Indiaanse vertellingen. Deel 2

[p. 51]

[De geestenbezweerder.]

Makanauro, de grote piaaiman.

Onder de Arowakken leefde vroeger een grote piaaiman, Makanauro genaamd. Hij beheerste de geestenwereld als geen ander. Naar believen veranderde hij zich in een dier, vis of plant. Maar deze gedaantewisseling onderging hij niet zonder reden. Altijd had hij er iets belangrijks mee voor.

Lange jaren leefde Makanauro zonder vrouw. Vroeger had hij een vrouw gehad, maar zij was overleden. Daarna was hij niet meer getrouwd.

Op een goede dag vatte hij het plan op om weer te trouwen.

Maar geen van de vrouwen in het dorp beviel hem. Waar een geschikte vrouw te gaan zoeken? Geen nood, hij Makanauro, een der beste geestenbezweerders, besloot een vrouw onder de aasgieren te zoeken.

Op een mooie morgen maakte de piaaiman een grote wandeling door het bos. Na een halve dag lopen kwam hij op het jachtpad terecht. Hij zat ruim een uur lang roerloos op een boomstronk te piaaien.

Plotseling veranderde hij in een hert, een dood hert. Daar lag hij langs het pad als een dood hert, dat uren in de wind stonk.

De stank steeg omhoog en bleef niet onopgemerkt voor de aasgieren die hoog in de lucht zweefden. Ze daalden met een hele zwerm op het kadaver af om zich er te goed aan te doen. Om op hun gemak te kunnen eten

[p. 52]

van het dode hert deden sommige vogels hun verenpak af.

Op een tak in de nabijheid zat een vogeltje, dat Sari heette.

Sari had goed gezien dat de Indiaan plotseling veranderd was in een dood hert. Sari had gezien dat de aasgieren uit de lucht waren neergestreken. Sari begreep dat er een list gaande was. Daarom riep Sari tot de aasgieren: ‘Gaan jullie weg van dit dode hert, want het is geen echt hert, het is de grote piaaiman Makanauro.’

Maar de aasgieren luisterden niet. Zij waren te gulzig om van het hert te kunnen smullen.

‘Kletskous, nietig ding’, riepen ze tegen Sari, ‘hou je snavel dicht en laat ons met rust om op ons gemak te kunnen smullen.’

Maar nauwelijks wilden de aasgieren beginnen met eten of het dode hert veranderde weer in Makanauro. De piaaiman greep een mantel vast De aasgieren vlogen met grote schrik op. Maar de vogel van wie de verenmantel was die Makanauro had vastgegrepen kon niet wegvliegen. Hij veranderde haar in een schone vrouw met wie hij trouwde.

Vaak gingen Makanauro en zijn vrouw op bezoek bij de verwanten van zijn vrouw, de aasgieren.

De Arowakken beschouwden de nakomelingen van dit echtpaar als zeer onzindelijke Indianen.