De tuin der fantasie

[p. 64]

De inbraak.

Wat vooral de verhalen van Joe Graig, den oud-detectieve, interessant maakte was het feit, dat hij zelden of nooit van bepaalde successen gewaagde, doch ging hij er na veel aandringen toe over weer eens iets uit zijn rijke ervaring als Amerikaans speurder mede te delen, dan waren het gewoonlijk gevallen waarbij hij of z'n collega's gedeeltelijk hadden misgetast, of voor onverklaarbare zaken waren geplaatst.

Zo herinner ik me nog goed de geschiedenis over een geruchtmakende inbraak in Chicago, waarbij hij het spoor van den dader was gevolgd, totdat hij en een collega voor een duister probleem hadden gestaan, daar men het betreffende huis, dat men aan de vóórzijde door inbraak was binnen gedrongen - volgens alle kentekenen als een touwladder en zo - aan de achterzijde weer was ontvlucht, terwijl het zandpad achter het huis geen spoor toonde van iemand die het huis had verlaten, doch integendeel een zeer duidelijk voetspoor van iemand die naar huis toe was gewandeld! Voor dat raadsel hadden zij geen oplossing geweten. Totdat - toen eindelijk door een toeval de dader toch gevat was - men bij z'n beroepswerktuigen ook een paar grote schoenen gevonden had, die aan de onderkant zodanig waren gemaakt dat de hak van voren zat en het spitse einde achterwaarts gekeerd.

Een dergelijke vernuftigheid, waar ze niet op verdacht waren geweest, had hen bijna van het goede spoor afgebracht.

En nu vertelde hij ons onlangs weer eens van een ander geval, waarbij het hem juist gelukt was den dader van een inbraak te New-York veilig achter slot en grendel te krijgen - toen hij uit Parijs telegrafisch bericht ontving dat men den dader dáár gepakt had!

Joe Graig verhaalde ons dat op z'n eigenaardige wijze, namelijk door niet met het ogenblik te beginnen dat hij zelf daadwerkelijk optrad, doch door de geschiedenis te vertellen zoals die hem na de ontknoping duidelijk was geworden.

‘Het was in de zomer van 1912,’ vertelde hij, ‘dat in een der voornaamste hotels te New-York de vrouw van een bekend millionnair uit Philadelphia was komen logeren. Mevrouw Williamson.

Zij had met haar bedienden een gehele vleugel van het grootse hotel in gebruik. Zoals gebruikelijk, voerde mevrouw een kleine juwelierswinkel aan kleinoden met zich mee, en daaronder was één stuk van fabelachtige waarde. Een collier van zuiver platina bezet met een schat van schitterende diamanten.

Het was het enige stuk dat mevrouw gewoon was iedere avond bij het uitgaan te dragen. De verdere sieraden, waarmede ze zich

[p. 65]

tooide, varieerden en volgden elkander op, op een wijze een millionnairsvrouw waardig. Mevrouw Williamson zal ongeveer een maand in New-York geweest zijn toen ze, van een weldadigheidsfeest thuiskomend, tot haar ontsteltenis het beroemde collier miste, dat ze zeker wist bij verlaten van het feest nog in bezit te hebben gehad.

Ze was er absoluut van overtuigd dat het haar niet ontvreemd kon zijn, en ze vond geen andere verklaring dan dat zij het op de korte weg van het schouwburggebouw naar haar auto verloren had.

De volgende dag reeds werd in alle bladen het collier als verloren geannonceerd, en een grote beloning in uitzicht gesteld voor den vinder.

Doch vier en vijf dagen verliepen - maar niets werd vernomen. Waar het mevrouw álles waard was dit huwelijksgeschenk van haar man terug te bekomen, verschenen de zesde dag advertenties in de diverse bladen waarin een beloning van 10.000 dollar werd toegezegd voor terugbezorging. En zie, de volgende dag werd mevrouw verrast met het bezoek van een eenvoudig burgerman, die haar het verlorene in ongeschonden staat kwam terugbezorgen. Hij had het op de bewuste avond bij de schouwburg gevonden, vertelde hij, en eerst heden de advertentie gelezen. Waar hij niet wist dat het sieraad van zo'n enorme waarde was, had hij het voorlopig maar bij zich gehouden, doch zich nu onmiddellijk naar het hotel gespoed. Mevrouw, dolblij, bedankte hem uitbundig, streelde haar schat als ware het iets levends, en begon direct deze veilig in haar kleine brandkast op te bergen.

De eerlijke vinder, niet minder verheugd, vertrok met het kleine kapitaaltje dat mevrouw hem door haar secretaris had laten overhandigen, na nogmaals hartelijk door haar bedankt te zijn.

Dat had ze echter ook na kunnen laten, want als zij het ‘burgermannetje’ had kunnen volgen, zou ze gezien hebben hoe die zich met een tevreden grijns op het gelaat naar een der donkerste wijken van de stad haastte, waar hij neerstreek in een klein donker kroegje en daar werd ontvangen door een individu dat plotseling uit een onzichtbaar klapdeurtje te voorschijn kwam.

Dat was Jack Burton, een der beruchtste misdadigers van New-York. En die zou op zijn beurt ook tevreden zijn, want van de buit die hem werd getoond streek hij genoegzaam het grootste gedeelte op en liet een klein restant aan ‘den eerlijken vinder’.

De truc was boven verwachting geslaagd.

Jack Burton, zoals gezegd een der geslepenste berovers van New-York, en daarbij een uitnemend kenner van diamanten, waarin hij z'n hele leven al zowat had gescharreld - had reeds lang gewacht op een gelegenheid om het bekende prachtige snoer machtig te worden.

