te betonnen; maer dan was hy niet, gelyk nu, door booze geesten bezeten.’

‘Wat is dit!’ riepen de ridders verbaesd, ‘is de Koning geplaegd?’

‘Mynheer Diederik’ sprak Robrecht strengelyk, ‘laet die verbloemde woorden, gy hebt ons iets anders te zeggen. Het schynt dat het niet gemakkelyk over uwe lippen kan.’

‘Gy hebt het gezegd, Mynheer van Bethune,‘antwoordde Diederik; ‘zie hier de zaet die my tot de dood toe bedroeft: - Johanna van Navarre en Enguerrand De Marigny zyn te Compiegne!’

Die namen hadden eene schriklyke werking op al de ridders. Zy werden als met stomheid geslagen en bogen hunne hoofden zonder een woord te spreken. Eindelyk hief de jonge Willem zyne armen omhoog en riep met wanhoop:

‘Hemel de booze Johanna - Enguerrand De Marigny! ho myne arme zuster! - Myn vader, wy zyn verloren!’ ‘Wel nu’ zuchtte Diederik ‘dit zyn de duivelen die den goeden Vorst bezitten. Ziet gy, doorluchtige Graef, dat uw dienaer Diederik het niet slecht voor had, wanneer hy u dien strik te Wynendael aenwees.’

‘Wie heeft u gezegd dat de Koningin van Navarre te Compiegne gekomen is?’ vroeg de Graef, als of hy nog aen de zaek twyfelde.

‘Myne eigene oogen, Mynheer,’ antwoordde Diederik.

‘Vreezende dat men met ons verraderlyk mocht te werk gaen; want ik betrouwde my op hunne dubbelzinnige woorden niet, heb ik gedurig gewaekt, bespied en geluisterd. Ik heb Johanna van Navarre gezien - hare stem heb ik gehoord. Ik verpand myne eer voor de echtheid myner woorden.’

‘Hoort Myne heeren’ sprak Wouter van Lovendeghem ‘Diederik zegt ons de waerheid, Johanna van Navarre is by den Koning, mits hy zyne trouw er voor verpand. De ongenadige Vorstin zal alles inspannen om onze zaek te bederven; en God weet welke middelen zy daer toe heeft. Het beste dat wy doen kunnen is met haestigheid te overleggen hoe wy uit den strik geraken zullen. Indien men ons kwam aenhouden zou het te laet zyn.’

De oude Graef werd droef en wanhopig. Hy kon in zulken gevaerlyken toestand niets vinden dat hem mocht redden; want te midden op des Konings grondgebied zynde, scheen de vlucht naer Vlaenderen hem onmogelyk. Robrecht van Bethune raesde morrend en vervloekte innerlyk de reis, die hem zoo weerloos in de handen der vyanden geleid had.

Terwyl zy allen in een somber stilzwygen den mistroostigen Graef bezagen, kwam een hofknaep by de deur der zael en riep:

‘Mynheer De Nogaret, gezonden des Konings!’

Eene plotselinge beweging gaf de benaeuwdheid, die de Vlamingen by deze aenkondiging trof, genoeg te kennen. Mynheer De Nogaret was de gewoone uitvoerer der geheime bevelen des Konings, en nu dachten zy dat hy van lyfwachten vergezeld, hen kwam vangen. Robrecht van Bethune trok zynen degen uit de scheede en legde

hem voor zich op de tafel. De andere heeren brachten insgelyks de hand aen het wapen, terwyl zy met de oogen styf op de deur blikten.

In die houding waren zy wanneer Mynheer De Nogaret binnen kwam. Hy boog zich hoffelyk voor de ridders en zich tot Gwyde keerende sprak hy:

‘Graef van Vlaenderen! myn genadige Koning en Meester begeert dat gy morgen ten elf ure vóór noen, met uwe Leenmannen ten Hove kome, om in het openbaer hem de vergiffenis uws verberkens af te smeeken. De komst der doorluchtige Koningin van Navarre heeft dit bevel verhaest - zy heeft zelf om uwe genade by den Vorst haren gemael gebeden, en heeft my belast u te zeggen dat uwe onderwerping haer zeer aengenaem is. Tot morgen dan, Myne heeren. Vergeeft my dat ik u zoo spoedig verlaet. - Hare Majesteit wacht my - ik mag niet beiden. De Heer hebbe u in zyne hoede!’

