Liederen. Deel 2

Liederen der gemeenschap

[p. 16]

[De nacht heeft wonderlijk ontroerd]

De nacht heeft wonderlijk ontroerd
De landen en de lage kusten;
Een adem streek, een adem kuste, -
Zij werden aan zich zelf ontvoerd.

De boomen, wiegende te zien,
Zij werden moede bij het staren
En slaap beving ze, tot zij waren
Gelijk verdwaalde kleine liên.

De kammen van het wijde woud,
De velden en de gele schooven,
Een hand heeft ze bijeen-geschoven
En onder sluier saamgevouwd.

De poorten en de steenen rij
Der huizen, klimmende tot steden,
Ze zijn de wereld afgegleden,
En hun gekantel viel voorbij.

[p. 17]

 

Nu is er niets dan wijde zee,

 

Het zilver dat de aard' omvademt;

 

De nacht die door de ruimte ademt

 

En alle sterren open-dee.

 

 

 

Toen zijn van het starlichte dek

 

Der koepelende hooge hallen

 

De gouden droppels klank gevallen, -

 

De golven liepen in gesprek.

 

 

 

Zij hieven aan een wijd gezoem

 

En rolden de geschubde lijven,

 

De glinsterende klank-verblijven,

 

De woningen doorklokt van roem.

 

 

 

En in het zuchtig ruim begon

 

Uit alle kelen der atomen

 

Veelkleurig ruischen aan te stroomen,

 

Dat ruischende aan ruisching won.

 

 

 

De blauwe nacht geleek een gong,

 

Waarop oneindig werd geslagen;

 

Er liepen sidderende vlagen;

 

De hoogte steeg, de diepte zong.

 

 

 

Eén enkel lied was toen de nacht;

 

De sterren gaven klare stemmen,

 

De golven droegen vonkel-gemmen

 

En waaierden gewaden zacht.

[p. 18]

 

En aan hun ruischende wierook

 

Ontstegen voortschrijdende koren, -

 

Gemeenschap werd dien nacht geboren,

 

Gemeenschap's zoet gelaat ontlook.

 

 

 

Een hooge schoone vrouw, zij liep

 

Te lachen tusschen klankbewegen,

 

Tot zij is aan den nacht ontstegen,

 

Omdat de nieuwe morgen riep.