Liederen. Deel 4

Nieuwe liederen der gemeenschap

[p. 63]

XXVI.

Het geduchte hooge wezen mensch,
In wien alle krachten der natuur
Zich saamvoegden tot een schoonen opgang
Uit de donkre aarde naar het licht,
In wiens handen spant de wereldwijdte,
In wiens denken daalt de werelddiepte,
In wiens hersens wiegt haar ommegang,
In wiens oogen haar oneindigheid,
In wiens hartekamer klopt haar slag;
Het uit haar gegroeide hooge wezen,
Is geworden een belachelijke,
Die, van wit katoen maakt kleine stukjes
Voor zijn loonheer, en bezoekt de kerken
Voor zijn priester, en bewoont de krotten
Voor zijn landheer, en berijdt de paarden
Voor zijn krijgsheer, om te gaan ten oorlog; -
Het belachelijke wezen mensch,
Rijdt op paarden, met z'n hoofd in kolbak,
En een mantel van zijn schouders, afwaarts
Neder, langs de dijen van zijn paard,
Op de straten in den tijd van oproer,
En dan hupt hij, de belachelijke,
Als een kangaroe, hoog heen en weder,
En hij slaat de nekken zijner broeders
Die opkwamen voor het Communisme,
Slaat hun, dat het dieprood kostbaar bloed

[p. 64]

 

Spuit uit nekken, schedel, oor en schouder

 

Langs de pooten van zijn huppend paard,

 

En dit alles doet hij om den nek te stijven

 

Van zijn loonheer, die hem voert ten oorlog,

 

Voor zijn landheer, die hem schenkt de krotten,

 

Voor zijn priester, die hem wijst de kerken,

 

Kent gij tusschen alle dieren, éénen,

 

Zoo belachelijk, als dezen mensch.