De pelgrimagie van het kindeken Jesus
(1755)–Franciscus Cauwe–
Auteursrechtvrij
[pagina 593]
| |
Jae 'k en moet niet alleen straf weenen ende suchten,
Maer rucken uyt mijn hooft de hairen: ende vluchten
Tot Jesus Zyde-wond', en maecken daer een nest,
En blyven staeg daer in, en sterven op het lest.
O Jesu soete Lief! myn hert en sal noeyt swygen,
O si! ô si! ô sie! 't sal altyts tot u heygen,
Met menig heeten wensch, met menig soet beklagh:
Tot dat 'k in desen nest, met u Lief, sterven mag.
Hier leyt de Ziel' gewelt, en mist by naer haer sinnen,
Om dat sy niet en kan de vlamme houden binnen,
Maer als uytsinnig roept, comt joodsche beulen hier;
En hecht my aen het Cruys, want dit is myn plaisier.
Dit is al mynen wensch, met u Jesu, te sterven
Och oft ick dit geluck hier kost van u verwerven!
Noyt soude my geschien genoegelycker doodt,
Als sterven aen het Cruys, met u in d' ermen bloodt.
Voorwaer myn liefsten Heer, de raesende droefheden
Van myn benauwde hert, dat jaegt in alle Steden,
En worden niet versoet, 't en zy dat gy dat doet:
O Jesu wonder soet! ô troost van myn gemoet.
O soeten Medecyn! die my van harde steken,
Maer weirt het quaet van 't hert met lieffelycke treken:
Want die met liefde vast aen u gebonden zyn,
Die smaecken menigmael hoe soet uw' salven zyn.
O werelt seer verblindt! die van d' helsche vyanden
| |
[pagina 594]
| |
Gewont wort, en gedoodt, om eeuwelyck te branden:
Hoe soeckt gy Jesus niet, dien soeten Medecyn,
Die met sijn dierbaer Bloedt geneest ons sonden pyn?
O dwaes ellendig mensch! hoe stelt gy soo bezyden,
En sluyt uyt uw' gedacht uws Heeren bitter Lyden,
Waer door gy zyt verlost uyt's duyvels wreede macht,
Waer door u Jesus heeft veel goeden toegebracht,
Want naer dat hy u heeft in sijn Bloet wel gebaeden,
Heeft met syn Lichaem u gespeyst, en alle quaeden
Uyt uwe ziel verjaegt: en dan noch boven dien,
Met d'opening syns hert', syn liefde laeten sien.
O soete bloedigh badt, ô Lieffelycke spyse,
Die nochtans niet en smaeckt, dan aen oprechte wyse,
Die leven naer den geest, aen wie sy open doet
Het Hemelsch Paradys, en maeckt den arbeyt soet.
Maer eenen dwaesen mensch, oft die leeft naer de sinnen,
En heeft hier geenen smaeck, die men alleen van binnen
In 't hert genieten kan: want hy is uytgestort
Tot vuylen verckens draf, wiens lust is valsch en kort.
Den dwaesen insgelycks, en hout sich niet te vooren,
Waerom dat Christus soo syn Zyde liet doorbooren:
Noch hy en peyst oock niet, dat Jesus hier med' toont
| |
[pagina 595]
| |
De rust-plaets van een Ziel, die daer seer lustig woont.
|
|