Liederen. Deel 4

Nieuwe liederen der gemeenschap

[p. 72]

XXXII.

Zichzelven in de schoonheid gansch uitleven
Zich in gemeenschap tot het Al begeven
Naar ieder en voor allen onderling
Te zijn op aard het denkend schoone ding,
In wien de vogel stijgt met vleugels prachtig,
In wien de zee zichzelve wordt indachtig,
In wien de grassen kruipen naar het licht,
In wien de dag gaat open en weer dicht,
Opdat een paarsen nacht te schijnen sta;
Te zijn een wezen in wiens hoofd omga'
De fluistering van Noord en Zuid en Westen,
De geuren van het stijgend Oosterland,
De ruimten van het wiegend nabije,
Het ondoorgrondelijke avondlicht
En de zeegroene geelgetinte morgen;
Het denkend ding te zijn waarin zacht gaat,
De goede zomer naar den winter over,
En oude kleuren worden tot muziek;
Het denkend schoone ding te zijn, waarin
De zee zichzelve afleest van den hemel,
En naar den hemel stijgt, en achterlaat
De spiegeling der opgeblazen dampen,
Waarin het stil geworden land zich doopt;
De opene gevoelige te zijn,
Waarin de ster verschiet, en zich de zon
Ziet komen, vochtig uit de morgenzee,

[p. 73]

 

De schepper van een denkend Al te zijn,

 

Door alle vormen kleur en klank te gaan,

 

En ze te vangen in doorzichtig woord

 

Waarin zij zien zichzelve als in spiegel;

 

Het Eeuwige te zijn en tegelijk

 

Het tijdelijke dat zich sterven ziet

 

Te worden in de toekomst weergeboren Al

 

Zoo wordt de menschheid, die verschijnen zal.

 

Wanneer het Communisme is op aarde.