Indiaanse vertellingen. Deel 2

[p. 13]

Het meisje en de hemel.

In de oude tijd woonden een groot aantal Indianen in een veraf gelegen dorp.

Het dorp lag op een grote afstand van de rivier.

Vlak voor de ingang van het gehucht, stond een reusachtige manbarklak boom met zijn brede en rijk vertakte kroon een ieder die het dorp binnen ging toe te wuiven.

De kampen in het dorp stonden kris kras door elkaar. Het leek alsof ze door een boze wervelwind hier en daar waren neergezet.

Welnu, in een van deze kampen woonden een vader, moeder en dochter heel gelukkig met elkaar. De vader trok vaak er op uit om te jagen of om te vissen. De man kwam ook dikwijls met een rijke buit thuis. Dan was er werk voor moeder en dochter, om het wild of de vissen kook-klaar te maken.

Het meisje vergezelde haar moeder overal heen. Nu gingen ze naar de kostgrond om kassave te rooien. Een andere keer zag je ze naar de waterkant gaan met kruiken op het hoofd; dan was het om water naar het kamp te sjouwen. Ook bij het koken en hangmatten breien hielp ze moeder graag mee.

[p. 14]

Maar jawel hoor, het kwam ook voor, dat het meisje vaak speelde met de andere kinderen van het dorp. Wat kon ze dan een aardig partijtje ‘buffelvechten’ spelen. Maar na al haar stoei-partijen en zwemmen in de grote rivier, was het meisje weer te zien in de nabijheid van haar moeder. Maar ach, daar werd de vader plotseling ziek en na enkele dagen stierf hij. Moeder en dochter waren zeer bedroefd en ook vele Karaiben uit het dorp. Na de dood van vader, werd de band tussen moeder en dochter nog inniger. Overal zag men hen samen. Op een avond vertelde de moeder aan haar dochter, dat vader voortleefde in de ‘eeuwige jachtvelden’ waarheen reeds de voorouders zijn heengegaan. Na onze dood, zuilen ook wij daarheen mogen gaan, zo vertelde de moeder aan het meisje.

Intussen kwam het vaak voor, dat moeder in stilte huilde om haar gestorven man. Wanneer dan het meisje moeder aan het wenen zag, begon zij ook zachtjes te snikken. Moeder werd met de dag magerder, totdat ze ook ziek werd. De medicijnman werd om hulp gevraagd, maar helaas, ook hij kon niets meer doen, om de Indiaanse vrouw beter te maken. Na een paar weken stierf ze. Alleen van verdriet kon haar enig achtergelaten dochter dagenlang niet eten.

Het meisje werd door de mensen getroost, maar het baatte niet. Dag en nacht huilde ze.

Toen ze na enkele dagen op het erf liep ...... een gedonder, geschreeuw en gejoel! Het Indiaanse meisje keek omhoog en ze zag, ja wat zag ze? De hemel ging open en het meisje zag een massa Indianen in de opening, gekleed en getooid in de prachtigste klederdrachten. Er werd Indiaanse muziek gespeeld en duidelijk herkende het meisje haar moeder tussen al de andere Karaiben.

Ze schreeuwde, riep luidkeels en smeekte haar moeder om haar te komen halen. Tensloote sprong ze met korte pasjes in de lucht, ze viel op de grond en rolde toen verder in het zand in een wilde en woeste bui!

Boem ......! Pang .......! Peng ........! daar klonk een krakend geluid en toen ging de opening aan de hemel weer heel langzaam dicht.

Toen het Indiaanse meisje weer wakker werd, lag ze in haar hangmat met mensen om haar heen. Hierna heeft ze niet meer lang geleefd.

De legende verklaarde toen, dat de geest van haar moeder het meisje was komen halen.

Tot nu toe verkeren vele Indianen, vooral de ouden van dagen, in de mening, dat de hemel weer eens zal opengaan.