Indiaanse vertellingen. Deel 2

[p. 47]

De watergeest van de Tibiti-monding.

De Tibitirivier is een zijtak van de Coppenamerivier. Vroeger woonden veel Indianen aan deze rivier. Het was een voortdurend aan en af varen van de Indianen. In die lang vervlogen tijd gingen de Karaiben veel naar het zeestrand om krabben te vangen.

Ook gingen zij de Boven-Coppename op om de daar wonende Indianen te bezoeken. In de dorpen langs de Tibiti hielden de Indianen van feestvieren. Een feest waar veel werk van gemaakt werd was het Indiaans nieuwjaar.

Bij dat feest was het de gewoonte van de piaaimannen om een bezoek te brengen aan de monding van de Tibiti. Daar huisde namelijk een watergeest, aan wie zij offers brachten. De mannen droegen een rode band om het hoofd. In de ene hand hielden zij Indiaanse kruiden, en in de andere hand hadden zij de maraka. Hun gezicht en lichaam was helemaal roodgekleurd met koesoewe.

Zowat twee bochten van de monding verwijderd begonnen zij in hun korjalen de watergeest te bezweren. Luidkeels zongen zij hun piaailiederen en schudden hun maraka's tot barstens toe.

De watergeest op zijn beurt begon op de rivierbodem muziek te maken. Als de piaaimannen het geluid hoorden, moesten de leerling-piaaimannen de korjalen sneller voort pagaaien. Bij de riviermonding gekomen sprongen

[p. 48]

de geestenbezweerders pardoes in het water en doken weg. De leerlingen die in de korjaal moesten blijven zitten, zagen alleen luchtbelletjes in het water borrelen.

De piaaimannen vertelden, dat zij door de watergeest groots werden ontvangen in zijn verblijf op de rivierbodem. Er waren heerlijke gerechten voor hen klaar gemaakt. Van heinde en verre waren familie en vrienden van de watergeest gekomen om samen met de piaaimannen feest te vieren. De Indianen vertellen, dat als zij in die dagen de Tibiti-monding voorbij voeren, zij duidelijk trommelslagen onder het water hoorden. Sommige Indianen werden dan bang. De kinderen gingen plat liggen in de korjaal uit vrees dat zij overboord zouden worden gerukt door de geesten. De kinderen konden dan allerlei avonturen horen die de grote mensen vertelden over de watergeest.

Zo werd verhaald dat de watergeest op een dag het mooiste en liefste dochtertje van een piaaiman uit zijn korjaal had gehaald.

De vader was direkt aan het werk gegaan om de geest te bezweren. Maar het was hem niet gelukt. Dit vooral had de goede verstandhouding tussen de watergeest en de Indianen bedorven.

Vanaf die dag was het onstuimig aan de Tibiti-monding.