Hy verliet de zael by dezen groet. ‘De Hemel zy gedankt, Myne heeren,’ sprak Gwyde ‘de Koning is ons genadig; nu mogen wy getroost en verheugd ter ruste gaen. Gy hebt de begeerte des Konings verstaen, gelieft u bereid te maken om aen dezelve betamelyk te voldoen.’

De blydschap kwam onder de ridders terug. Zy spraken nog eenigen tyd over de vrees van Diederik en den gelukkigen uitval die hun beloofd was: de laetste schael wyns werd op het heil van hunnen Graef geledigd.

Als zy meenden te scheiden vatte Diederik de hand van Robrecht en sprak met doffe stem:

‘Vaerwel myn vriend en meester! ja vaerwel; want wellicht zal myne hand de uwe voor land niet kunnen

drukken. Denk dat uw dienaer Diederik, u altyd bystaen en troosten zal, in wat plaets, - in wat kerker gy u bevinden moogt.’

Robrecht zag eene traen onder het ooglid van Diederik glinsteren en verstond door dezelve hoe diep zyn trouwe vriend geroerd was.

‘Ik versta u Diederik’ morde hy hem in het oor. ‘Wat gy vreest voorzie ik ook; maer er is geene uitkomst aen. Vaerwel dan tot betere dagen!’

‘Myne heeren’ riep Diederik heengaende ‘indien gy eenige tyding voor uwe bloedverwanten naer Vlaenderen te zenden hebt, raed ik u dezelve spoedig klaer te maken, ik zal uw bode zyn!’

‘Wat zegt hy!’ riep Wouter van Lovendeghem. ‘Zult gy met ons niet ten Hove gaen Diederik?’

‘Ja wel, ik zal by u en nevens u zyn; maer gy lieden noch de Franschen zult my kennen. Ik heb het gezegd: Philippe zal den Vos niet krygen, by myne ziel. God bescherme u, Myne heeren.’

Hy was reeds ter deure uit als hy dien laetsten groet hun toestuerde.

De Graef vertrok zich met zynen hofknaep, en de andere verlieten insgelyks de zael om zich te bedde te begeven.

Op het gestelde uer, kon men, in eene wyde zael van het paleis des Konings, de vlaemsche ridders met hunnen ouden Graef zien staen. Hunne wapenen hadden zy in de voorkamer moeten afleggen. Blydschap en genoegen blonk op hun gelaet, als of zy zich op voorhand over de beloofde genade verheugden. Het aenzicht van Robrecht van Bethune verschilde in uitdrukking van al

de anderen: een bitter spyt en inwendige razerny was er op te lezen. De moedige Vlaming kon de trotsche blikken der fransche Heeren niet over het hart krygen; en ware het niet uit liefde tot zynen vader geweest, hy had weldra menigen rekening er over gevraegd. De dwang, die hem door de noodwendigheid was opgelegd, werkte pynelyk in zynen boezem, en menigmael kon een naeuwkeurig oog bemerken, dat zyne vuisten zich toewrongen, als of zy eenige banden breken wilden.

Charles De Valois stond by den ouden Gwyde en sprak vriendelyk met hem, den oogenblik afwachtende dat hy op bevel des Konings, zynen broeder, de Vlamingen voor den troon zou leiden. Eenige Abten en Prelaten waren ook in de zael tegenwoordig. By dezelve bevond zich menig treffelyk Burger van Compiegne, die men met inzicht tot deze plechtigheid had toegelaten.