[p. 66]

En nu onlangs, op die feestavond, had hij, toen het gezelschap Williamson de schouwburg verliet, kans gezien, het haar met zijn goochelachtige behendigheid te ontnemen.

Groot was daarna zijn verrassing geweest toen hij de advertenties had gelezen, waarbij het collier als ‘verloren’ werd aangekondigd, doch, slimme vos als hij was, dacht hij direct aan een valstrik en was begonnen niets te laten horen.

Toen na een week die enorme beloning werd toegezegd, had hij een jong handlanger, die in New-York nog vrijwel onbekend was, in vertrouwen genomen, en had dien voor eerlijken vinder laten spelen.

En ze verkneukelden zich samen in de goede afloop.

‘Zo stonden de zaken,’ ging Joe Graig voort, ‘die mij toen natuurlijk nog geheel onbekend waren, toen ik op een ochtend werd opgebeld door den ondernemer van het betreffende hotel, die mij verzocht direct even te willen komen, daar 's nachts in het hotel was ingebroken en een zeer kostbaar collier van een gast, mevrouw Williamson, uit een opengebroken brandkast vermist werd.

Van mevrouw kreeg ik het verhaal hoe zij 's avonds persoonlijk haar bijoux in de brandkast had opgeborgen en hoe haar kamenier haar vanochtend hoogst ontdaan was komen zeggen dat de brandkast opengebroken stond. En daaruit bleek het collier verdwenen.

Bij het onderzoek bemerkte ik dat de dader niet veel sporen had achtergelaten; alleen enige vingerafdrukken kon ik machtig worden. Daarna stelde ik op de gebruikelijke wijze alle juweliers en handelaren van de vermissing in kennis, welk bericht ook naar de voornaamste steden in het buitenland ging.

Wat betreft het verhoor van het hotelpersoneel en het eigen personeel van mevrouw, dat leverde niets bijzonders op. Toen vernam ik van de beroofde zelf voor het eerst de geschiedenis van het reeds verliezen van hetzelfde sieraad, en het terugbezorgen daarvan. En terwijl zij mij vertelde hoe zij in het bijzijn van den eerlijken vinder haar schat in de brandkast had geborgen, kreeg ik al een kleine wenk in welke richting misschien óók gezocht moest worden, hoe onwaarschijnlijk dit dan ook leek. Laat ik over dit gedeelte verder kort zijn, en alleen zeggen dat wij binnen tien dagen den inbreker te pakken kregen en dat hij het geroofde nog bij zich had.

Het bleek inderdaad de persoon te zijn, die het diamanten snoer had gevonden en terug bezorgd.

Naar hij vertelde was zijn hebzucht zodanig opgewekt nadat hij de grote waarde van het terugbezorgde gehoord had, dat hij geen rust meer had gevonden voor hij zich er opnieuw meester van gemaakt zou hebben.

En als gevolg daarvan was hij tot die inbraak overgegaan. Voor de tweede maal had mevrouw Williamson dus haar schat, waarop

[p. 67]

zij zozeer gesteld was, weer terug, en de inbreker ging voorlopig achter slot en grendel.

Juist zat ik op de avond van dezelfde dag, daar ik toen verder niets beters te doen had, het rapport met de bekentenis van den dader nog eens door te lezen, toen ik een telegrafisch bericht uit Parijs kreeg: ‘Dader diefstal collier Williamson hier heden gevat bij aanbieding diamanten bij juweliers.’

Ik wist niet of ik waakte of droomde. Het was toch onmogelijk dat ik me vergist had. Ik nam het telegram nog eens op en las het opnieuw. Maar het stond er duidelijk: ‘Dader diefstal collier Williamson hier heden gevat bij aanbieding diamanten bij juweliers.’ En met de naam Williamson kon niemand anders bedoeld zijn.

Direct seinde ik terug om nadere inlichtingen en kreeg een antwoord dat de zaak nog raadselachtiger maakte.

Want men telegrafeerde mij dat het beslist de gesignaleerde diamanten waren die ten verkoop waren aangeboden en dat de aangehouden persoon alle nadere inlichtingen weigerde.

Ik ben toen met de vlugste gelegenheid persoonlijk naar Parijs vertrokken en was niet weinig verrast daar den bij ons zo goed bekenden en zo lang gezochten Jack Burton aan te treffen, als de persoon die in het bezit van de diamanten was.

Zijn verrassing was niet minder groot toen hij mij zag, en ten slotte heeft hij mij een verklaring van het voor mij zo wonderlijke gegeven. Ik vernam toen alles, wat ik in het begin reeds heb verteld, namelijk hoe hij het sieraad had geroofd en het daarna, aangelokt door de hoge premie, door een handlanger had laten terug bezorgen.

Maar wat de geslepen deugniet nog meer had gedaan, vertelde ik u in het begin niet. Toen hij het collier in zijn bezit had, heeft hij de echte stenen door prachtige maar waardeloze namaakdiamanten vervangen, waartoe hij door zijn grote vakkennis in staat was.

En om de grote beloning machtig te worden heeft de schavuit er toen een handlanger aan gewaagd om dat waardeloze collier als het echte terug te bezorgen, hetgeen hem gelukt is.

Maar hij had niet gerekend op de hebzucht van dien handlanger, die tenslotte nog eens ging inbreken om dat nietswaardige ding machtig te worden.

Ze hebben beiden tijd genoeg gekregen om er ieder voor zich over na te denken, dat men ook té slim kan zijn.

Uit: De Prins. Jaargang 1929.

Door: S. Hans.