Ons leesboek

Nazareth.

(Naar G. v. Orelli).

Zo zijn wij dan in Galilea en naderen het tehuis van de Verlosser niet zonder diepe ontroering. Nazareth schijnt heel nabij te zijn. Rechts laten wij de berg Tabor liggen, eenzaam en als een kegel zich uit de vlakte verheffende; - de berg is aanzienlijk hoog, doch de werkelijke hoogte kan door het oog moeilijk geschat worden. Onze weg wendt zich eerst naar links en begint dan te stijgen, slingerende heen en weer tegen de hoogte op. Het is eigenlijk een bergbeklimming, wanneer men Nazareth van deze kant bereiken wil, en een voetpad is het dat naar boven voert.

De talrijke kudden vee, op deze hoogten grazende, herinneren ons nog meer aan de Alpen. Ook koeien weiden hier in aanmerkelijke getalen, terwijl in Judea alleen de lang-orige bokken het land afweiden. De bokken zijn, zoals

[p. 83]

reeds in Jacobs tijd, bijna allen zwart, de schapen daarentegen, bijna allen wit. In de verte kan men ze slechts door dit verschil in kleur van elkander onderscheiden. Eindelijk hadden wij de hoogte ten westen van het stadje bereikt, en tegen de middag reden wij er binnen.

Van verre reeds hadden de aanzienlijke huizen ons aangenaam getroffen. Het stadje breidt zich in de lengte uit en wij moesten het geheel doortrekken om onze herberg te bereiken. In de namiddag gingen wij het nader bezien.

Het schoonste gebouw van Nazareth is ongetwijfeld de ‘Kerk der Aankondiging Maria's’, behorende bij het grote gastvrije klooster der ‘Latijnsche’-orde. De tooi van het gebouw is rijk, doch niet overdadig. In de kelder van de kerk bevindt zich de kapel der Aankondiging, alwaar twee pilaren de plaatsen aanduiden waar de Engel en Maria, volgens de overlevering, gestaan hebben bij deze wonderbaarlijke ontmoeting (Luk. 1:28).

Volgens de oudste overlevering, evenwel, bevond Maria zich niet t'huis en lezende in de Bijbel toen de Engel haar verraste (zo stellen de schilders het gewoonlijk voor), doch zij was bezig water te putten en had juist een emmer vol gehaald. De Grieken hebben dan ook een andere plaats, nabij de Maria-bron, als de plaats der heilige ontmoeting aangenomen en daar hun kerk gebouwd. Onder het altaar levindt zich een waterbak, waaruit men ons te drinken gaf. Deze waterbak staat in verbinding met de Maria-bron. Dit is de grootste merkwaardigheid van het stadje; want daar deze de enige lopende bron van Nazareth is, mag men gerust aannemen, dat ook de Moeder des Heilands hier dikwijls placht te komen, gelijk de bron heden nog, van 's morgens tot 's avonds, door de vrouwen en meisjes omringd wordt. Met bijzondere aandoening zagen wij op de schaar van kinderen, knapen en meisjes, die hunne waterkruiken met gemak op hoofd of schouder dragen, elkander verdringende en de tijd van wachten kortende met allerlei grapjes.

Gewis kwam ook eens Jezus, als knaap, met zijn kruikje

[p. 84]

hier aangelojten, toen Hy nog zijn ouders diende, zoals geschreven staat; en gaarne maakte men zich eene voorstelling van Hem als de geduldigste en zachtmoedigste van allen in de kinderschaar. Tegen de avond bestegen wij de hoogte achter Nazareth, vanwaar alleen het stadje in zijn geheel te overzien is. Zoals reeds opgemerkt is, ligt Nazareth hoog boven de vlakte tegen een berg aan, doch zó dat enige heuveltoppen nog daarboven uitsteken. Tusschen deze hoogten ligt het stadje zó ingesloten, dat het een kromming vormt met twee lange armen, zodat het moeilijk in zijn geheel te overzien is dan alleen van boven. Het ligt fraai door het groen ingesloten, ook door heinings en Turkschevijgen en enkele olijfbomen. Zijn graslanden zijn in het voorjaar getooid met een allerliefste bonte bloemenpracht. Zo maakt het de indruk van stille verborgenheid en afzondering, en vroeger ongetwijfeld nog meer, daar het stadje toen kleiner en bescheidener was. Wat een andere wereld is het, waarin men zich met-eens verplaatst vindt - dit hoogland van Galiléa! Ver onder ons ligt de wijde vlakte vanwaar wij hierheen zijn gekomen.

De oorlogen en het krijgsgeschreeuw zijn nooit tot Nazareth doorgedrongen hier boven. Hier was maagdelijke aarde, nooit door bloed bevlekt. Hier was grond geschikt voor een nieuw Verbond, wachtende op de ware Tuinman, op de Goede Herder.

Zo had God dit stuk land lang braak laten liggen om het zelf voor het eerst te beploegen. Toen Maria's zoon op deze weiden omwandelde en zich van zijn Hemelsche Vader liet verhalen door de vogelen des hemels en de bloemen des velds, ziet, daar brak op een morgen de licht-schemering door welke bestemd was zich te ontwikkelen tot een vloed van zaligmaking, die zelfs de verste luchtstreken zou bereiken. Men kan niet anders denken dan dat Jezus, als knaap, dikwijls deze eenzame hoogten bezocht, boven zijn vaderstad. Waar zou Hij anders aan de gewoonte gekomen zijn om op de hoogten en bergen vertrouwelijk en innig met zijn Vader te verkeren? Want men kan zich geen verhevener of plechtiger omgeving denken

[p. 85]

dan hier, de top van Tabor geheimzinnig overschouwende uit de verte, en daarover de berg Karmel (de oude getuigenis van Jehovah) zich als een hoog-altaar dwars over het land leggende. Verkondigen berg en dal luide Gods majesteit, zo ademt weder dit groene grasveld een ongestoorde vrede Gods. En stijgt men nog hoger, dan ziet men tot over de grenzen van het land. Hermon aan de ene zijde en de blinkende zee aan de andere. Welke gedachten wekten zij wel bij Hem? Wat dacht Hij wel van deze wereld-zee, bestemd om eens de blijde boodschap van Galilea te dragen naar de kusten van Griekenland en Rome, naar de ‘eilanden’ van het Westen, en van welker omvang en belang de profeten reeds een voorgevoel hadden? Gewis zweefden zijne gedachten reeds vroeg die richting uit.