Terwyl iedereen zich, met over de zaek van Gwyde te spreken, bezig hield, kwam er een oude pelgrim in de zael. Zyn hoofd helde ootmoediglyk met den breeden hoed voorover, in zulker voege dat men van zyne gelaetstrekken weinig zien kon. Een bruine palsrok met schelpen versierd, verborg de vormen van zyn lichaem en een lange stok met een drinkvat, ondersteunde zyne stramme leden. Zoodra de Prelaten hem bemerkten kwamen zy tot hem en belaedden hem met allerlei vragen. De eene begeerde te weten hoe het met de Kristenen in Syrië gelegen was, de andere hoe het met den oorlog van Italië stond, een derde vroeg of hy geene kostelyke overblyfsels van Heiligen had medegebracht, en meer zaken die men den pelgrimmen vraegt. Hy antwoordde op dit alles gelyk iemand die deze landen

maer onlangs verlaten had, en vertelde zoo veel wonderlyke dingen, dat de omstaenders hem met eerbied en nieuwsgierigheid aenhoorden. Alhoewel zyne gezegden doorgaens ernstig en treffend waren, kwamen er echter somtyds zulke boertige woorden uit zynen mond, dat de Prelaten zelf in lachen moesten uitbersten. Weldra waren er meer dan vyftig persoonen om hem geschaerd, eenige brachten den eerbied en de bewondering zoo ver, dat zy in stilte hunne handen over zynen palsrok lieten gaen, denkende dat hun dit eenen zegen zou toebrengen. Nochtans was die wonderlyke pelgrim geen wandelaer; de landen die hy zoo goed scheen te kennen had hy slechts in zyne jongheid bezocht, en wist niet veel meer van hetgeen hy er gezien had; maer wanneer het geheugen hem ongehoorzaem was, kwam zyne inbeelding hem helpen; dan vertelde hy bovennatuerlyke zaken en lachtte in zich zelven over degenen die hem geloofden. Het was Diederik die Vos. Niemand bezat als hy de kunst om zich te hervormen en in alle gedaenten te herscheppen. Hy kon zyn aenzicht door waters en kleuren verouderen of jonger maken, en dit met zoo veel kunde dat zelfs zyne vrienden hem niet konden herkennen. Terwyl hy in het woord der fransche Vorsten niet het minste vertrouwen had en dat zoo als hy het den Graef gezegd had, hy niet wilde gedoogen dat men den Vos vangen zou, had hy zich aldus verkleed om niet in de handen der vyanden te vallen.

Weinigen tyd hierna kwamen de Koning en Koningin met eenen talryken stoet van ridderen en staetjuffers in de zael, en plaetsten zich op den troon. De meeste fransche heeren schikten zich op twee reien

langs den wand; de anderen bleven in de nabyheid der burgers staen. Twee wapenboden met de banieren van Frankryk en van Navarre plaetsten zich aen beide zyden van den troon.

Op een teeken des Konings kwam Charles De Valois met de vlaemsche Edelen vooruit. Dezen bogen de eene knie op fluweelen kussens voor den troon, en bleven stilzwygend in die ootmoedige houding zitten. Aen de rechterzyde des Graefs zat zyn zoon Willem en aen de linker zyde, in de plaets van Robrecht van Bethune, zat Wouter van Maldeghem, een edel heer. Robrecht was tusschen de fransche ridders blyven staen: het gelukte hem in den eersten, niet door Philippe le Bel bemerkt te worden.

De kleederen der Vorstin Johanna waren schitterend van goud en gesteenten, en de koninglyke kroon die haer hoofd omving, glansde tegen het daglicht met hare duizend diamanten op. Hoogmoedig en verwaend, smeet de trotsche vrouw verachtende blikken op de Vlamingen die voor haer geknield zaten, en grimlachte met eene hatelyke uitdrukking, terwyl zy den ouden Graef met inzicht zoo lang liet wachten. Eindelyk suisde zy eenige woorden in het oor van Philippe le Bel, en deze sprak met luider stemme tot Gwyde:

‘Ontrouwe Vassael! in onze koninglyke genade hebben wy het billyk geacht uw verbreken te doen onderzoeken, om te zien of het ons veroorlofd was u te vergeven; maer wy hebben bevonden dat de vaderliefde slechts tot dekmantel uwer wederspannigheid gediend heeft, en dat een misdadige hoogmoed u tot ongehoorzaemheid heeft aengespoord.’

