Indiaanse vertellingen. Deel 2

[p. 63]

De ontvoering van Mai-Wie

Het was in de tijd, toen de Indianen in vrede leefden met elkaar.

In het dorp hielpen ze elkaar hun kampen bouwen, alsook gezaamlijk de kostgronden aanleggen. Ook de koeroe-jara, korjaal, werd samen gemaakt. Dus in een woord gezegd, de Indianen hielpen elkaar graag. Saamhorigheid en liefdegevoel voor zijn medemens was in ruime mate aanwezig.

In de grijze oude tijd lag er een dorp aan de Boven-Coppename. De naam weten wij niet meer, maar het lag aan de linkeroever van de rivier. De aanlegplaats was aan een zandbank.

In de verte gezien leek het zand op een donkerrode uitgespreidde doek. Wanneer het eb was, lagen al de korjalen, sakaw koe-po, d.w.z. op het zand.

Was het eb of vloed, dat deed er niets toe, toch zwommen de Indiaanse kinderen in de rivier. Wat konden ze snel zwemmen.

‘Irro wienjo nakka okkone, kom aan deze kant,’ schreeude een der Indiaanse meisjes tegen haar vrienden! Tegelijkertijd zwom zij rechtdoor naar een aanlegpaal. Nu eens zwommen de kinderen gelijk dolfijnen, dan weer als otters en weer anderen bootsten een jakrawa, hert, na.

Wanneer deze kinderen pret maakten in het water, bleef een Indiaans meisje achter in het dorp.

Zij mocht niet meezwemmen.

Zij zat alleen in een hutje, dat naast haar ouderlijk kamp was gebouwd.

Het was haar ten strengste verboden om zich te begeven aan de waterkant. Dit Indiaans meisje, dat Maiwie heette, was zeer vlijtig. Ze was nauwelijks dertien jaar oud of ze hielp d'r moeder flink mee in de huishouding. Op een keertje was ze alleen thuis. Haar ouders waren op de visvangst gegaan. Het meisje was druk bezig met haat huishoudelijke werkzaamheden. Een Indiaanse jongeman met zijn oe-ma-rie, vederhoed, op liep langzaam en statig, doch regelrecht naar Maiwie. Haar hartje tikte haar tot in d'r keeltje.

‘Joe-pa-roroepo, Maiwie? Maak je 't goed Maiwie?’ sprak de vreemdeling tot het meisje. Deze wilde wegrennen, maar het leek alsof ze aan de grond was gebonden. Maiwie kon geen woord uitbrengen en haar hartje rikke tikte nog wilder in haar jonge borst.

De jongeman sprak met een zware diepe stem: ‘Maiwie, zou je dit halssnoer graag willen hebben?’ en hij toonde haar een zeer mooi gekleurd Indiaans halssnoer.

‘Ie-sjepawa, ik wil het niet hebben,’ antwoordde het meisje met een beverige stem. De Indiaanse jongeman zei verder geen woord meer, maakte rechtsomkeer en ging weg, hij ging de waterkant op, nagekeken door de kleine Maiwie.

[p. 64]

Toen de ouders van het meisje weer thuis waren gekomen, vertelde zij niets van het voorgevallend. Maar haar moeder merkte op, dat haar dochter af en toe bezig was met d'r eigen gedachten. In de laatste weken was Maiwie niet meer de zingende vorlijke dochter van haar ouders. Zij leek bedroefd te zijn en het was, alsof ze aan iets heel in de verte dacht.

Intussen beste kinderen, het Indiaanse meisje kreeg regelmatig bezoek van de jongeman. Geen enkele andere Karaib in dorp wist iets af van wat er gebeurde met Maiwie.

Vele malen ging de vreemde Indiaan onopgemerkt bij Maiwie. Hij nodigde haar dikwijls uit om met hem naar de waterkant mee te gaan. Maar dat durfde de Indiaanse schone niet te doen. Eindelijk gelukte het hem om het meisje naar de aanlegplaats te lokken. Daar aangekomen hield hij haar bij d'r arm vast en sprak: ‘Daar onder het water wonen mijn ouders’. En hij wees naar het water. Maiwie keek de fors gebouwde man met verbaasde ogen aan en met open mond. Toen antwoordde ze: ‘lk geloof je niet, er wonen toch geen Indianen onder water, is het niet? Bij deze woorden pakte de zoon van de Watergeest Okko-Joemo, want een van zijn zonen was deze jongeman, het meisje stevig vast, tilde haar op en rende met haar het water in.

Het meisje schreeuwde en spartelde in zijn armen, maar helaas het was te laat voor Maiwie. Verdwenen was ze onder het water, ja voor goed ontvoerd van haar ouders en dorpelingen.

Overal zochten haar ouders naar het meisje doch nergens was ze te vinden. De moeder begon te huilen en ze was zeer verdrietig.

De moeder van Maiwie was niet te troosten en iedereen had medelijden met haar. Het was trouwens haar enige dochter.

Dezelfde nacht droomde ze over haar dochter. Ze droomde dat Maiwie aan haar zei, dat ze niet bedroefd hoefde te zijn, omdat de plaats waar ze thans woont heel mooi is. Ze heeft alles naar haar zin. Verder vertelde ze aan moeder in de droom, dat ze met de zoon van Okko-Joemo, watergeest, was getrouwd.

De moeder werd wakker en toen verhaalde ze aan haar man wat ze over Maiwie had gedroomd.

Vanaf dien zagen de ouders en andere Indianen Maiwie op gezette tijden van het jaar opduiken, en zitten op een zandbank. Wanneer de ouders hun dochter zagen, wilden ze haar gaan pakken, maar dat ging niet meer. Zodra zij haar naderden, sprong het meisje weer in het water. Altijd was ze gekleed in een rood gespikkelde, schuin gedragen, jurk.

Altijd weer zagen de Indianen de ontvoerde Mai-Wie opduiken of zittend op een of ander zandbank. Maar in deze wereld kon ze niet meer terug-

[p. 65]

keren, omdat ze getrouwd was met een watergeest.

Tot op de dag van heden kunnen bepaalde Indianen jullie de plaats aanwijzen waar Mai-Wie ontvoerd werd. Daar ter plaatse heeft de rivier een grote bocht. Jullie verteller, Jakono Rino, mocht indertijd deze legendarische plaats ook aanschouwen.