Indiaanse vertellingen. Deel 2

[p. 25]

De Indiaan en de pijp

De Indiaanse legende vertelt, dat de Karaiben altijd van roken hebben gehouden. Dat was geen kwaad! Maar aan de tabak te komen, dat vormde soms een grote moeilijkheid. Doch geen nood! De Karaiben wisten altijd wel raad.

Onder de bevolking van het dorp, waar dit verhaal zich afspeelde, woonde een indiaanse man die op alles raad wist te geven of een uitweg kon vinden. De tabaksplant kreeg deze man van een vogeltje in de vorm van zaadjes. Het heette toen, dat hij de ontdekker was van de zo onmisbare tame, tabak.

In het begin werd door de Indianen op de tabak gekauwd. Maar veel later, het zou nog jaren duren, zou dezelfde indiaanse man, die de tabak van dat vogeltje in een droom had gekregen, ook de pijp ontdekken.

Op zekere morgen, het schemerde nog, ging Kanaimio, zo heette die man, stilletjes van huis. Noch zijn vrouw, noch zijn kinderen konden vertellen waar de man naar toe was gegaan. Intussen had Kanaimio vele kilometers afgelegd. Na lang lopen door het bos kwam hij terecht in een lianenbos. Dan weer stapte hij alleen en vermoeid door een bos waarin de bomen groot en kaarsrecht naar boven groeiden. Op deze wijze, soms een kreek overzwemmend, liep onze indiaanse vriend week in week uit. Kanaimio kon op het laatst bijna niet meer lopen; zijn voeten waren zeer moe geworden om hem verder te dragen.

[p. 26]

Hij stond aan een hoge dikke boom te kijken. O, wat ziet deze boom er reusachtig uit, dacht de Indiaan. Weet je wat, ik zal tegen zijn stam een beetje uitrusten en dan zal ik zien, wat verder te doen. Wel, wel, nauwelijks had de vermoeide Kanaimio zijn hoofd tegen de boom aangeleund of daar viel hij in een diepe slaap. O wee. o wee, als een tijger of een ander wild beest hem maar niet in de slaap aanviel. Het gesnurk van de man leek op het zagen van een oude zaag.

‘Ach, arme Kanaimio! Waarom ben je zover van vrouw en kinderen weggegaan? Wat wil je hebben? Waarnaar zoek je toch mijn klein-zoon, brutale en moedige Kanaimio?’ zei plotseling op zeer boze toon een tansie, opa, die in een droom tot de slapende Indiaan sprak. Bij het zien en horen van de tansie, opa, beefde de dromende Indiaan over heel zijn lichaam. In de droom wilde hij wegrennen. Hij begon te rennen.... struikelde, stond weer op......... de tansie greep hem bij de benen vast. Kanaimio worstelde met de boze opa en schreeuwde huizen ver. Toen hij tot bedaren kwam, hijgde hij hoorbaar. Hij was nog roder geworden dan hij al was. Heel langzaam stond de Indiaan op en keek recht in de ogen van de nu vriendelijk kijkende opa. Deze begon te huilen en sprak als volgt: ‘Mijn klein-zoon, je bent in een oud verdwenen dorp aangeland. Hier op deze plaats hebben je voorouders gewoond en zijn ze doodgegaan. De grote boom waartegen je geslapen hebt heet..............

En weg was de droom, Kanaimio werd wakker en vond naast zich een pijp een bosoeremarie (bast van de oemabarklakboom). Lange tijd keek de man naar de paipia (pijp), en vroeg zich af wat hij ermee moest doen. Geen nood, hij stond op en ging er vandoor met de twee geschenken. Thuis gekomen, stroomde het hele dorp naar het huis van Kanaimio om de ‘gevonden’ voorwerpen te bewonderen.

Veel later echter ontdekte Kanaimio dat hij met de paipia (pijp) kon roken en oeremarie kon gebruikt worden als sigarettenpapier. En de pijp? Door verwaarlozing van deze is de pijp verloren gegaan. De Karaiben hebben de pijp dan ook tot heden toe verloren.