Terwyl de Koning deze woorden sprak kwam de verbaesdheid en de schrik in de harten der ridders. Nu merkten zy den strop die hun door Diederik die Vos was aengetoond. Mits Gwyde zich niet bewoog bleven zy ook nog geknield zitten. De Koning ging voort:

‘Een Vassael die valschelyk tegen zynen Landheer en Koning opstaet verbeurt zyn leen, en die, welke met de vyanden van Frankryk aenspant verbeurt zyn leven. Gy hebt de bevelen van uwen Koning wederstaen, gy hebt met Edward van Engeland, onzen vyand, de wapenen tegen ons opgenomen en den oorlog tegen ons gevoerd.(1) Daerom hebt gy als een valsche Leenman het leven verbeurd; nochtans willen wy dit vonnis niet haestig ten uitvoer brengen en zullen de zaek met ryp oordeel doen onderzoeken. Derhalve zult gy en de Edelen, die in uwe wederspannigbeid gedeeld hebben, in hechtenis gehouden worden, tot dat het ons believe andere schikkingen ten uwen opzichte te nemen.’

Charles De Valois die deze rede met diepe hartspyn had aenhoord, kwam voor den troon en sprak:

‘Myn Heer en Koning! Het is u bekend met welke trouw ik uwe Majesteit, als de geringste uwer onderdanen, gediend heb. Nooit heeft iemand kunnen zeggen dat ik myne wapenen door eenen schyn van lafheid

of valschheid heb besmet. - En zult gy het zelf zyn, ô Koning! die myne eer - de eer uws broeders zult schenden? zult gy my tot een verrader maken - en zal het hoofd uws broeders onder den naem van valschen ridder bukken moeten? ô Sire, overdenk dat ik Gwyde van Vlaenderen een vrygeleide gegeven heb, en dat gy my nu tot meineedigen maekt!’

By deze woorden was Charles De Valois allengskens in woede ontsteken. Zyn blik had zulke ongemeene kracht dat Philippe le Bel op het punt was zyn vonnis te herroepen. Daer hy zelf de eer als het hoogste goed eens ridders waerdeerde, gevoelde hy in zyn hart wat pyn hy zynen trouwen broeder aendeed. Terwyl waren de Vlamingen van den grond opgestaen: zy luisterden angstiglyk op den uitval van Mynheer De Valois. De overige aenschouwers bewogen zich niet en wachtten met schrik op het geen er nog moest gebeuren.

De Koningin Johanna gaf aen haren gemael geenen tyd om te antwoorden. Vreezende dat hare prooi mocht ontsnappen, riep zy met nydigen drift:

‘Mynheer De Valois, het is u niet veroorlofd de vyanden van Frankryk te verdedigen, Gy maekt u aen ontrouw schuldig. Dit is de eerste mael niet dat gy u tegen den wil uws Konings verzet.’

‘Mevrouw’ viel Karel bitsig uit, ‘u betaemt het niet den broeder van Philippe le Bel van ontrouw te beschuldigen. - Zal er om uwentwille gezegd worden, dat Karel De Valois eenen ongelukkigen Landheer verraden heeft? - Zal die schand over myne wapenen komen! Neen ô Hemel! dit zal niet geschieden. Ik beroep u Philippe, myn Vorst en myn broeder, zult gy lyden

dat het bloed van den heiligen Lodewyk in my besmet worde? Zal dit de belooning myner trouwe diensten zyn?’

Men kon bemerken dat de Koning by Johanna aenhield om het strenge vonnis te verzachten, doch zy, onverbiddelyk in haren haet tegen de Vlamingen zynde, dreef het gebed van den Vorst met trotschheid af, en werd op de woorden van Karel De Valois zoo rood dat zy gloeiende scheen. Eensklaps riep zy met kracht:

‘Hola lyfwachten! De wille des Konings geschiede - dat men die valsche Leenmannen vange!’(1)

Ontellyke soldeniers der lyfwacht drongen op dien roep langs alle de deuren in de zael. De vlaemsche ridders lieten zich zonder tegenweer in hechtenis nemen: zy wisten dat geweld hen niet redden kon; want zy waren ongewapend en door te veel vyanden omringd.

