Ons leesboek

Gezelschapslied.

Laat ons toch nimmer het leven vergallen
Door over steentjes en strooitjes te vallen;

Hij die te prikkelbaar is van natuur

Wordt maar geschuwd als een lastig gebuur.

Wij, die hier vroolijk bijeen zijn gekomen,
Wij hebben helderder kijkglas genomen:

Wij zien de lichtzij van 't leven maar aan,

Wij zijn het eens en volkomen voldaan;

Vredebest, vredebest, zoo moet het gaan!

Is het dan raadzaam naar slangen te peuren?
Brengt het geluk aan om altijd te treuren?

Leert om ons heen niet de lieve natuur:

Leven is liefde! hoe kort ook van duur?

Dorsch dus het graan, laat de stoppels verbranden;
Reiken we elkander goedwillig de handen;

Wij zien de lichtzij van 't leven maar aan,

Wij zijn het eens en volkomen voldaan;

Vredebest, vredebest, zoo moet het gaan!

Laat vrij de brompot de kost zich vergallen,
Wij willen niet in zijn fouten vervallen;

Iedere vreugd geeft ons veerkracht en moed;

Daarom smaakt ieder festijn ons zoo zoet.

Zelfs als wij oud zijn en stram in de knoken,
Achten we ons toch niet van vreugde verstoken;

[p. 5]

 

Wij zien de lichtzij van 't leven maar aan,

 

Wij zijn het eens en volkomen voldaan;

 

Vredebest, vredebest, zoo moet het gaan!

 

 

 

't Is zoo gezellig bijeen zich te scharen,

 

Vriendschap en vreugde aan elkander te paren,

 

Als dan de beker de ronde mag doen,

 

Als wij niet blozen bij 't heil van een zoen.

 

Als wij, niet bang voor gevaarlijke strikken,

 

Vrij zijn in 't bieden van bloemen of blikken;

 

Wij zien de lichtzij van 't leven maar aan,

 

Wij zijn het eens en volkomen voldaan;

 

Vredebest, vredebest, zoo moet het gaan!

 

 

 

Liever gejuicht dan elkander te kwellen,

 

Beter gedarteld dan kwaad te vertellen.

 

Scharen wij ons om de vriend'lijke disch,

 

Als het genoegen de saus er van is.

 

Hebben wij wijn - dan ons welzijn gedronken;

 

Geeft het slechts water - ook daarmee geklonken.

 

Wij zien de lichtzij van 't leven maar aan,

 

Wij zijn het eens en volkomen voldaan;

 

Vredebest, vredebest, zoo moet het gaan!

 

 

 

[W.J. van Zeggelen].