Ons leesboek

Apen-troost.

Een aap had met veel zorg en zwier

Als pronker zich gekleed;

‘Nu schijn ik,’ sprak hij, ‘toch geen aap

Voor iemand die 't niet weet.’

Hij pakt met moed het spiegel-glas

Met beide pooten op:

Maar, hoe hij kijkt - hij ziet nog steeds

Den ouden apen-kop.

Hij draait den spiegel links en rechts;

‘'k Ben netjes!’ sprak de knaap,

‘Mijn pak valt mooi, mijn broek zit glad,

Maar 'k ben en blijf - een aap.’

Hij 's kwaad. Hoe hij zich keert of wendt,

Toch ziet hij d'apensnoet;

Hij rukt den spiegel van den muur

En trapt dien met den voet.

[p. 189]

 

Maar hij bezint zich dra en roept:

 

‘'t Kon erger zijn, naar 'k meen;

 

'k Zie mijns gelijken overal,

 

'k Ben nergens ooit alleen.’

 

 

 

(W.J. van Zeggelen.)