Een der oversten kwam by den ouden Gwyde en legde de hand op zyne schouder, zeggende:

‘Heer Graef, ik vang u by den Koning mynen Meester.’ De Graef van Vlaenderen aenzag hem droevig en zich naer Robrecht keerende zuchtte hy:

‘ô Myn ongelukkige zoon!’

Robrecht van Bethune stond styf en beweegloos met

dwalende oogen by de fransche ridders, die hem met ondervragende blikken bezagen. Als of eene onzichtbare hand hem met eene tooverroede geraekt had, liep er eene stuiptrekkende beweging over zyn lichaem; alle zyne spieren spanden zich te gelyk en de bliksem scheen uit zyne oogen te stralen. Hy sprong als een Leeuw vooruit en deed de gansche zael onder de galmen zyner reuzenstem dreunen. Hy schreeuwde:

‘By myn zaligheid! Ik heb eene onedele hand op de schouder myns ouden vaders zien vallen. Zy zal er op blyven of ik sterve den dood!’

In zynen loop rukte hy de helmbyl met geweld uit de handen van eenen soldenier.(1) Een akelige gil ontvloog den byzynden ridderen en allen trokken hunne degens; want zy dachten dat het leven der Vorsten in gevaer was. Weldra verging die vrees; want de slag van Robrecht was gegeven. Gelyk hy gezworen had deed hy. De arm van dengenen die zynen vader geraekt had, lag met de vermetele hand op den grond en bloed stroomde in overvloed uit de schriklyke wonde.

De soldeniers liepen in groot getal naer Robrecht om zich van hem meester te maken; doch hy, blind en uitzinnig door woede, zwaeide de helmbyl in vluchtige sirkels rond. Niet een dorst zich onder zyn bereik wagen. Misschien zouden er meer ongelukken voorgevallen zyn; maer de oude Gwyde, angstig voor het leven zyns zoons bekommerd, riep hem smeekend toe:

‘Robrecht, myn brave zoon, ô geef u over om mynent wille - doet het, ik verzoek het u - Ik beveel het!’

By deze woorden, die hy met eene vermurwende uitdrukking had gesproken, sloeg hy zyne armen om den hals van Robrecht en zyn aenzicht tegen de borst van zyn zoon drukkende, voelde deze de tranen zyns vaders op zyne hand nedervallen. Dan verstond hy de wydte zyner onbezonnenheid. Zich uit de armen van den Graef rukkende wierp hy de helmbyl met kracht over de hoofden der wachten tot tegen den wand en riep:

‘Komt vervloekte huerlingen! men vange nu den Leeuw van Vlaenderen. Vreest niet meer, hy levert zich.’

In groot getal vielen de soldeniers op hem aen, en namen hem gevangen. Terwyl hy met zynen vader uit de zael geleid werd riep hy tot Charles de Valois:

‘Uwe wapens zyn niet besmet. Gy waert en zyt nog de edelste ridder van Frankryk - uwe trouw blyft ongeschonden. Dit zegt de Leeuw van Vlaenderen, dat men het hoore!’

De fransche ridders hadden hunne degens weder in de scheede gesteken, zoodra zy bemerkt hadden, dat het leven der Vorsten niet bedreigd was. Met de aenhouding der Vlamingen mochten zy zich niet verder bemoeien: dit was een werk dat hunnen adel zou te kort gedaen hebben.

Er waren in de harten des Konings en der Koningin zeer verschillende gevoelens. Philippe le Bel was droef en betreurde het gevelde vonnis, Johanna integendeel was blyde om den tegenstand van Robrecht. Hy had in de tegenwoordigheid des Konings eenen zyner dienaers durven wonden: dit was een feit dat haer krachtda-

dig in hare wraekzuchtige ontwerpen mocht dienen.

De Koning kon zyne ontroering en droefheid niet bedekken, en wilde, tegen de begeerte zyner trotsche gemalin den troon en de zael verlaten. Hy stond recht en sprak:

‘Myne heeren wy betreuren de onstuimigheid dezes verhoors uitermate, en zouden by deze gelegenheid UEdele liever blyken onzer genade gegeven hebben; maer tot onze groote droefheid heeft dit, in het belang onzer kroone, niet mogen geschieden. Onze koninglyke wille is, dat gy waekt, op dat de rust in ons paleis niet verder gestoord worde.’

De Koningin stond ook op en meende met haren gemael de trappen van den troon aftegaen; maer eene nieuwe zwarigheid weêrhield hen tegen hunnen dank.

Charles De Valois had lang in diepe bedenking by het einde der zael gestaen. Den eerbied en de liefde die hy zynen broeder toegewyd had vocht lang in hem tegen het spyt dat dit verraed hem baerde. Op eens brak zyne woede los: hy werd wit, rood en blaeuw in zyn aenzicht, en liep nu als razend voor de Koningin.

‘Mevrouw,’ schreeuwde hy ‘Gy zult my niet ongestraft onteeren! Luister, Myne heeren; ik spreek voor God onzer allen rechter: Gy, Johanna van Navarre, zyt het die het Vaderland uitput door uwe verkwistingen: - Gy zyt het die het Ryk van mynen edelen broeder te schande maekt, Gy zyt de vlek en de hoon van Frankryk. De onderdanen des Konings hebt Gy door het vervalschen der munten en onbillyke afpersingen ongelukkig gemaekt - En zou ik U nog dienen! Neen, Gy

zyt eene valsche en verraderlyke Vrouw!’(1)

Razend trok hy zynen degen uit de scheede, brak hem op zyne knie aen twee, en sloeg de stukken met zoo veel geweld tegen den grond dat zy tot op de trappen van den troon terugsprongen.

Johanna was paers van spyt en toorn; hare wezenstrekken hadden niets vrouwelyks meer in zich, zoodanig waren dezelve in eene helsche uitdrukking te samen getrokken: men zou gezegd hebben dat zy door eene beroerdheid geslagen was.

‘Vangt hem! vangt hem!’ borst zy uit.

De lyfwachten die nog in de zael waren, wilden dit gebod volbrengen, en reeds was de Hopman tot by Mynheer De Valois genaderd; maer de Koning, die zynen broeder ten hoogste beminde; kon dit niet dulden. ‘Wie Mynheer De Valois aenraekt zal heden nog sterven!’ riep hy.

Op die bedreiging bleven de wachten beweegloos staen, De Valois verliet de zael zonder hinder, niettegenstaende het geroep der uitzinnige Koningin.

Zoo eindigde dit onstuimig tooneel: - Gwyde werd

te Compiegne gevangen gezet, men voerde Robrecht te Bourges in het land van Berry en zynen broeder Willem te Rouaen in Normandië. De overige vlaemsche heeren werden elk in eene byzondere stad gekerkerd; invoege dat zy allen, alleen en zonder elkander te kunnen troosten, in de gevangenis bleven zitten.

Diederik die Vos was de eenigste die in Vlaenderen terugkeerde; want onder zynen palsrok had men hem niet erkend.

Charles De Valois vertrok met hulp zyner vrienden op staenden voet naer Italië en kwam niet weder in Frankryk dan naer de dood van Philippe le Bel, wanneer Louis Hutin den troon beklommen had. Als dan betichte hy Enguerrand De Marigny van veel misdaden tegen den staet, en deed hem aen de galg te Montfaucon ophangen. Het is echter eene waerheid, dat de dood van dien minister meer der aenhouding van den Graef Gwyde, dan zyner eigene misdaden te wyten is, en dat Karel De Valois hem deed hangen om zich over dit verraed te wreken.


Vorige Volgende